تغییری غم‌انگیز در سبک‌زندگی ایرانی پس از گرانی‌ها

نوجوان که بودیم همون دهه شصت و اوایل هفتاد شمسی، دوستان و خانواده از فرنگ خصوصاٌ اروپا که میومدن، به میوه خریدن و خوردن ما به نوعی با حسرت نگاه میکردن. و همیشه حرفشون این بود: ما اونجاها یه دونه دوتا سیب مبتونبم بخریم، یه برش هندوانه، چند تا دونه فلان میوه! شماها تو ایران اما جعبه جعبه سیب، انار، گلابی، هلو، زردآلو گیلاس، آجیل پسته بادوم چی چی ...
تازه ما ها که همین جعبه جعبه میو ها رو می دیدیم آجیل و پسته و بادوم، کارگر و کارگر زاده بودیم همگی. نه که چون دوستان و خانواده از فرنگ میومدن خیال کنید یعنی از اعیان و اشراف بودیم! نهههههههه. قشر متوسط جامعه بودیم مثل خیلی ها.
و امروز.......!
بازم شکر که ما هم اروپایی شدیم و حسرتش بر دلمون نموند( فقط در همین ایران خودمون با خرید دونه ای میوه و حذف خیلی ضروریات زندگی)

این روزها چی غم انگیز نیست؟

از برکات جمهوری اسلامی همین که مثل آفریقایی ها نشدیم خدا رو شکر

با وجود اینکه کار دست کاردان نیست همیتش هم غنیمته