اوضاع کشور ما در حوزه مصرف داروهای تزریقی، متناسب با نیاز واقعی بیماران نیست. متاسفانه خیلی از بیماران و حتی پزشکان اصرار دارند علائم بیماری خیلی زودتر از فرآیند طبیعی درمان از بین برود که همین موضوع، بیماران و برخی پزشکان را به سمت داروهای تزریقی سوق داده است.
در حالی که باید در نظر داشته باشیم که مصرف داروهای تزریقی، به هیچ وجه به معنی بهبود سریع بیماری نیست و اتفاقا برخی اوقات، تجویز بی رویه داروهای تزریقی، عوارض جبران ناپذیری بر سلامت بیمار به جای می گذارد.
به طور مثال، تزریق داروهای کورتونی مثل دگزامتازون در کشور ما زیاد است و حتی در سرماخوردگی های ساده هم گاهی از این داروی حساس استفاده می شود. تزریق این دارو باعث شده که بیمار احساس کند حالش بهتر شده، اما در واقع بیماری بهبود پیدا نکرده و فقط علائمش کمرنگ شده است.
این در شرایطی است که در بسیاری از کشورهای توسعه یافته، تجویز داروهای تزریقی فقط در بیمارستان ها انجام می شود و اصلا استفاده از داروهای تزریقی در مطب ها معنی ندارد. همچنین داروهای تزریقی در نظام های توسعه یافته درمان، اغلب در شرایط اضطراری تجویز می شود؛ یعنی در جایی که وضعیت بیمار اورژانسی است، برای تکمیل فرآیند درمانش از داروهای تزریقی بهره می برند، نه این که برای هر بیماری ساده ای هم از داروی تزریقی استفاده کنند.
بنابراین اعتقاد دارم که اصلاح فرهنگ بیمار که گمان نکند مصرف داروهای تزریقی بهتر از داروهای خوراکی است، همچنین بالا رفتن سطح نظارت ها بر میزان داروهای تزریقی تجویز شده و آموزش به پزشکان برای ایجاد محدودیت در تجویز آمپول ها و سرم ها می تواند افزایش بی رویه مصرف داروهای تزریقی در کشور را مهار کند؛ اینها راهکارهایی است که می تواند داروی تزریقی را از موقعیت تهدید فعلی به فرصتی برای درمان بهتر تبدیل کند.
جام جم
