دکتر «امرسن.ف» داستان جذابی از پیروزی و شکست یک درخت تنومند و غول آسا برای شما تعریف می کند.
«در دامنه تپه ای در ناحیه «لانک پیک» تنه مخوف درخت بسیار عظیمی دیده می شود که دانشمندان عمر آن را چهار صد سال تخمین زده اند و معتقدند که این درخت را هنگامی که «کریستف کلمب» برای اولین بار در «سان سالوادور» پیاده گردیده کاشته است.
در طی این چهار قرن درخت مزبور چهارده مرتبه گرفتار صاعقه شده و بهمنهای خطرناک و سهمگین و توفانهای شدیدی به خود دیده ولی در مقابل تمام آنها مقاومت کرده بود تا اینکه حشرات و کرمهایی به داخل آن نفوذ کردند و به تدریج ذره ذره مغز آن را خورده و نیرومندی و استقامت آن را از بین بردند به طوریکه آن درخت غول آسا که طی قرن ها با صاعقه، توفان و بهمن های شدید با سرسختی مبارزه کرده بود عاقبت در مقابل کرمهای کوچکی که چند تای آنها را می توانید در بین دو انگشت سبابه و شست خود له کنید از پای در آمد».
آیا تصدیق نمی کنید که ما هم چون آن درخت عظیم الجثه هستیم که در مقابل طوفانهای شدید و حوادث مدهش حیات مقاومت می کنیم اما قلب و مغز خود را تسلیم کرمهای نگرانی می نمائیم؟! همان کرمهایی که از غایت کوچکی می توان عده ای از آنها را بین دو انگشت سبابه و شست متلاشی و نابود کرد.
می توانید با قاطعیت بگویید چیزهای کوچک در زندگی زناشوئی هم، باعث جنون می شود و نصف امراض قلبی را به وجود می آورد.
«ژ. س» قاضی معروف «شیکاگو» که در بیش از چهل هزار اختلاف خانوادگی حکم کرده بود اظهار می کند:
«همیشه اختلافات و نفاق هایی که به غم و اندوه پایان می پذیرد از نکات و مطالب بسیار کوچک و جزیی سرچشمه گرفته است.»
«ف. ه» دادستان شهر نیویورک نظریه ی وی را تأیید کرده است و می گوید: «اکثر جنایاتی که به وقوع می پیوندد بر سر موضوعهای بی اهمیت و ناچیز است: لاف شجاعت زدن در اماکن عمومی، مشاجرات خانوادگی، یک حرف موهن، یک کلمه تحقیرآمیز و یا یک عمل گستاخی و بی ادبانه، اینها چیزهای کوچک و بی اهمیتی است که منجر به قتل و جنایت می شود، تنها عده معدودی از ما هستند که مورد ظلم و اجحاف بزرگ واقع می شوند و به طور کلی نیمی از مصائب و آلام جهان زائیده موضوعات کوچک و بی اهمیت می باشد».
اگر شما آرامش خاطر می خواهید نگرانی را کوچک و حقیر بشمارید.
ما اغلب با پرداختن به چیزهای کوچکی که می بایستی منفور داریم و فراموششان کنیم زندگی را به کام خود تلخ و ناگوار می سازیم، ما در این دنیا چند صباحی بیش زنده نیستیم با وجود این چه ساعات بسیاری از این عمر گرانمایه و بازنیافتنی که در تأمل و غصه درباره چیزهایی که در طی سالها هم خودمان و هم دیگران فراموشش می کنند تلف می شود. پس بیاییم زندگی خود را وقف اعمال و افکار مفید و با ارزش، اندیشه های عالی، عشق و محبت های واقعی و کارهای پایدار بنمائیم.
برای این که بتوانید پیش دستی کرده و قبل از اینکه نگرانی جزو عادات شما شده و زندگانیتان را از هم بپاشد، آن را از خود دور کنید باید این دستور را به کار بندید:
«هرگز اجازه ندهید چیزهای کوچکی که ممکن است فراموششان کرده و حقیرشان شمارید زندگی شما را واژگون نمایند، به یادداشته باشید که زندگی کوتاهتر از آن است که کوچک و بی اهمیت شمرده شود، یعنی صرف مسائل کوچک گردد».
حوادث و پیش آمدها به تنهایی باعث خوشبختی و بدبختی ما نیست بلکه طرز عکس العمل نشان دادن، در مقابل حوادث است که احساسات خوب یا بد در ما ایجاد می کند.
بشر می تواند تمام مصائب و بلاهای جهان را با خونسردی تحمل کند، شاید حتی تصور این نکته هم برای شما دشوار باشد ولی برخلاف آنچه فکر می کنید به قدری نیرو و استعداد نهفته در وجود شما هست که هر وقت بخواهید از آنها استفاده کنید فورا ظاهر می شوند شما بیش از آنچه تصور می کنید صاحب قدرت هستید.
نمی دانید در موقعی که بشر بخواهد حوادث را پذیرفته و یا فراموش کند، این کار با چه سرعتی حیرت آور میسر می گردد.
منبع: کتاب راه غلبه بر نگرانیها و نا امیدیها / نگارش و اقتباس محمدجعفر امامی
اختصاصی «تابناک با تو»؛
