کار پیدا کردن در کدام یک از کشورهای دنیا سخت تر است؟+عكس

1. بورکینافاسو

این کشور در غرب آفریقا قرار دارد که با غنا و مالی و نیجر همسایه است. این دوتای آخری خودشان اوضاع بسیار بدی دارند و ظاهرا این منطقه خود، بحران اقتصادی است و این وضعیت افتضاح حالت واگیر دارد. بورکینافاسو که خیلی ها با اسم عجیبش شوخی می کنند و نزدیک به 17 میلیون نفر جمعیت دارد، چهارمین کشور بی سواد دنیاست و تنها 2.87 درصد مردمش سواد دارند.

در شصت و دومین کشور فقیر دنیا با 12.2 میلیارد دلار تولید ناخالص ملی تنها پنج درصد افراد شغل ثابت دارند و بقیه به کشاورزی کم رونق خودشان سرگرم هستند. اقتصاد کشور بسیار وابسته به صادرات کتان و طلاست که پایین آمدن قیمت جهانی این دو جنس هم باعث ضربه خوردن بورکینافاسو شده است. به اینها جنگ با مالی را هم اضافه کنید تا ببینید اوضاع تا چه حد برای کار پیدا کردن خراب است.

 

2. هاییتی

هاییتی در آمریکای مرکزی هنوز با پیامدهای زلزله دست و پنجه نرم می کند و با جمعیت 10.32 میلیون نفری اش تنها شش درصد مردم آن شغل ثابت دارند. تولید ناخالص ملی هاییتی 8.5 میلیارد دلار در سال است و این یعنی پنجاه و یکمین کشور فقیر دنیا که 47.7 درصد مردمش باسواد هستند.

هاییتی فقیرترین کشور نیم کره غربی زمین است و بیش از نیمی از جمعیت آن با درآمد کمتر از یک دلار در روز زندگی می کنند. در کنار این مشکلات اقتصادی، زلزله هفت ریشتری سال 2010 و زلزله اخیر باعث شده این کشور ضربه های بیشتری بخورد و نتواند زیر فشارها کمر راست کند. در جریان زلزله سال 2010 و مشکلات بعدی آن، 158 هزار نفر از بین رفتند و اوضاع برای مردم سخت تر از قبل هم شد.

3. مالاوی

کشوری در جنوب شرق آفریقا و همسایگی زامبیا و موزامبیک که هشتمین کشور کم درآمد، از نظر سرانه سالانه مردم است و این عدد به سه دلار در روز هم نمی رسد. برخلاف این اوضاع بد اقتصادی، وضعیت سواد مردم مالاوی چندان هم بد نیست و از میان 16.6 میلیون نفر جمعیت، 61.3 درصد باسواد هستند که در آفریقا عدد خوبی به حساب می آید.

از لحاظ توسعه یافتن، مالاوی یکی از عقب مانده ترین کشورهای دنیاست و تقریبا به همان شیوه ای زندگی می کنند که اجدادشان زندگی می کردند. کشاورزی، یک سوم اقتصاد ضعیف مالاوی را شامل می شود. با این همه مردم مالاوی، مردم بسیار خوش بینی هستند و 98 درصد آنها به موسسه گالوپ گفته اند، مطمئن هستند با کار سخت می توانند کشورشان را بسازند و روزهای بهتری داشته باشند. این در حالیاست که فقط شش درصد مردم مالاوی شغل ثابت دارند.

 

4. نیجر

کشور کوچک آفریقایی که خیلی ها آن را با نیجریه اشتباه می گیرند. یکی از فقیرترین کشورهای دنیاست و سرانه درآمد سالانه مردم آن تنها 829 دلار است که می شود تقریبا 3 دلار در روز و این یعنی هفتمین کشور از آخر. با چنین اوضاع اقتصادی نرخ باروری زنان نیجر بسیار بالاست و هر زن به طور متوسط 7.58 بچه به دنیا می آورد. شاخص رشد انسانی در نیجر از تمام کشورهای دنیا پایین تر است و تقریبا هیچ امکانات خاصی برای سلامت، آموزش و کیفیت بخشیدن به زندگی وجود ندارد.

