صندلی پر التهاب!
کد خبر: ۵۹۷۶
تعداد نظرات: ۱ نظر
تاریخ انتشار: 2015 July 31    -    ۰۹ مرداد ۱۳۹۴ - ۰۹:۱۹
مترو نوشت؛
ایستگاه پایانی است؛ مسافرین محترم با توجه به تابلوهای راهنما مسیر درست را انتخاب نمایید.
 روزهای هفته پر ازدحام، شلوغی های بی پایان، نگاه های در هم گره خورده اجباری، صداهای گنگ و نواهای بی انتها، همه و همه در دل واگن های تودرتوی قطارهای درون شهری خود را نشان میدهند. آنجا که هرکس در پی مقصدی معلوم و گاه نامعلوم قدم رنجه میکند و با ارائه بلیط کاغذی و الکترونیکی به گشایش دربهای دو دهنه گیتهای ورودی کمک می کند.

بنا به رسم و آیین متروسواری بعد از به جا آوردن مراسم پر التهاب و شگفت انگیز ورود به قطار، همگان در پی نقطه اتکایی برای ثابت شدن در داخل واگن می گردند. هرکس بنا بر قد و قامت و قدرتی که در کالبد دارد، به اجسام پیرامون متوسل می شود. یکی میله متصل به صندلی را میگیرد، دیگری بسته به قامت رعنا میله های بالای سر را که با ارتفاع زیاد از سطح زمین طراحی شده با نوک انگشت میگیرد و با صدای ترمز و بسته شدن درب واگن و سرعت گرفتن ترن روی ریل آواهایی همچون (اوی، ووی، آخ، الان می افتم)، قطار را به سمت ایستگاهها  مشایعت می کنند.

آنچه بیش از پیش مهم جلوه می کند وجود فضاهای میلیمتری نامحسوس میان کسانی است که روی صندلی های قطار نشستند. نفرات ایستاده با هر وزن و هیکل و هیبتی با لبخند و چشمانی که مردمکش از عنبیه جدا شده به نفر نشسته بروی صندلی خیره می شوند و با اعتماد به نفس می گویند:ِ «میشه جمع تر بنشینید تا منم جا بشم!»

درست در این لحظه ردیف صندلی شش نفره محکوم به طراحی فضایی برای نشیمنگاههایی است که در ابعاد مختلف رخ ظاهر می شوند و بالغ بر هشت و گاهی ده نفر انسان لهیده را بروی خود جا می دهند. با این تفاوت که برخی نفرات فقط به لبه صندلی بسنده می کنند و نشیمنگاه را با مشقت تمام به لبه تکه میدهند، بی انکه به این بیاندیشند نفرات نشسته معذب هستند. جسته گریخته در هر ایستگاه جابه جایی های نشیمنگاهی رخ میدهد .

یکی بلند میشود و جایش را به اشخاص مسن میدهد، دیگری برای پیاده شدن اقدام میکند و شخصی که با لبه صندلی نشسته عجین شده خود را بسان فاتح میدان کارزار به ته صندلی سر می دهد و بعد نفر دیگر جای نفر لبه صندلی نشین را میگیرد. این چرخ دوار تا ایستگاه پایانی ادامه پیدا میکند. هر اتفاقی پیشینه ای دارد. شاید لبه صندلی نشینی و فشار و اصرار بر نشستن روی صندلی های پلاستیکی واگن قطار، سر منشأ رقابت صندلی بازی در دوران کودکی است. آنجا که با هول دادن دوست خود صندلی خالی را احاطه می کردیم و برگ برنده را در دست داشتیم و به نفر بازنده دهن کجی میکردیم. و اینجا نیز چنین نقشی را فقط با قامت و سن عقلی متفاوت ایفا می کنیم. و بالاخره ته این داستان ایستگاه پایانی است که مسافرین محترم با توجه به تابلوهای راهنما مسیر درست را انتخاب نمایید.

مترونگاری
پدیده ترابی، جامعه شناس و عکاس


نظرات بینندگان
انتشار یافته: ۱
در انتظار بررسی: ۰
غیر قابل انتشار: ۰
مجتبی
|
Iran, Islamic Republic of
|
۰۹:۵۱ - ۱۳۹۴/۰۵/۱۰
0
2
خیلی خوب توصیف کردید
دقیقا همینطوره
نام:
ایمیل:
* نظر:
آخرین اخبار