جعفر محمدی در عصر ایران نوشت: یک یک مردم ایران، هم حق دارند و هم لیاقت اش را که:
- بهترین خانه ها را داشته باشند
- بهترین ماشین ها را سوار شوند
- بهترین کالاها را نه فقط از ترکیه که از هر کشوری که دل شان خواست تهیه کنند
- بهترین دانشگاه های جهان را برای تحصیل برگزینند
- بهترین نقاط دنیا را برای سفر و تفریح و اقامت انتخاب کنند و بروند و خوش بگذرانند
- بهترین غذاها را بخورند
- بهترین امکانات درمانی را داشته باشند
- بهترین لباس ها را بپوشند
- بهترین شادی ها را تجربه کنند
و در یک کلام، حال دنیا را ببرند و کیف کنند و از تنها فرصت شان برای زندگی، آن طور که می خواهند استفاده کنند.
اما به ۲ شرط
۱ - پول خودشان را خرج این ها کنند، نه پول بیت المال را
۲ - صاحب منصب و مسوولیتی نباشند که در آن مقام، مردم را از این مواهب منع کرده باشند
(کسانی که با سیاست های نادرست خود، مردم را حسرت به دل موارد بالا - حتی در حد اقلی ترین حالت - کرده اند، حق ندارند بیش از آنچه برای مردم عملاً منع کرده اند، برخوردار باشند.)
اگر این دو شرط رعایت شود، کسی حق ندارد به دیگری بگوید چرا فلان جا رفتی و فلان ماشین را سوار می شوی یا سیسمونی نوه و نتیجه ات را از کجا خریدی و نظایر این ها.
با این دو شرط دوباره بخوانید بندهای بالا را: یک یک مردم ایران، هم حق دارند و هم لیاقت اش را ... .
نداریم عزیزم، هیچ حقی نداریم، چون لیاقت نداریم، شعور نداریم، فرهنگ و ادب نداریم، تقریبا دیگر هیچ نداریم.