باستان شناسان اخیراً ردپا‌های باستانی مرموزی را در نمکزار‌های صحرای یوتا در ایالات متحده امریکا کشف کردند که به علت شرایط زمین شناسی خاص، تنها در هنگام بارندگی ظاهر می‌شوند. در واقع وقتی باران می‌بارد و این ردپاها پر از آب می‌شوند، درون آن‌ها نسبت به محیط اطراف تیره‌تر شده و قابل رویت می‌شوند، اما با خشک شدن زمین دوباره محو می‌شوند.
محققان به طور تصادفی در اوایل ماه جولای سال جاری و هنگام رانندگی به سمت سایت باستان‌شناسی دیگر در پایگاه هوایی هیل در صحرای بزرگ سالت لیک یوتا، این ردپا‌های غیرعادی را کشف کردند. این تیم در ابتدا تنها تعداد انگشت شماری ردپا پیدا کردند، اما یک اسکن کامل از منطقه با استفاده از رادار نافذ زمین (GPR) حداقل ۸۸ ردپای انسانی متعلق به تعدادی بزرگسال و کودک را نشان داد که برخی از آن‌ها احتمالاً در سنین ۵ سالگی قرار داشتند.
کارشناسان می‌گویند این ردپاها احتمالاً قدمتی بیش از ۱۰۰۰۰ سال دارد. در آن زمان این صحرا یک تالاب پر آب وسیع بود. برخی دیگر از کارشناسان، اما گمان می‌کنند که قدمت این ردپاها به ۱۲۰۰۰ سال قبل و آخرین عصر یخبندان در دوران پلیستوسن (۲.۶ میلیون تا ۱۱۷۰۰ سال پیش) برمی‌گردد. با این حال، این کشف هنوز در یک مجله معتبر علمی به چاپ نرسیده است، زیرا محققان هنوز در خصوص این ردپا‌های مرموز به جمع بندی نرسیده اند.
دانشمندان می‌گویند این منطقه زمانی یک دریاچه وسیع را در خود جای داده بود که تغییرات آب و هوایی به مرور آن را خشک کرد. در طول این فرآیند خشک شدن، این منطقه برای مدتی تبدیل به یک تالاب شده بود که حداقل تا ۱۰۰۰۰ سال پیش انسان‌ها را به دور خود جمع کرده بود. به گفته باستان شناسان، انسان‌ها احتمالا در این آب‌های کم عمق، در جستجوی غذا یا چیز‌های دیگر گام بر می‌داشتند. احتمالا ردپای آن‌ها در این آب‌های کم عمق همچون راه رفتن در ساحل دریا به سرعت با ماسه پر می‌شد. اما در زیر ماسه لایه‌ای از گل وجود داشت ردپاها را به خود می‌گرفت و ماسه‌هایی که روی آن را می‌پوشاند، همچون محافظی آن‌ها را تا به امروز دست نخورده نگه داشت.
پس از خشک شدن کامل تالاب، نمک سراسر منطقه را پوشاند که این خود باعث پنهان شدن ردپاها از دیدگان است. به عبارت دیگر، نمک سبب شد تا آثار ردپاها از مناظر اطراف قابل تشخیص نباشند. اما وقتی بارندگی اتفاق می‌افتد و نمک‌ها شسته می‌شود، زمین دوباره رنگ قبلی خود را باز می‌یابد. در این میان خود ردپاها نیز به علت عمق بیشتری که نسبت به اطراف دارند، وقتی آب در آن‌ها جمع می‌شود، رنگ تیره تری به خود می‌گیرند و کاملاً قابل تشخیص می‌شوند.
به هر روی، کسانی که این ردپاها را ایجاد کرده اند، به مانند ردپا‌های خود مرموز و ناشناخته اند. کمتر از یک مایل (۱.۶ کیلومتر) دورتر از محل کشف ردپاها، یک گروه تحقیقاتی قبلاً یک اردوگاه شکارچی-گردآورنده را کشف کردند که قدمت آن به ۱۲۰۰۰ سال پیش می‌رسد. یافته‌های باستان شناسی در این مکان شامل یک شومینه باستانی، ابزار سنگی مورد استفاده برای پخت و پز، بیش از ۲۰۰۰ استخوان حیوان و دانه‌های تنباکوی زغال شده است که اولین شواهد استفاده انسان از تنباکو محسوب می‌شود.
محققان امیدوارند با استفاده از تاریخ‌گذاری رادیوکربن، بتوانند قطعات کوچکی از مواد آلی را که می‌توانستند توسط پای کسی که آثار را بر جای گذاشته در رسوبات به دام افتاده است، تجزیه و تحلیل کنند تا شاید ارتباطی میان این ردپاها و سایت باستانی نزدیک آن بیابند. در سپتامبر ۲۰۲۱، بیش از ۶۰ رد پای انسان در پارک ملی وایت سندز در نیومکزیکو کشف شد که قدمت آن به ۲۱۰۰۰ تا ۲۳۰۰۰ سال پیش می‌رسید و آن‌ها را به قدیمی‌ترین شواهد صریح از وجود انسان در قاره آمریکا تبدیل می‌کند.
اکنون ارتباط ردپا‌های یوتا با سایت ۱۲۰۰۰ ساله نزدیک آن و ردپا‌های نیومکزیکو به صورت یک معما در آمده است. آیا این ردپاها مربوط به هما شکارگران ۱۲۰۰۰ ساله یوتا است یا گروهی از قدیمی‌ترین انسان‌های شناخته شده در قاره آمریکا؟ به هر حال، این ردپاها همچون خاصیت محو شوندگی خود، متعلق به انسان‌هایی است که تاکنون برای ما ناشناخته اند، و شاید همچون ارواح نیز برای همیشه ناشناخته باقی بمانند.
فرارو
