Toby Ott بیست و هفت سال سن دارد. از وقتی که ۵ سالش
بود، اوقات فراغت خود را با بازی های ویدیویی پر می کرد. او مثل خیلی دیگر
از هم سن و سالانش، با مورتال کمبت شیفته بازی های ویدیویی شده بود و دوران
کودکی و جوانی اش را پای دستگاه های آرکید سپری کرده بود.
تا
این جای ماجرا نکته عجیبی وجود نداشت، اما اوضاع وقتی جالب می شود که می
فهمید توبی از بیماری bilateral anophthalmia رنج می برد. وضعیت نادری که
به موجب آن فرد بدون چشم متولد شود.
همان طور که می دانید صنعت
ویدیو گیم، مدیومی تصویری است. شاید فکر کنید که توبی با این وضعیتش به هیچ
عنوان قادر نیست که محصولات این صنعت را تجربه کند، اما حتی این مشکل
بغرنج هم نتوانسته سد راه توبی شود.
توبی
شیفته بازی های فایتینگ است و حتی با بازیکنان دیگر هم به رقابت می
پردازد. وی به واسطه نشانه های صوتی می تواند از عناوین این ژانر لذت ببرد.
برای مثال در عنوانی مثل اینجاستیس، اصوات به وی کمک می کنند تا او بتواند
جای خود را در استیج مبارزه پیدا کند.
توبی ساعت ها وقت صرف سری
فاینال فانتزی کرده. وی نه تنها شیفته گیم پلی این بازی ها است، بلکه به
داستان این عناوین و شخصیت های شان هم علاقه ی بسیاری دارد. اما وی برای
لذت بردن از بازی های محبوبش باید بر چالش هایی غلبه کند.
برای
مثال، توبی به دلیل بیماری اش نمی تواند در منوی بازی حرکت کند و گزینه های
مختلف را برگزیند، به همین دلیل وی در دفعات اول از دوستش کمک می گیرد و
با تکرار، تعداد دکمه های لازم را برای رفتن به هر یک از بخش های منو را از
بر می کند، تا جایی که دیگر نیاز به کمک نداشته باشد.
اما
وقتی که وی وارد بازی می شود، دیگر هیچ چیز نمی تواند جلوی لذت بردن او را
بگیرد. به همین دلیل است که وی در دنیای فاینال فانتزی های ۱۰ و ۱۳ غرق و
عاشق آن ها شده. شکی نیست که توبی هم به اندازه ما از این بازی ها لذت می
برد.
وی با توجه به موسیقی تشخیص می دهد که وارد چه مناطق و مکان
هایی شده. وی دنیای بازی ها را بر اساس آن چه که می شنود برای خود مجسم می
کند. توبی خود را در کنار شخصیت ها تصور می کند و در اعماق ذهنش با آن ها
همراه می شود.
وی به شوتر های قدیمی مثل دوک نوکم و دووم هم علاقه
دارد و حتی روی دووم ماد های مختلفی هم نصب کرده. البته توبی مجبور بوده که
برای غلبه بر این بازی ها از چیت استفاده کند، زیرا که بدون آن ها وی به
هیچ وجه نمی توانسته جای بسته های سلامت و آیتم های ضروری را پیدا کند.
اما
سوال این جا است که توبی اصلا چرا به بازی های ویدیویی علاقه دارد؟ وی نمی
تواند صحنه های جذاب بازی ها را ببیند، مثل خیلی از ما نمی تواند از
گرافیک واقع گرایانه بازی های نسل جدید لذت ببرد، پس دقیقا چه جنبه ای از
بازی های ویدیویی برای وی جذاب است؟
واقعیت این است که حتی ساده
ترین جنبه های بازی ها هم برای توبی، چالشی جالب به شمار می روند. بری مثال
شاید برای یک گیمر عادی، برآمدن از پس یک باس خیلی دشوار نباشد، اما توبی ۸
هفته وقت برای پشت سر گذاشتن یکی از باس های فاینال فانتزی صرف کرد.
حتی
گشت و گذار در منوی های بازی هم برای توبی مثل حل کردن پازل می ماند. شکی
نیست که لذت برآمدن از پس این چالش ها برای توبی، با هیچ چیز دیگری قابل
قیاس نیست و همین لذت است که او را به سمت این بازی ها فرا می خواند.
