هر کسی نمی تواند بگوید که در یک روستای متروکه زندگی کرده است. و زیاد هم نیستند کسانی که این کار را به تنهایی و به مدت ۴۷ سال انجام داده باشند.
الیزابت پرتیجان از سال ۱۹۱۷ در روستای هالزلندز انگلیس زندگی کرد و تا زمان مرگش در سال ۱۹۶۴ در آنجا ماند.
وقتی ۳۳ سال داشت، توفان عظیمی روستای او را درهم کوبید و بیشتر آن را شست و به دریا برد. به طرز شگفت انگیزی همه ی اهالی روستا جان سالم به بردند. با فروکش کردن توفان ۷۹ ساکن روستای هالزلندز موفق شدند بگریزند و به مناطق مرتفع تر پناه بردند.
اما الیزابت تنها کسی بود که تصمیم گرفت در چیزی که از هالزلندز مانده بود بماند؛ تصمیمی که سبب شد زندگی ساده ای برای او با تأمین غذای خود از تخم مرغ های خود یا ماهی های دریا رقم خورد.
توفان مهیب ۳۷ خانه ی روستا و همینطور فروشگاه و کافه ی آن را تخریب کرد.
الیزابت اما تا زمان مرگش در ۸۰ سالگی در سال ۱۹۶۴، لجوجانه و شجاعانه در خانه ی خود ماند.
او کمی قبل از مرگش گفته بود: «همه ی خاطراتم از اینجا هستند. اما خوب نیست که همه اش یک گوشه بنشینی و غصه بخوری. چهار شب و چهار روز توفان بود. دریا شده بود مثل کوهستان. دعا می کردم و از خدا می خواستم توفان بند بیاید.»
«یک بار فکر کردم که بروم شهر دیگری ولی من و خاطراتم به اینجا تعلق داریم.»
تصاویری از دهه ی ۱۹۶۰ هست که الیزابت را در اواخر دهه ی ۷۰ زندگی اش نشان می دهد که کماکان با گربه و مرغ هایش در خانه ی رو به دریای روستای هالزلندز زندگی می کرد.
این تصاویر او را در حال ماهیگیری نشان می دهد با چهره ای که سرما و گرمای هوا خطوط عمیقی روی آن برجای گذاشته بود.
به نظر می رسید او از نشان دادن اطراف خانه های همسایه های سابقش به گردشگران خوشحال بود.
الیزابت در هالزلندز به دنیا آمده بود و پدر و مادرش صاحبان کافه ی روستا بودند. اما آن ها پیش از توفان فوت کرده بودند و الیزابت نزدیک به ۵۰ سال را به تنهایی در روستای خود سپری کرد.
بعد از مرگ الیزابت، خانه ی رو به دریای هالزلندز را خریدند و آن را به خانه ای برای گذران تعطیلات در تابستان بدل کردند.
منبع: روزیاتو
كاش جاي او بودم