انتشار یک عکس در توئیتر محل کلی بحث و جدل شده، ماجرای عکس جنجالی از این قرار است که چند دانشجوی ایرانی همان جمعی که در ایران داشتند را در یک میزانسن مشابه در آمریکا تکرار کرده‌اند، این تصویر شاید خلاصه‌ای از میل فزاینده به مهاجرت است، انگار هر کی توانسته از کشور خارج شده و یا در حال خارج شدن است.
در واقع این تصویر، چون نماد یک وضعیت است، به چشم کاربران شبکه‌های اجتماعی آمده و نظرات متفاوتی درباره آن بیان شده.
کاربری با نام امیر نوشت: خییلی جالبه خییلی برای اون افراد خوشحالم. ازین جنبه که توی کشوری غریب، دوستانی دارن با گذشته‌ی مشترک. احساس امنیتی که از بودن در این جمع به تک تکشون داده میشه احتمالا باید لذت بخش باشه؛ و خیلی متاسفم برای کشورم که این سرمایه‌ها رو از دست داده.
کاربر دیگر نوشت: مهم اینه با کاری که میکنن به اهدافی که میخوان میرسن و براشون هیجی مهم نیست والله ما بلد نیستیم والی الان شیکاگو بودیم.
کاربری با نام احمد نوشت: این ور به خرج کشور آموزش دیدن و رشد کردن، وقت کار کردن و پس دادن که رسید، ول کردن رفتن. چه جایی هم رفتن، شیکاگو مرکز جرم و جنایت و تیراندازی و آدم کشی آمریکا. تازه اگر سرما نزدیک قطب رو حساب نکنیم.
کاربر دیگر نوشت: مگه توی اون دوره‌ی لیسانس کذایی چند نفر بودید که ۱۱ نفرتون الان توی شیکاگو به هم رسیدید؟
عده‌ای از کاربران هم با انتقاد از حضور این دانشجویان در آمریکا نوشتند: شما که شعار مرگ بر امریکا سر میدادین، حالا چطور سر از امریکا دراوردین.
کاربر دیگر نوشت: اولش که توئیتت رو دیدم خیلی ذوق کردم و براتون آرزوی موفقیت و خوشحالی کردم (ظاهربینی مجازی)، ولی بعدش که فهمیدم حقیقت پشت این عکس چیه (واقع بینی)، حتی دیدم لیاقت ندارید چه برسه به چیزای دیگه..
کاربری با نام رابین نیز نظری متفاوت با بقیه داشت: این چه چرتو پرتیه این که یک نفر درس خونده و بدبختی کشیده تا رسیده اونجا! بجای اینکه اینطوری به یه آدم بپرین، فکر کنین که هر کسی میتونه دلسوز هر کشوری باشه این هیچ ربطی به یه آدم عادی نداره.
کاربری با نام علی نوشت: نمیدونم شما خوشحالین، یا یه غم بزرگ ته دلتونه! ولی من غم همه وجودمو گرف وقتی این عکسو دیدم.
کاربر دیگر هم نوشت: ببینید دوستان، واقعا کسی با اینکه اون عزیزان شیکاگو هستن یا نیستن کاری نداره، برای کسی هم مهم نیست واقعا. مشکل جای دیگه هست.
برترین‌ها
این جمله را من معلم می نویسم که 30 سال از بهترین لحظات عمرم را برای پرورش فرزندان این کشور هزینه کردم و هیچ گاه نتوانستم پاسخی به سوالاتشان در خصوص تبعیض ها و بی عدالتیهایی که به اسم دین در این کشور روا داشتند بدهم
با این میزان کاری که شما تو ایران می کنی هیچ جای دنیا به جایی نمی رسیدی
با همه احترامی که برای معلمی قایلم شما معلم واقعی نیستی و عمل و دانش را نمی دانی
نه عجیب و تکان دهنده
بگذارید مردم خودشان تصمیم بگیرند کجا زندگی کنند.
جوونای ما حال کار کردن برای کشور خود را ندارند
بزاین برن حد اقل برای انسانیت در هرکجای دنیا کار کنند
اینکه امریکا با اینکه اقتصاد اول دنیاست و با آن همه جمعیت بومی ، با میلیون ها مهاجری که طی دهه های گذشته از همه دنیا به این کشور رفته اند ، بازهم پذیرای جوانان نخبه ماست و جلوی ورود آنها را نمی گیرد ،
اما ایرانی که غرق در مشکلات و نیازمند تک تک این نخبگان برای ساختن دوباره کشور است ،
به راحتی اجازه می دهد که اینها از کشور خارج شوند ، تازه مسئولان خوشحال هم هستند که چند سالی است صدا از دانشجو در نمی آید و دیگر شاهد فعالیت سیاسی در دانشگاه نیستیم ،
دیگر خبری از میتینگ و شعار و خواسته دانشجویی نیست ،
چون نسل جدید فهمیده است ، بهترین راه ، گرفتن بلیط هواپیماست
رشته ای بر گردنم افکنده دوست
می کشد هر جا که خاطر خواه اوست!