اختصاصی «تابناک باتو»؛ میلیون ها سال است انسان ها در تکاملند که در نتیجه ی این تکامل نیز چندین عضو اضافه در سیستم ما به جا مانده است. آپاندیس نیز مدت های مدیدی است که به عنوان مهمترین عضو اضافه و بدون استفاده ی ما شناخته می شود. اما مطالعه ای تازه نشان می دهد که این عضو آنقدرها هم که فکر می کردیم، بی خاصیت نیست.
بنا بر این گزارش، بیشتر افراد وقتی به تکامل انسان می اندیشند، تصویر مشهور تبدیل میمون به انسان در ذهنشان نقش می بندد؛ یعنی حرکت یک ارگانیزم به سمت پیچیده تر شدن طی گذر زمان. اما این پیچیدگی به هیچ وجه از قوانین اجتناب ناپذیر تکامل نیست. در واقع اینکه طی تکامل عضوی از دست داده شود، به اندازه ی کسب عضو محتمل است.
به عنوان مثال نهنگ ها در گذشته های بسیار دور، طی تکامل دارای پاهایی شدند که به آنها کمک کرد، بتوانند از آب بیرون آیند و البته دوباره آنها را از دست داده و به آب بازگشتند؛ یعنی پس از کسب از دست داده شدند. برخی از ویژگی های نهنگ ها نیز دوباره بازگشتند، مثل بالها که پس از دست رفتن، دوباره به دست آمدند.
اما گاه برخی از ویژگی ها برای همیشه از دست میروند. مارمولک های گوناگون در گذر زمان مقداری از اندازه ی دست و پای خود را از دست داده تا بیشتر به مارها شباهت پیدا کنند.
بنابراین، هنگامی که یک ویژگی برای همیشه از دست میرود یعنی منفعتی برای ارگانیزم نداشته است.
در مطالعه ی یاد شده، تکامل ۵۳۳ گونه ی پستاندار طی ۱۱ میلیون سال بررسی شد تا زمان اکتساب یا حذف آپاندیس تعیین شود. بنا به باور عمومی در مورد بی فایده بودن آپاندیس محققان انتظار داشتند که تکامل این عضو کوچک و ناچیز و حذف آن طی این سالها زیاد بوده باشد؛ اما آن گونه که از نتایج به دست آمده، آپاندیس بین ۲۹ تا ۴۱ بار تکامل یافته و تنها ۱۲ بار از دست رفته است؛ بنابراین جای شکی نیست که وجود آپاندیس بی دلیل نباشد.
نظریه ی اصلی حامی آپاندیس این است که این عضو سیستم ایمنی را تقویت می کند. این مطالعه نیز این نظریه را تصدیق می کند، زیرا هر جا وجود آپاندیس دیده می شد؛ بافت لنفاوی نیز حضور داشت و این بافت بخشی ضروری از سیستم ایمنی است.
مطالعات دیگر نیز نشان می دهد افراد بدون داشتن آپاندیس بیشتر از دیگران در معرض عفونت باکتریایی هستند.
البته این عضو پر رمز و راز مضراتی نیز دارد. در این باره باید گفت حدود یک سوم از جمعیت یک میلیونی سالانه به مشکلات آپاندیس رنج آور و گاهی تهدید کننده مبتلا می شوند و درمان استاندارد خارج کردن آن از بدن است؛ این یعنی دیگر بخش های سیستم ایمنی باید جای خالی او را در حفاظت از بدن پر کنند.
بنحوهء قرارگیری و ارتباط میان زهره و عطارد و ماه و تاثیر آن سه با الکترولیتی که سدیم موجود در سطح زمین با آن سه برقرار میکند بستگی دارد
بهمین علت است که برای خروج از جو زمین حتما باید آپاندیس خارج شود زیرا الکترولیت سدیمی برای ضد عفونی کردن(دخان مبین) وجود ندارد
این زائده نقش شیر اطمینان در بدن را ایجاد میکند
با این زاویهء نگرشی به علم میتوان سرنوشت ساکنین زمین را از 100میلیارد سال قبل تا 100 هزار میلیارد سال بعد محاسبه نمود و بینهایت موجوداتی که در اطرافمان با دنیاهای مختلف هستند را دید
یعنی تبدیل 5 حس بدن توسط دستگاههای مضاعف برای درک بهتر از هستی بمانند باز شدن چشم برزخی که با آن میتوان بهشت برزخی را در وادی السلام را دید