به گزارش «تابناک باتو»؛ پروژه‌ی «هارپ» که مخفف «High Frequency Active Auroral Research Program» به معنی «برنامه‌ی پژوهشی یونوسفر فعال با فرکانس بالا» است، شامل یک رصدخانه و محوطه‌ای به مساحت حدودی ۳/۱۱ هکتار است. در این محوطه، ۱۸۰ آنتن فرکانس بالا قرار دارند که ارتفاع هرکدام از آن‌ها به حدود ۲۲ متر می‌رسد. هر یک از این آنتن‌ها دست‌بالا ۳۶۰۰ کیلووات توان دارند؛ یعنی چیزی حدود ۷۵ برابر یک ایستگاه رادیویی معمولی که البته این مقدار انرژی، کسر بسیار ناچیزی از میزان تشعشعاتی است که در هنگام یک توفان خورشیدی معمولی به زمین می‌رسد.
با وجود آن‌که رصدخانه مستمر کار می‌کند، آنتن‌های فرکانس بالا، تنها در مواقعی خاص مانند زمان‌هایی که فعالیت تحقیقاتی بخصوصی مورد نیاز باشد به کار می‌افتند. چنین وضعیتی تقریبا ماهی یک بار پیش می‌آید.
متأسفانه باید به نظریه‌پردازان توطئه و طرفدارانشان بگوییم که هارپ به هیچ عنوان قادر به دست‌کاری آب‌وهوا نیست. امواج راديويي مخابره شده به وسیله‌ی هارپ نمی‌تواند توسط «تروپوسفر» (troposphere) یا «استراتوسفر» (stratosphere) جذب شوند. تنها «یونوسفر» (ionosphere) است که این امواج را جذب می‌کند که چندین کیلومتر با بالاترین لایه‌های اتمسفری فاصله دارد.
بخش‌های مختلف لایه‌ی یونوسفر تقریبا دائم و هر روزه با امواج و تشعشعات خورشیدی ساخته و جایگزین می‌شوند. شب‌هنگام، سطح یونیزه شدن در ارتفاع پایین‌تر یعنی بین هشتاد تا صدوشصت کیلومتری به‌سرعت کم می‌شود، اما در ارتفاعات بالاتر یعنی ارتفاع بالاتر از ۳۲۰ کیلومتر تقریبا تمام شب طول می‌کشد تا این بخش‌های یونیزه‌شده پراکنده شوند. در طول شب، زمانی که یونوسفر طبیعی در وضعیت حداقلی خود قرار دارد، هارپ می‌تواند نوعی شفق قطبی ضعیف را تولید کند. البته با این‌که این امواج، تأثیر زیادی ندارند، می‌توان با دستگاه‌های خاص رصد، تأثیرشان را دید. در طول روز، امواج خورشیدی آن‌قدر با قدرت یونوسفر را یونیزه می‌کنند که اثرات بسیار ضعیف هارپ نمی‌توانند کوچک‌ترین تأثیری بر این لایه بگذارند. بنابراین به‌محض این‌که آنتن‌های هارپ خاموش شوند، اثرات آن تقریبا بلافاصله از بین می‌روند.
حال ممکن است بپرسید: «پس هارپ به چه درد می‌خورد؟» یا «اگر قرار نیست کسی بتواند با آن، دنیا را به نابودی بکشاند، پس به چه کار می‌آید؟»
سیگنال‌های بسیاری با اهداف مختلف ارتباطی معمول یا نظامی به سوی اتمسفر مخابره می‌شوند. موشک‌های هدایت‌شونده با سیگنال‌های دیجیتال کنترل می‌شوند. این سیگنال‌ها ممکن است به‌وسیله‌ی انواع مختلفی از عوامل طبیعی یا مصنوعی، مسدود شوند. «سیستم موقعیت‌یابی جهانی» (Global Positioning System) یا به‌اختصار GPS هم مانند دیگر سیستم‌های مشابه، می‌بایست بدون توجه به وضعیت آب‌وهوایی یا مغناطیسی به انسان‌ها در مکان‌یابی کمک کند. مطالعه‌ی این نوع اثرات محتمل بود که «دارپا» (DARPA) و نیروهای هوایی و دریایی ایالات‌متحده‌ی آمریکا را بر آن داشت تا بودجه‌ای را برای مجموعه‌ی تحقیقاتی هارپ در نظر بگیرند.
علاوه بر این‌ها، هارپ توانست امواجی با «فرکانس بسیار پایین» (Extremely Low Frequency) –یعنی چیزی حدود یک هرتز– را که به ELF شهرت دارند، روی یونوسفر انعکاس دهد. این امواج می‌توانند برای ارتباطات معمولی مانند ارتباط با زیردریایی‌ها مورد استفاده واقع شوند، اما پیش از آن‌که بخواهید این‌طور نتیجه بگیرید که امواج ELF قادر به تولید زلزله هستند، بهتر است بدانید که قدرتمندترین امواج ELF مجموعه‌ی هارپ، تنها یک‌ده‌میلیونی‌ام امواج طبیعی خود زمین هستند.
اقا من دلم میخواد باور کنم وجود داره و میشه باهاش هر کاری کرد هر چقدرم دلیل علمی بیارید بیفایدس :)