دو سال است از روزهای معلمیش می‌گذرد, شب‌ها در کانکسی می‌خوابد که صبح‌ها کلاس درس او وشاگردانش است, معلمی که برای رهایی دانش آموزانش از "عبور پرخطر از رودخانه" آستین‌ها را بالا زد و مدرسه‌ای برایشان ساخت.
جوان است و تازه نفس. سابقه حضورش در کلاس درس به دو سال هم نرسیده اما در همین مدت کوتاه, گام های بزرگی را برداشته برای کودکانی که غبار محرومیت روزهای شیرین تحصیل را به کامشان ننشانده است.
تلاش می‌کند برای کودکانی که محرومیت باعث شده است حق نادیده‌شان از سال‌های مدرسه و عدالت مهم تلقی نشود, روزهای پرامید را نوید دهد؛کودکانی که این معلم رنج حمل بار سنگین چوب بر دوش هایشان را دیده و حالا سعی دارد مرهمی باشد بر دستان کوچکشان تا حداقل روزهای تحصیل برایشان همراه با سختی نباشد.
* دانش آموزان برای گرم کردن خود و خانواده به صحرا رفته و خار جمع می‌کنند
با عشق و علاقه از دانش‌آموزانی سخن می‌گوید که حالا سال دوم فعالیتش در شغل معلمی را با آنها می‌گذراند, دانش آموزانی که نسبت به آنها احساس دِین دارد و وظیفه خود را فقط تدریس صرف نمی‌داند بلکه عزمش را جزم کرده است تا برای رفع محرومیتشان گام بردارد.
"علی تیرگیر" معلم جوانی است که بعد از فارغ التحصیل شدن از دانشگاه فرهنگیان خودش داوطلب می‌شود در مناطق عشایری استان چهار محال و بختیاری معلمی را آغاز کند و حالا دو سال است که معلم دانشآموزان مناطق روستایی و صعب‌العبور است.
معلم در حال کوتاه کردن موهای یکی از دانشآموزان
آنگونه که تعریف می‌کند، سال 95 با درخواست خودش برای معلمی به روستای شاه حسینی استان چهارمحال و بختیاری می‌آید و وقتی مشکلات و محرومیت‌های اهالی روستا را مشاهده می‌کند، نمی‌تواند نسبت به آنها بی‌تفاوت باشد بنابراین تلاش می‌کند با جذب خیران فکری به حال روستا کند؛ کلاس درس او و شاگردانش کانکسی است که شب‌ها محل خواب او و صبح‌ها کلاس درسش است. کلاسی که در محوطه‌ای خاکی و بدون هر گونه امکاناتی مستقر است بنابراین با هزینه شخصی خود دور مدرسه (کانکس) دیوار می‌کشد و وسایل بازی مثل برای شاگردانش نصب می‌کند.
کانکسی که کلاس درس دانشآموزان است و معلم نیز شب‌ها در آن می‌خوابد
روستای نساء کوه در مجاورت روستای او قرار دارد، دانشآموزان نساءکوه به دلیل نبود مدرسه به روستای آنها می‌آیند اما مسیر رفت‌وآمد به مدرسه چندان هم آسان نیست؛ آنها برای رسیدن به کلاس درس باید از رودخانه خروشان و پرخطری عبور کنند که هیچ پل یا جاده‌ای برای دسترسی ندارد و مجبورند با استفاده از یک طناب از این سوی رودخانه به آن سوی رودخانه بروند تا به مدرسه برسند.
معلم و دانشآموزان برای رفتن به مدرسه باید با طناب از روی رودخانه عبور کنند
علی تیرگیر در توضیح این ماجرا به تسنیم می‌گوید: رفت‌وآمد دانشآموزان به این روش با مشکلات بسیاری همراه بود به خصوص اینکه آنها دانشآموزان دبستانی هستند و برای انجام این خطر بسیار کوچکند، هر لحظه ممکن بود طناب پاره شود و آنها به رودخانه بیفتند بنابراین برای تامین امنیت آنها در مرحله نخست طناب را تبدیل به سیم بکسل و گهواره‌ای را تهیه کردم تا دانش آموزان داخل آن نشسته و از این سمت رودخانه به سمت دیگر بیایند.
وقتی تلاش او برای ساخت جاده بی نتیجه ماند و هیچ نهادی حاضر به ساخت جاده یا نصب پل بر روی رودخانه نشد، خود آستین‌ها را بالا زدو اقدام به ساخت مدرسه‌ای کرد که حالا می‌توان گفت کوچکترین مدرسه ایران با یک کلاس درس است.
ساخت این مدرسه که می‌توان لقب کوچکترین مدرسه ایران را به آن داد چندان هم آسان نبود و مصالح مورد نیاز به سختی و با استفاده از حیوانات حمل شد تا هفته آینده تلاش این معلم با دیدن لبخند شاگردانش و تحصیل آنها در کلاس درس بدون نیاز به عبور از رودخانه خروشان نتیجه دهد.
این معلم جوان نه تنها برای شاگردانش بلکه برای تمام دانش آموزان روستای تلاش می‌کند و با تلاش او مدرسه شبانه‌روزی که 5 سال به دلیل هزینه‌ها تعطیل بود از مهر امسال راه اندازی و حدود 100 دانش آموز جذب شدند اما باز هم به دلیل نبود سرانه برای مدرسه, 30 دانش‌آموز مدرسه را ترک کردند چرا که خانواده پولی را برای تامین هزینه‌های تحصیل ندارند.
مدرسه شبانه‌روزی بعد از 5 سال تعطیلی با تلاش معلم افتتاح شد
او برای راه اندازی مدرسه شبانه روزی روستا با دانشگاه صنعتی اصفهان و چند خیر وارد مذاکره شد تا بتواند مجدد دانش آموزان را به مدرسه‌ای بازگرداند که 5 سال تعطیل بود.
و حالا با تلاش این معلم جوان و مذاکره با خیران قرار شد در آینده‌ای نزدیک با ورود آنها به این منطقه تمام مشکلات آموزشی او و شاگردانش و تمام روستاهای همجوار رفع شود.
تسنیم
اینجور انسانها رو میبینم از خوذم شرمنده میشم خدا حفظشون کنه هر جا پا بزارن چون بهشتی هستند بهشت میسازند 