اختصاصی «تابناک باتو»؛ در واقع سم اسب یک انگشت بزرگ است! اسب ها از حیواناتی با چند انگشت تکامل یافته اند و در نهایت طی میلیون ها سال تکامل، همه آنها را از دست داده اند. در این باره باید گفت، اسکن سه بعدی فسیل ها ممکن است پاسخ این پرسش را به ما بدهد.
بنا بر این گزارش، یکی از اجداد اسب امروزی موجودی به اندازه ی یک سگ است که حدود پنجاه میلیون سال پیش می زیسته است. مهمتر از همه اینکه دارای انگشت بوده؛ چهار انگشت روی هر یک از پاهای جلو و سه انگشت روی هر یک از پاهای عقب. زمان زیست او زمین گرم و مرطوب بود و پوشیده از درخت. این موجود احتمالا روزها را در جنگل، و مابین برگهای درختان پنهان می شده تا از دست مهاجمان در امان باشد.
اما ۳۵ میلیون سال پیش دمای سیاره کاهش پیدا می کند و اقلیمی مشابه آنچه ما در آن زیست می کنیم به وجود می آمد. در آمریکای شمالی بسیاری از درختان نابود میشوند و موجوداتی برگخوار چون این اسب ها از میان می روند و به این ترتیب، از بیست و چهار میلیون سال پیش به موجودی تکامل یافته برای زندگی ـ از جنگل ـ به دشت تبدیل می شود و احتمالا هم می توانسته برگ و علف بخورد.
نابودی درختان باعث می شود که سرعت به عامل مهمی در بقا تبدیل شود، چون امکان پنهان شدن از بین رفته است. حیوانات بزرگتر بهتر انرژی را ذخیره می کنند و در گذر زمان تمامی این فاکتورهای تکاملی اسب امروزی را به وجود می آورد؛ اما هنوز هم دلیل انگشت نداشتن اسب مشخص نیست!
در سال ۲۰۱۷ دانشمندان سیزده فسیل اسب را که قدیمی ترین آنها به پنجاه میلیون سال قبل می رسد و آخرین آنها همان اسب امروزی است، جمع آوری کردند. برای تعیین میزان مقاومت این استخوان ها به خم شدن، از اسکن سه بعدی استفاده و طول و عرض آنها را اندازه گیری کردند. سپس وزن هر یک از اسب ها را تخمین زدند و همچنین میزان فشاری که هنگام فرار و پرش به آنها وارد می شد، محاسبه کردند.
نتیجه اینکه هرچه اسب ها بزرگتر، انگشتشان بزرگتر می شد تا بتواند فشار را از روی استخوان پا بردارد و این گونه شد که اسب امروزی تمام انگشتانش را از دست داد.
اما هنوز هم کاملا از بین نرفته اند و هنوز هم می توان رشد استخوانی اضافی روی پای عقب بسیاری از اسب ها را دید؛ استخوانی که با موی اسب پوشانده شده و در عقب سم قرار دارد.
