عقیده بر این است که انسان در حال غرق شدن بخواب می‌رود، یعنی حس می‌کند که در حال شناست، اما خواب است و دارد غرق می‌شود! همین مورد را در هنگام رانندگی هم می‌گویند، آنهایی که در حال رانندگی خواب هستند فکر می‌کنند بیدارند و دارند با دقت رانندگی می‌کنند، اما خواب هستند و «خواب بیداری» می‌بینند! از وقتی این مطالب را شنیده‌ام در رانندگی‌ام بیشتر دقت می‌کنم و به محض اینکه کمی خواب به سراغم می‌آید ماشین را پارک می‌کنم و اصلا ریسک نمی‌کنم.
الآن که دقت می‌کنم می‌بینم این حس در برخی موارد دیگر هم صادق است که موضوع این یادداشت است؛ یکی از آفت‌هایی که هر حرفه را تهدید می‌کند «خواب حرفه‌ای» است، خواب حرفه‌ای عبارت است از حسی که به هر یک از ما دست می‌دهد و فکر می‌کنیم که کارمان را «به بهترین نحو» انجام می‌دهیم در حالی که بر اثر روزمره گی به خواب فرو رفته‌ایم و روز به روز احتمال غرق شدن یا واژگون شدن را بالا می‌بریم.
راننده سرویس بچه‌های دبستان که روزهای اول با وسواس کودکان را سوار می‌کرد و با دقت رانندگی می‌کرد، کم کم بچه‌ها را به عنوان کالا‌های روزمره می‌بیند و بی‌توجه به اینکه این‌ها هنوز هم چشم و چراغ والدینشان هستند در هیاهوی شهر می‌راند.
معلمی که در ایام نخست خود را در جایگاه تعلیم و تعلم می‌دید و شغل خود را با «شغل انبیاء «مقایسه می‌کرد، اندک اندک دانش آموزان را نمی‌بیند و فقط به حقوق و اقساطش می‌اندیشد و گذران روزهای عمر پزشک سوگند خورده و پر انرژی سالهای اولین به تدریج با بیماری و درد بیماران خو می‌گیرد و یادش می‌رود که گر چه او همان «پزشک دیروزی» است اما این بیمار «بیمار امروزی» است و این بیمار نمی‌داند که تو برای بیماران قبل چقدر جانفشانی کردی، او فقط از تو التیام می‌خواهد برای خودش، بدون توجه به دیروز و فردا هنرمند طراحی که اولین سفارشاتش را با خلاقیت و هنرآفرینی زیاد انجام می‌داد، آرام آرام همه مراجعین را به یک چشم می‌بیند و کار‌هایش بدون نو آوری ارائه می‌شود.
مدیر لایق کارخانه‌ای که تمامی همت خود را برای ایجاد کار بکار بسته است، کم کم می‌اندیشد که رسالت خود را به پایان رسانده، دیگر کارگران خود را نمی‌بیند، گویی فراموش کرده که حیات کارخانه‌اش به تلاش این کارگران وابسته است.
گویی «لالایی حرفه‌ای» در حال خوانده شدن است و ما را کم کم به خواب حرفه‌ای فرو می‌برد،ای کاش قطعه اول اصول حرفه‌ای را توی جیبمان نگه می‌داشتیم تا به «خواب حرفه‌ای» نرویم! آیا ما دچار یک «خواب حرفه‌ای» نشده‌ایم؟ و آیا «دغدغه‌های زیست محیطی» برایمان معمولی نشده‌اند؟
گردآوری و ویرایش: دکتر برهان ولدبیگی
عالی بود. ایکاش از خواب بیدار شویم و راننده سرویس بتواند در کنار کسب پول از گفتگو با کودکان لذت ببرد و یا با کاهش مشکلات مالی فرهنگیان انها هم به اهمیت اموزش نسل اینده توجه کنند و.... هزاران مثال دیگر که قشر متوسط و ضعیف جامعه را درگیر کرده است و این مسئولیت دولت است تا وظیفه اش را در قبال انها انجام دهد و با کاهش فاصله طبقاتی و احیا ارزشهای واقعی، جامعه را از بلای ابتلا به ارزشهای صرفا مادی دور نماید