گورستان دولاب (اکبرآباد، سلیمانیه)، بزرگ‌ترین گورستان تاریخی مسیحیان در تهران است که پیش‌تر در محدوده زمین‌های کشاورزی روستای قدیمی دولاب در شرق تهران قرار گرفته بود، اما اکنون، میان محله‌ای مسکونی به همین نام جای دارد. نخستین سنگ گورهای این گورستان متعلق به اواسط سده نوزدهم میلادی (اوایل دوره ناصرالدین‌شاه قاجار) است و آخرین تدفین در سال ۱۹۹۶ میلادی مطابق با سال ۱۳۷۵ هجری شمسی صورت گرفته است.
گورستان دولاب با حدود ۷۵ هزارمترمربع مساحت، از چهار بخش ارامنه، کاتولیک‌ها، ارتدوکس‌ها و آشوری‌ها تشکیل شده است. مالکیت و مدیریت گورستان دولاب، افزون بر خلیفه‌گری ارامنه تهران در اختیار برخی سفارتخانه‌های خارجی است؛ زیرا در آنجا افرادی با ملیت‌های گوناگون روسی، گرجی، فرانسوی، یونانی و لهستانی به خاک سپرده شده‌اند. یکی از مهم‌ترین بخش‌های گورستان دولاب، بخش لهستانی‌هاست که در آن شماری از آوارگان لهستانی جنگ جهانی دوم که به ایران پناه آورده بودند و پیش از بازگشت به کشورشان از دنیا رفتند، دفن شده‌اند.
برخی از افراد نامدار خفته در گورستان دولاب را می‌توان «ژوزف دزیره تولوزان» پزشک فرانسوی ناصرالدین‌شاه قاجار، «کنت دومونت فرت» پایه‌گذار و نخستین رئیس نظمیه (پلیس شهری) تهران در دوره قاجار، «آنتوان سوریوگین» عکاس گرجی‌تبار معاصر که بخش‌های مهمی از عکس‌های تاریخی ایران و شهر تهران توسط او برداشته شده است، «نیکلای مارکوف» معمار گرجی و طراح بسیاری از بناهای مهم تهران در دوره پهلوی اول و «اونس اوگانیانس» نخستین کارگردان سینمای ایران و برخی دیگر نام برد.
در طرح ساماندهی و میدانگاه گورستان دولاب، هیچ اتفاق جدیدی برای سنگ قبرها و یا صلیب‌های شکسته نیفتاد و استحکام بخشی برخی از بناهای آن مانند آرامگاه شاهزاده گرجی نیز در دستور کار بود. ضمن اینکه در طراحی و اجرای میدانگاه و ساماندهی آرامستان‌ها ضوابط میراث فرهنگی رعایت شده است.
همشهری
