«تابناک با تو» - استخوان‌های نهنگی که ۳۹ میلیون سال پیش می‌زیست، تصور ما را در مورد مرز‌های اندازه حیوانات جابجا می‌کند.
نهنگ آبی (Balaenoptera musculus) مدت‌هاست که به عنوان سنگین‌ترین حیوانی است که تاکنون روی زمین زندگی کرده مشهور شده. اما پروسیتوس کلوسوس تازه کشف شده ممکن است رکورد نهنگ آبی را در دوران زیست خود جابجا کرده باشد.
اندازه‌گیری استخوان‌های آن نشان می‌دهد که اسکلت این جاندار دو تا سه برابر وزن اسکلت نهنگ آبی است.
گروهی از محققان به سرپرستی دیرینه‌شناسی به نام جیووانی بیانوچی از دانشگاه پیزا در ایتالیا می‌نویسد: «ما از قسمتی از اسکلت برای تخمین توده بدن پروسیتوس کلوسوس استفاده می‌کنیم، که ثابت می‌کند سنگین‌ترین حیوان تا به حال ثبت شده است.»
یک مدل سه بعدی از پروسیتوس کلوسوس (بالا) در مقایسه با یک نهنگ آبی جوان (وسط) و بازیلوسارید منقرض شده Cynthiacetus peruvianus.
دانشمندان برای مدت طولانی به این فکر می‌کردند که چه چیزی اندازه و جرم مهره‌داران را محدود می‌کند. در اقیانوس، امکان سنگین شدن بیشتر از خشکی است، چرا که با شناوری که اثرات گرانش را که فشار را بر بدن حیوانات خشکی وارد می‌کند، تا حدی خنثی می‌کند.
برای پستانداران دریایی مانند نهنگ‌ها و دلفین‌ها – بزرگ‌تر بودن یک مزیت دارد: به جلوگیری از اتلاف گرمای مرکز بدنشان در آب، کمک می‌کند.
یک مطالعه اخیر نشان داد که حتی نهنگ‌های آبی، محدودیت اندازه بالایی دارند. گرچه بهینگی متابولیک پایین چنین به نهنگ‌ها اجازه می‌دهد برای تغذیه با حداقل مصرف انرژی به ساحل بروند-، اما به دلیل در دسترس بودن طعمه محدود، جرمشان محدود می‌شود.
اندازه روسیتوس کلوسوس از روی تعدادی استخوان بازیابی شده از جنوب پرو تخمین‌زده شده است: ۱۳ مهره، چهار دنده، و بخشی از استخوان لگن که متعلق به گروهی از اولین سیتاس‌های کاملاً آبزی به نام بازیلوسورید‌ها. تازه یک مطالعه دقیق نشان می‌دهد که نمونه کاملاً رشد نکرده است.
بر اساس مقایسه با نهنگ‌های شناخته شده، بیانوچی و تیمش اندازه روسیتوس کلوسوس را محاسبه کردند و تخمین زدند که جرم بدن آن چیزی بین ۸۵ تا ۳۴۰ تن است. بزرگترین نهنگ آبی که تاکنون اندازه‌گیری شده، ۱۹۹ تنی بوده است.
استخوان‌ها درجه بالایی از ضخامت و تراکم داشتند، یعنی ویژگی‌هایی که اغلب در پستانداران دریایی دیده می‌شود تا ریه‌های بزرگتری داشته باشند.
زمانی که روسیتوس کلوسوس در اواسط دوره ائوسن زندگی می‌کرد، از نظر نوع غذای قابل دسترسی، منابع غنی داشت، که به این حیوان اجازه می‌داد تا این اندازه بزرگ شود. محققان بر این باورند که این نهنگ نسبتا کند بود، زیستگاه‌های ساحلی را ترجیح می‌داد و در نزدیکی بستر دریا در آب‌های کم عمق زندگی می‌کرد.
محققان می‌نویسند: این رکورد جدید از این فرضیه پشتیبانی می‌کند که بازیلوسور‌ها در اواخر ائوسن برای دسترسی به زیستگاه‌های ساحلی تکتمل یافته‌اند. اما کاهش عمده بعدی در بهره وری عذایی این محیط‌ها ممکن است بر این نهنگ‌ها تأثیر گذاشته و آن‌ها جای خود را برای بستگانشان داده باشند، یعنی اجداد نهنگ‌ها و دلفین‌های کنونی، که می‌توانستند به زیستگاه‌های دریایی برای تامین غذا گریز بزنند.
منبع: یک پزشک
