همکاری لئوناردو دی‌کاپریو با مارتین اسکورسیزی همیشه برای او خوش‌یمن بوده است. این بازیگر 42 ساله سینما به دنبال همکاری با این فیلمساز مولف نیویورکی، لقب یک بازیگر جدی را گرفت و توجه منتقدان سینمایی به فیلم‌ها و بازی‌های او جلب شد.
از سال 2002 که این دو برای اولین بار در «دار و دسته‌های نیویورکی» با یکدیگر همکاری کردند، دی‌کاپریو به بازیگری سختگیر تبدیل شد و فقط با فیلمسازان صاحبنام کار کرده است.
این بازیگر فیلمنامه‌های پیشنهادی را با دقت مطالعه می‌کند و حتی خودش پیشنهاد همکاری به کارگردانان صاحب‌سبک و مولف را می‌دهد.
دی‌کاپریو و اسکورسیزی تا به حال در پنج فیلم سینمایی با یکدیگر همکاری کرده‌اند و اسکورسیزی بجز درام نوجوانانه «هوگو» در سال 2011، تمام فیلم‌های 15 سال اخیر خود را با حضور دی‌کاپریو در نقش اصلی ساخته است.
وی در گفت‌وگویی به شوخی گفته نتوانسته در بین کاراکترهای مختلف هوگو کسی را پیدا کند که بتواند ایفای نقش او را به دی‌کاپریو واگذار کند! این بازیگر در «هوانورد» (2004) اسکورسیزی که حال و هوایی شرح‌حال‌گونه داشت، نقش هاوارد هیوز تهیه‌کننده معروف هالیوودی را بازی کرد که دستی هم در هوانوردی داشت.
سومین کار مشترک این دو «رفتگان» (2006) نسخه دوباره‌سازی شده یک اکشن موفق ماجراجویانه و کره‌ای بود. بازی دی‌کاپریو در این فیلم، با استقبال بالای منتقدان سینمایی همراه شد.
آنها روی پیچیدگی شخصیت ارائه شده توسط دی‌کاپریو و توانایی او در به نمایش گذاشتن تناقضات درونی و روحی و روانی این کاراکتر تاکید کردند.
دی‌کاپریو بازی پیچیده‌ای هم در «جزیره شاتر» (2010) این فیلمساز ارائه داد. کاراکتر او یک بیمار روانی خطرناک بود که تماشاچی فکر می‌کند مامور ورزیده‌ای است که برای تحقیق درباره خلافکاری‌های مسئولان یک بیمارستان، راهی جزیره‌ای متروکه شده است.
این بازیگر در فیلم بعدی اسکورسیزی «گرگ وال‌استریت» (محصول سال 2013 که تا به امروز آخرین فیلم سینمایی ساخته شده توسط این فیلمساز است) خطر کرد و نقش شخصیتی واقعی را به عهده گرفت که منفور جامعه آمریکاست و به عنوان یک پول‌پرست بی‌شخصیت شناخته شده است.
جردن بلفورث که روی پرده سینما توسط دی‌کاپریو جان گرفت، یک دلال معمولی بود که با بهره‌گیری از تناقضات اقتصادی در بازار وال‌استریت، توانست پول بسیار زیادی به جیب بزند. این شخصیت محصول طبیعی مشکلات اقتصادی آمریکا در دهه 80 میلادی بود و دی‌کاپریو نقش او را به خوبی در جلوی دوربین ایفا کرد.
منتقدان سینمایی می‌گویند او روی پرده سینما حس تنفر را در دل تماشاچی خلق می‌کند و با آن که کاراکتر محوری ماجراست، بیننده با او حس همذات‌پنداری و همراهی ندارد.
جام جم