از جمعیت 17.5 میلیون نفری نیجر تنها 15.5 درصد باسواد هستند و بیشتر مردم از طریق کشاورزی زندگی خود را می گذرانند و تنها شش درصد آنها شغل ثابت دارند. همه این مشکلات اقتصادی در شرایطی است که نیجر روی دریایی از نفت، طلا و اورانیوم خوابیده است.

5. اتیوپی

کشوری که خیلی ها آن را با دونده هایش در مسابقات المپیک می شناسند، از لحاظ کار و اقتصاد هیچ شباهتی به جایگاه دوندگانش روی سکوها ندارد. فقط 39 درصد مردم اتیوپی 94 میلیون نفری باسواد هستند و در این نقطه متراکم از دنیا، سرانه درآمد سالانه مردم 1366 دلار است که یعنی حدود 3.75 دلار در روز و این یعنی نوزدهمین کشور کم درآمد دنیا.

اما در اتیوپی تنها هفت درصد مردم شغل ثابت دارند. البته درباره اتیوپی چشم انداز نسبتا روشنی وجود دارد چون شرایط سیاسی آن در سال های اخیر نسبتا پایدار بوده و در سال 2013 تولید ناخالص ملی آن 10 درصد رشد داشته. اقتصاد اتیوپی بیش از همه وابسته به کشاورزی و صادرات قهوه و خط (نوعی گیاه مخدر ضعیف) به کشورهای همسایه است.

 

6. سیرالئون

کشور کوچک غرب آفریقا در همسایگی لیبریا و گینه، که اقیانوس اطلس را کنار خود می بیند، اصلا اوضاع اقتصادی خوبی ندارد. زندگی بیشتر مردم مردم سیرالئون وابسته به کشاورزی های کوچک است و تنها هفت درصد آنها شغل ثابت دارند. نزدیک به 73 درصد مردم این کشور با درآمد روزانه یک دلار زندگی می کنند و یکی از کمترین ارقام تولید ناخالص ملی را دارد.

7. گینه

دومین کشور بی سواد دنیا با 25.3 درصد افراد بی سواد یکی از بدترین شرایط زندگی را در میان کشورهای دیگر دارد و هشت درصد مردمش کار تمام وقت دارند و تقریبا برای همه چیزشان به دیگران وابسته اند، از جمله زیرساخت ها، خدمات سلامتی و آموزش. سرانه درآمد سالانه هر فرد در گینه 1125 دلار است که می شود اندکی بیش از سه دلار در روز. مشکل دیگر گینه فساد مالی گسترده در این کشور است و جابجایی قدرت و نبود ثبات سیاسی به بدتر شدن اوضاع اقتصادی آن منجر شده است.

 

8. لیبریا

در لیبریا هم مثل مالی تقریبا هشت درصد مردم شغل تمام وقت دارند. این کشور که در سواحل غرب آفریقا واقع شده منابع بسیاری دارد؛ مثل رودخانه ها، مواد معدنی و زمین های حاصلخیز کشاورزی. اقتصاد لیبریا بسیار وابسته به قیمت محصولات کشاورزی است. سطح پایین بهداشت و آموزش باعث شده تا بسیاری از مردم توانایی کار کردن و استفاده از منابع را نداشته و بیکار باشند. در لیبریا تنها 42.9 درصد مردم باسوادند و تولید ناخالص ملی هم فقط 1.9 میلیارد دلار در سال است که این کشور را در جایگاه بیست ششمین کشور فقیر دنیا قرار می دهد.

9. مالی

تنها هشت درصد از مردم مالی کار تمام وقت دارند و در میان تمام دنیا این بدترین شرایط است. اقتصاد مالی بسیار وابسته به کشاورزی است و بیشتر مردم کاری که می کنند، برای تولید مواد غذایی اولیه زندگی شان است. همچنین بیشتر مردم مالی به صورت کوچ نشین هستند و از جایی به جای دیگر می روند و اینها مالی را جزء فقیرترین کشورهای دنیا قرار داده است.

