در شمال نیجریه و در ۲۰۰ کیلومتری شهر آقادز، یک روستای کوچک با حدودا ۵۰ خانواده به نام تگوئدان تسمت قرار گرفته است.جمعیت
این منطقه در فصل‌های مختلف سال متفاوت است. در نزدیکی این منطقه، شهری
قراردارد که دارای صنعتی قدیمی و اندکی غیر معمول برای تولید نمک است.
جالب
اینجاست که در این مکان نمک از آب گرفته نمی شود. در واقع اصلا در این
صحرا تا هزاران کیلومتر آبی وجود ندارد. اما در اتفاقی جالب نمک این مکان
را از خاک رس استخراج می کنند.
سراسر
این روستا پر شده از برکه های آب شوری که منظره ای رنگارنگ و جالب را
پدید آورده است. این منطقه نه در اثر اتفاقی طبیعی، بلکه به دلیل زحمت
مردان، زنان و کودکانی به وجود آمد است که از خاک رس، نمک استخراج می کنند.
این ناحیه حدودا ۲۰ چشمه
دارد که خودش دارای آب‌شور است، ولی استخراج نمک فقط از خاک رس صورت می
گیرد. آن بخش از خاک رس که پر از نمک است را از زمین جدا می کنند و سپس
درون برکه هایی با قطر ۶ متر می ریزند تا با آب چشمه‌ها ترکیب شود.
بعد
از آن شخصی با لگد کوب کردن آن، گِلی روان تر از قبل ایجاد می کند. سپس
این محلول شور را برای مدتی به حال خود رها می‌کنند تا ته‌نشین شود. در کل
چندین برکه برای ته نشینی وجود دارد و هر کدام با توجه به رنگ ابتدایی خاک
رس و میزان شوری محلول، به این برکه ها رنگ های متفاوتی بخشیده‌اند. خزه
دریایی نیز در بعضی از همین برکه ها رشد می کند و به آب رنگ می دهد.
هنگامی که زاویه تابش آفتاب در گستره شهر تغییر می کند، برکه ها نیز
شکل ظاهری خود را عوض می کنند.
زمانی
که این گل ته نشین شد، آب نمک را از برکه بیرون می کشند و به برکه ای
کوچک تر انتقال می دهند. این قسمت از فرایند، توسط مردانی که مسئولیت نگه
داری از برکه را بر عهده دارند انجام می شود. زنان نیز بلور‌های نمک را
از برکه ها جدا کرده و در نهایت آنها را برای دور بعدی جدا سازی آماده
می کنند.
نمک
استخراج شده به شکل بلوک هایی در می آید، سپس آنها را زیر نور آفتاب
قرار می دهند تا خشک شود. این نمک ها یا به صحرانشینان فروخته شده یا در
عوض غذا و کالاهایی دیگر با تجار مبادله می شود
قدس آنلاين
با توجه به امکاناتی که دارند بیش از این نمیتوانند استحصال کنند.
در ایران حتی از تلخابه های حوضچه های نمک گیری در ماهشهر هم هیچ استفاده ای نمیشود تا چه رسد به بیابان های نیجریه!