اختصاصی «تابناک باتو»؛ امروزه ارتباطات کاربردی و تصویربرداری های مدرن، به ما این اجازه را می دهد تا تصاویر مستندتر و لحظات دیوانه وارتری را ثبت کنیم؛ اما این موضوع در زمان های قدیم کاملا متفاوت بود و اگر به عکس های قدیمی نگاه کنید، متوجه می شوید که افراد حاضر در عکس هیچ گونه احساس و حرکتی ندارند و انگار منجمد شده اند و این پرسش برای ما پیش می آید که چرا مردم در عکس های قدیمی جدی بودند و لبخند نمی زدند؟
بنا بر این گزارش، اگر بخواهیم دلیل را خلاصه بگوییم این است که آنها می ترسیدند که لبخند آنها را لوده و احمق نشان دهد.
البته برخی بر این باورند که مردم در آن زمان برای پنهان کردن دندان های افتاده و یا کرم خورده لبخند نمی زدند، زیرا دندانپزشکی در آن زمان متداول و مرسوم نبود. در جواب این فرضیه باید گفت، آنها می توانستند بدون اینکه دندان هایشان مشخص شود و با دهان بسته لبخند بزنند. در ضمن در آن زمان داشتن دندان های ریخته و کرم خورده عادی بود و نیازی نبود که آن را از هم پنهان کنند. برای مثال نخست وزیر انگلستان لورد بالمرستون در سال ۱۸۵۵ میلادی با وجود این که دندان های جلویش ریخته شده بود، نمادی از جذابیت شناخته می شد.
در این میان، نظریه دیگری وجود دارد و عده ای می گویند عکس گرفتن با دوربین های قدیمی زمان زیادی بین ۵ تا ۳۰ دقیقه طول می کشید و ایستادن طولانی در مقابل دوربین، آنقدر حوصله مردم را سر می برد که لبخند زدن از یادشان می رفت؛ اما این نظریه هم رنگ می بازد اگر بدانیم در قرن ۱۹ و با آمدن دوربین های جدید و مدت زمان کم عکس گرفتن مردم همچنان از لبخند زدن امتناع می کردند.
نتیجه این است که مردم در گذشته خندیدن را بد می دانستند، آن ها نمی خواستند با لبخند زدن در عکس ها احمق به نظر برسند. مارک تواین درباره لبخند زدن در عکس ها می گوید: عکس های مستندتر مهم هستند، نه عکس هایی که با لبخندهای ابلهانه جنون را به نسل های بعدی منتقل کنند.
نیکولاس جیفز که درباره این موضوع مقاله ای نوشته است، می گوید: در قرن هفدهم مردم بر این باور بودند که فقط چند دسته می خندند: فقرا، بی ارزش ها، مست ها، احمق ها و خوشگذران ها.
ما قبلا ميخديديم والان تو عكسا خشك و بي روح .
حالا همه صدها عکس می‌بینند و متوجه می‌شوند در حالتی که می‌خندند زیباتر ره نظر می‌رسند. بنابراین هنگام عکس گرفتن الکی می‌خندند.