دیروز استخوان‌های پاک انسانیت، پیکر غواصان دریادل روی دوش امت سلحشور تشیع شد، قامت مجاهدانی که دنیای جدیدی را برایمان ترسیم کردند، دنیایی پر از احساس و عشق و شور و شعور. کشته‌‌های جنگ برای تاریخ ملت ما روی دیگری دارد؛ یعنی تاریخ آزادگی‌ها، مقاومت‌ها، صبوری‌ها، پایداری‌ها، آنچه به این تاریخ رنگ و بویی خاص و عظمتی باورنکردنی می دهد، خاستگاه و دانشگاه انسانهای آزاده ای است كه در ايران به آن دانشگاه آزادگی نام نهادند، آزادگی که در کربلای چهار به انتهای ابدیت رسید.
آری شهدای كربلاي چهار؛ آن غواصان بال و پر گشوده، با غیرت دینی و هميت ایرانی با شور توام با شعور، با قامت توانای خود به دنیا نشان دادند آزادگی از مسیر جهاد می گذرد؛، جهادی که هنوز سربلندترین روزها و روسفیدترین شب‌های تاریخ را رقم زد.
غواصان شهید در پی تجاوز به هفت شهر عشق، هشت بهار آزادگی را پیمودند و به تاریخ آموختند که دفاع مقدس، مقطعی در گذر ایام و واژه ای در حصار تنگ زمان نیست، بلکه فصلی است در بی زوال ترین تقویم‌های ابدی، آن جا که زمان و مکان خود نیز کرانه ای محدود دارد.
آری این سرو قامتان دریادل که در قلب و وجودشان، نورالهی تجلی يافته است، نوری که از شجره طیبه خون شهدای کربلا روشنایی گرفت، نوری که ضامن بقای نسل انسان‌هايي است كه مي خواهند الهي زيست كنند و این پیکرها ارمغان هویت ملت ایران برای سطر سطر تاریخ است و آنقدر در دل تاریخ خودنمایی می کنند که امروز داعشیان به خود اجازه تعدی به مرز و بوم این ملت را نمی دهند.
دیروز مردم با حضور شهدای فاو و حلبچه، رنگ وبوی عاشورا و کربلا را استشمام کردند. همه می دانیم ایرانیان، قوم حماسه پرورند؛ اما این حماسه‌ها، بی تردید ریشه در عنایات الهی دارد. زیرا ایرانیان در تاریخ اثبات کرده اند که آزاد ماندن و آزاد زیستن را بر دیگر صور زندگی ترجیح می دهند.
دیروز با دیدن پیکر پرفتوح شهدای غواص، یادها و خاطره‌های آنان در ذهنمان زنده و بیدار شد، آن گاه بي اختيار سر تعظیم فرود آوردیم، این تعظیم نه به اشخاص بلکه به ارزش‌هاست، این تعظیم به مقاومت، تعظیم به حماسه پروری و دلیری، تعظیم به معنویت و ارزشگرایی و دست آخر تعظیم به آزادگی و حقیقت طلبی است.
آری وقتی پیکرهای شهدا، از سرزمین نور برمی گردند، خاطره‌هایشان برایمان زنده می شود نه در خواب نه، همين كه پلك‌ها را برهم مي زنيم، خاطره رجعت آنها از تمامي اين جاده‌هایی که پیکرهایشان عبور مي كند، احیا می شود.
آری هنوز فریادشان، از حورهای فاو و حلبچه به گوش می رسد.
هنوز صدای " امن یجیب " از کنار نیزارها به گوش می رسد.
صدای ذکر و سینه زدن " یا زهراي " شهدا را باز هم می شنویم.
بنابراين، همانقدر که آن روز فاو و شلمچه در دوران خود بزرگترین مکتب و دانشگاه ایمان و جهاد و شهادت بود، دیروز نیز رجعت پیکرهای آن شهیدان می تواند به عنوان یک مکتب اصیل و بومی در خدمت ترویج فرهنگ جهادی و آموزش مجاهدانی از نسل شهیدان بزرگ باشد و در سال همدلی، به همزبانی و همدلی آحاد ملت و دولت کمک کند.
و اكنون در برهه كنوني درس گرفتن از فرهنگ شهادت نه تنها براي ما يك انتخاب، بلكه يك ضرورت و نياز فوري و حياتي تلقی می شود، چرا كه امروزه راه پيشرفت از مسير جهاد مي گذرد، از اين روی، هرچه در پیوستگی خود با فرهنگ دفاع مقدس و شهدا ( شهدایی که پیکرهای مطهر آنان هیچ جراحتی نداشت و متوجه می شویم که آنها زنده به گور شدند و امروز همین جنایات توسط تکفیری‌ها در کشورهای مسلمان رخ می‌دهد ) بکوشیم، به همان ميزان در تحقق آرمانهاي بزرگ انقلاب اسلامي و شهدا نزديكتر خواهيم شد، آرمانهایی که در آن ذلت و سرسپردگی جایی ندارد، آرمانهایی که به ما رسم آزادگی آموخت.
دکتر سیدمهدی میرصادقی
