چه لذت عمیقی ست در بی نهایت خواندن و نوشتن؛ انگار ما را برای همین آفریده اند!
ما قلم به دوشانی که فکر می کنیم دست داریم، اما درست زمانی حس داشتن دست را تجربه می کنیم که لذت نوشتن اولین بابا را روی کاغذهای جان دار با تمام وجود لمس کنیم.
راستی کاغذها می توانستند جاندار نباشند؟ مثلا از چیزی به جز درختان ساخته شوند یا حتی چیزی به جز پوست آهو. چرا باید همیشه به وجود آمدن چیزی همزمان با از بین رفتن چیز دیگری باشد؟
مگر نمی شود دنیا را بدون قوانین فیزیک اداره کرد؟ چه می شد اگر ادبیات خودش قوانینی برای طبیعت خارج از وصف دنیای پیرامونش داشت!
اصلا خود ما، وارثان ناخلف ادبیات دنیا را اداره می کردیم. شاید وضع کمی متفاوت می شد اگر ناپلئون شاعری آوازخوان بود و با ایوان مخوف سرش را در نوشتن رمان های بلند بی خاصیت گرم می کرد. تازگی ها حتی فهمیده اند لذت نقاشی هم نتوانسته هیتلر را از هیتلر شدن نجات دهد.
باز هم حرف، حرف خودم است. ادبیات را می توان بر جهان حاکم کرد. اصلا بدون ادبیات کدام موسیقی حق دلربایی داشت؟ کدام عود و بربط و ویولن و تنبکی به پای آوار می رسید؟
کدام صدای روح نوازی حتی به فکرش می رسید که می تواند ترانه ای عاشقانه برای دنیا بخواند؟
توحید قهرمانیبینندگان عزیز چنانچه شما نیز همچون دیگر شعرای با نام و بی نام، شعر یا دلنوشته‌ای دارید، برای انتشار در سایت
«تابناک با تو» از آن استقبال خواهیم کرد.
