در یک بعد از ظهر آفتابی، زن جوانی به نام ریتو ساینی در کافه‌ای که توسط بازماندگان اسیدپاشی اداره میشود، چای سرو می‌کند.
هر ساله صد‌ها مورد اسیدپاشی در هند گزارش میشود که هدف اکثر آن‌ها زنان است. با وجود قوانینی که به طور خاص حملات را جرم انگاری کرده و فروش اسید را محدود می‌کند، دولت تاکنون نتوانسته است خشونت را متوقف کند.
ریتو ساینی قبل از اینکه پسرعمویش به خاطر رد پیشنهاد برقراری رابطه، روی صورتش اسید پاشید، نوجوانی پرجنب‌وجوش بود. او باید تحت درمان گسترده قرار می‌گرفت و این حمله وحشیانه چهره او را برای همیشه تغییر داد.
این دختر که ۱۱ سال پیش قربانی اسیدپاشی وحشتناک شد در کافه‌ای در ایالت اوتار پرادش کار می‌کند. او از آن زمان به‌عنوان مدافع قربانیان اسیدپاشی برای دفاع از حقوق بازماندگان و کمک به قربانیان برای درمان فعالیت می‌کند.
در هند، اسکار‌های ناشی از اسیدپاشی اغلب روانی و همچنین فیزیکی هستند. کافه‌ای که توسط بازماندگان اداره میشود، حس هدف و تعلق را برای این زنان جوان انعطاف پذیر فراهم می‌کند.
ریتو ساینی می‌گوید: آن حمله زخم عمیقی بر روح من گذاشت. اگر به خاطر اصرار مادرم نبود، امروز اینجا نبودم.
وی مصمم است زنان دیگر را توانمند کند. او می‌گوید: به لطف کافه، فرصت‌های زیادی به دست آوردم.
پنج زن دیگر به او ملحق شدند که همگی داستان‌هایی از درد و انعطاف پذیری برای به اشتراک گذاشتن دارند. از جمله آن‌ها انشو راجپوت است. ۱۵ ساله بود که مردی روی صورتش اسید پاشید. او برای نجات بینایی خود چندین عمل جراحی انجام داد. او می‌گوید: اما، بخش سخت‌تر غلبه بر بی‌حسی بود، و این چیزی است که بدون حضور در این کافه نمی‌توانستم انجام دهم.
این کافه پروژه‌ای از بنیاد Chhanv است، یک سازمان غیرانتفاعی در هند که برای بازپروری بازماندگان اسیدپاشی کار می‌کند.
خانم راجپوت قصد دارد به یک سخنران انگیزشی تبدیل شود و به افرادی که با افکار خودکشی دست و پنجه نرم می‌کنند کمک کند. وی گفت: من می‌خواهم به مردم بگویم که هرگز تسلیم نشوند. مهم نیست چقدر زندگی سخت میشود.
آجی شارما مشتری این کافه می‌گوید هر زمان که احساس ضعف می‌کند، به کافه می‌رود. او گفت که این دختران شگفت انگیز و خاص هستند. من هرگز در تمام عمرم شاهد چنین عزم و اراده‌ای نبودم. آن‌ها مثل دختران من هستند.
بیش از ۱۰۰۰ مورد اسیدپاشی در هند بین سالهای ۲۰۱۷ تا ۲۰۲۱ در سراسر این کشور گزارش شده است. اما تعداد واقعی ممکن است بسیار بیشتر باشد.
چرا عاملان این جنایات تقریبا در هیچ کشور مجازات نمیشوند؟