بیش از 77 درصد مردم مالی با درآمد روزانه کمتر از یک دلار زندگی می کنند. ناآرامی های سیاسی هم از مواردی است که مالی را جزء یکی از بدترین کشورها برای پیدا کردن شغل تمام وقت قرار داده؛ شورش هایی که در سال 2013 به مداخله نظامی فرانسه در این کشور منجر شد و هنوز هم ادامه دارد.

 

کار با اعمال شاقه

حالا فرض کنید که کار هم پیدا کردید اما در بعضی کشورهای دنیا شرایط کاری آنقدر سخت است که شبیه به برده داری است و کارفرمایان به معنای واقعی پوست کارگران شان را می کنند.

1. بلاروس

بیشتر کارگران در کشورهای اروپای شرقی اوضاع خوبی ندارند. تبعیض نژادی، کار اجباری و سرکوب اعتراضات از مشخصات شرایط کاری در این کشورها از جمله بلاروس است. موارد متعددی از اعتصاب غذای کارگران به خاطر اوضاع بد کاری در این کشور گزارش شده است. همچنین در قانون جدیدی که لوکاشنکو ابلاغ کرده، کشاورزان حق ترک کار خودشان را ندارند و باید تا ابد آن را ادامه بدهند.

 

2. چین

پیدا کردن کار در چین آنقدر سخت است که کارفرمایان به خودشان اجازه بدهند هر بلایی را سر کارگران بیاورند. هر گونه اعتراض و اعتصاب با برخورد خشن دولت و دستگیری روبرو می شود و تبعیض میان نژادها به شدت رواج دارد.

3. کلمبیا

تنها در 13 ماه گذشته 32 نفر از اعضای اتحادیه های کارگری در کلمبیا کشته شده اند تا این کشور پایتخت قتل کارگران باشد. هیچ اعتراضی از طرف دولت تحمل نمی شود و معمولا با روش های غیرمحاکمه ای و به شیوه ترور به این اعتراضات پاسخ داده می شود.

 

4. مصر

خشونت پلیس در برخورد با معترضان کارگری در مصر زبانزد مردم دنیاست. در ژوئن سال گذشته، نیروهای پلیس 500 نفر از اعضای کارخانه تولید فولاد که دست به اعتصاب زده بودند، پس از درخواست کارخانه برای پایان بخشیدن به این آشوب  به آنها حمله کردند که در نهایت 26 نفر آنها دستگیر شدند. هم اکنون در مصر کسانی که اعتصاب یا اعتراض کنند با اخراج روبرو می شوند.

5. گواتمالا

قتل، حمله مسلحانه و نبود قوانین درست، واقعیت زندگی اتحادیه ها و رهبران آنهاست. در 12 ماه گذشته، رهبران اتحادیه های حمل و نقل، خدمات شهری و ... با اسلحه کشته شده اند و کارگرانی که در این اعتراضات حضور داشتند، همگی مجازات سختی شدند.

 

6. پاکستان

در پاکستان کلا قوانین جای خاصی ندارند و در برخورد با کارگران، خشونت و بازداشت حرف اول را می زند. سال گذشته در جریان اعتراضات کارگری در بلوچستان پاکستان، هشت نفر کشته شدند. قبل از آن یک افسر پلیس که در اعتراض به هفت ماه حقوق نگرفتن به خیابان آمده بود، جلوی چشم دیگران با باتوم مورد حمله قرار گرفت و بعد هم دستگیر شد.

7. قطر

قطر احتمالا جهنم کارگران مهاجر است و تقریبا هیچ حمایتی از آنها وجود ندارد و این برده داری نوین است که در آن اجرا می شود. وقتی در قطر اعتراضی صورت بگیرد، پاسپورت معترض ضبط می شود و قرارداد پاره و کارگر بخت برگشته محکوم به کار اجباری می شود با حقوقی تقریبا یک سوم قرارداد. کارگاه ها معمولا محیط های خطرناکی در حال آماده کردن کشور برای جام جهانی 2022 هستند و کارگرانی که بخواهند کوچک ترین اعتراضی بکنند با بازداشت های طولانی مدت روبرو خواهندش د.