«ادیسون اختراعات موفق خیلی زیادی دارد؛ از لامپ‌های التهابی گرفته تا فونوگراف (دستگاه ضبط صدا) و دوربین تصاویر متحرک. اما همۀ اختراعات او تا این اندازه موفق نبوده‌اند. بعد از اینکه ادیسون در سال ۱۸۷۷ دستگاه ضبط صدا را ساخت، ایدۀ جالبی به ذهنش رسید.
او تصمیم گرفت یک عروسک سخنگو بسازد؛ چیزی که تا قبل از آن وجود نداشت. اما این اختراع تازۀ ادیسون شبیه عروسک‌های فیلم‌های ترسناک از کار درآمد!.
عروسک‌های ادیسون بدنی چوبی و فلزی، سری از جنس سرامیک و فونوگراف‌های کوچکی در درون سینه‌شان داشتند که قرار بود صدای آنها را تولید کند.
این فونوگراف‌ها صدای ضبط‌شدۀ زنان جوان را که آوازهای کودکانه می‌خواندند پخش می‌کردند.
اما مشکل اصلی در همین صدا بود. تکنولوژی اولیه و توسعه‌نیافتۀ فونوگراف باعث تولید یک صدای زیر و گوشخراش می‌شد که بیش از لالایی، شبیه صدای شیاطینی بود که در کابوس‌ها به آدم حمله می‌کنند! این صدای وحشتناک وقتی با قیافۀ وهم‌آور عروسک‌ها ترکیب می‌شد، یک کابوس کامل را شکل می‌داد.
اما این تنها دلیلی نبود که باعث شد این عروسک‌ها به یک شکست تجاری تبدیل شوند. مشکل دیگر آنها این بود که قطعاتشان خیلی راحت گم می‌شدند و فونوگراف‌های داخل آنها هم خیلی شکننده بودند. در نهایت شاید مهم‌ترین عامل این شکست، قیمت بالای عروسک‌ها بود که اصلا به پرداختنش نمی‌ارزید!»
ایسنا
