اختصاصی تابناک باتو ــ یکی از برنامه‌های پربیننده‌ی این روز‌های تلویزیون، برنامه استعدادیابی عصر جدید است که صد البته به نظر میرسد از همان گام اول، عنوانی به خطا و نامربوط برای آن انتخاب شده است؛ چرا که این برنامه، برخلاف نام و آوازه اش، مهر و موم محکمی بر دروازه استعدادها می‌کوبد و این واژه را تنها در خوانندگی و بازیگری و نمایش‌های سیرکی خلاصه میکند.
دلیل اهمیت مضاعف به این استعداد‌های انگشت شمار، در مقابل خیل عظیمی از استعداد‌های دیگر جوانان این مرزو بوم گواهی می دهد که این برنامه حتی قادر نبوده، اصول اولیه استعدادیابی را در خلوت خود، حلاجی کند.
این برنامه که با شعار بزرگترین برنامه استعداد یابی، کار خود را شروع و در اذهان عمومی جاخوش کرد، نرم نرمک ثابت کرد که نه تنها حرفی برای گفتن ندارد بلکه تنها برای حرکاتی تکراری و مهیج که گا‌ها با چاشنی بومی سازی، پوست اندازی میکنند، فرش قرمز پهن کرده است.
باید اذعان داشت که عصر جدید ایرانیزه شده، با برنامه‌های مشابه خود در سرتاسر جهان بسیار فاصله دارد. به طوری که در اکثر اجرا‌ها با ترفند هایی، چون برانگیختن احساسات، بیننده را مجاب میکنند که به کدام شرکت کننده رأی بدهد.
این درحالی است که استفاده از این برگ برنده که همان تحریک عواطف مردم است، برای تمامی شرکت کننده‌ها مهیا نیست و تنها برخی از شرکت کننده‌ها با هماهنگی‌هایی از پیش تعیین شده قادر به تهییج احساسات بینندگان خود میشوند و از آن‌ها رای جمع میکنند.
درنتیجه میتوان بیان کرد که بدداوری و بی عدالتی از همان قدم نخست و در پشت صحنه‌ها شروع شده است.
درواقع اگر میخواهید این برنامه را به قول خود بومی سازی کنید و در گوشه و کنار آن با احساسات مردم شریف این سرزمین، بازی کنید می‌بایست برای تمامی شرکت کنندگان، شرایط یکسانی را فراهم آورید. نمیشود که تنها برای افرادی که مورد تایید شما هستند این نمایش‌های ماه عسلی را برگزار کنید و عدالت را برای مابقی اجرا نکنید.
اما داستان تنها به این بازی‌های اشک بار ختم نمی شود، بلکه دامان ماجرا گسترده شده و داوران را نیز با خود در این بی داوری همراه می کند.
تا جایی که داوران به خود اجازه می دهند به بهانه دلسوزی، اجرا‌ها را قطع کنند و بر سر شرکت کنندگان فریاد بزنند و با رفتار‌ها و گویشی متهورانه، برنامه را به سمت شوخی و شلختگی و بی مبالاتی ببرند و در پایان، داعیه دلسوزی و مادری سر دهند.
گاهی از ترس و نگرانی چشمان خود را می‌بندند و گاهی از شدت هیجان، صندلی خود را ترک میکنند و میان تماشاگران می‌نشینند.
گویی نمی‌دانستند که قرار است با این نوع اجرا‌ها مواجه شوند، گویی که فراموش کرده اند که این برنامه، فصل سوم خود را پشت سر میگذارد و شما مطمئنا بیننده‌ی فصل‌های پیشین آن بوده اید و مسلما میدانستید با این قبیل از اجرا‌های مهیج روبه رو خواهید شد، پس دیگر چرا می خواهید شعور مخاطب را به سخره بگیرید و احساسات اورا درگیر سازید و فیلم بازی کنید؟!
جالبتر از آن این است که داوران برای رأی دادن به توانمندی شرکت کنندگان، منتظر رأی دیگران می شوند. اگر ۳ چراغ سفید روشن شود، رأی آن‌ها یک چراغ قرمز خواهد بود و بالعکس.
انگار برای نظر و رأی خود احترامی قائل نیستند و تنها به یک بسته کلی که متشکل از ۴ چراغ است اکتفا می کنند. برای همین حاضرند حتی اگر اجرایی به مذاقشان خوش نیامد، چراغ سفید را روشن کنند چراکه داور کناری چراغ قرمز را روشن کرده است و این یعنی همان سیاست بی عدالتی که در برنامه موج می زند.
پیشنهاد می شود داوران این برنامه پیش از تکیه زدن بر صندلی‌های قضاوت، کمی مطالعه کنند، برنامه‌های مشابه را نگاه کنند و آموزش ببینند تا اینگونه بی گدار به آب نزنند.
جوانان این مرز و بوم در هر شهر و روستایی با هر لهجه و گویشی با هر هنر و استعدادی، عزیز هستند و برای کشف استعداد آنان می‌بایست شرایط یکسانی را فراهم کرد.
اگرمیخواهید خانواده‌های برخی شرکت کنندگان را بی اطلاع آنان دعوت کنید و ناگهان آن‌ها را مقابل دوربین بیاورید و بااین شگفتانه، اشک‌ها را بخرید، باید این شرایط را برای بقیه شرکت کنندگان نیز فراهم آورید. اگر قرار بر ایرانیزه کردن برنامه است، باید این سیاست را برای تمامی افراد یکسان سازی کنید، وگرنه شما نیز چون سایرین، متهم به دفن استعدادها خواهید شد.
کوثر بهبهانی زاده
همه گروه ها تکراری شده اند.
بر خلاف نظر نویسنده و سایت منتشر کننده، به شخصه افسول می خورم که چرا چنین برنامه هایی از ده های پیش در ایران به منحصه ظهور نرسید.
بهتر است نمونه ای هر چند در ابعادی کوچکتر را از خودتان به اجرا بگذارید تا ببینیم آیا گوینده عامل به گفته خود هست؟
این برنامه و نوع آن به یقین خواهد توانست جنب و جوشی را در فرزندان این سرزمین ایجاد نماید و ایشان را به مراتبی عالی رهنمون کند و استعداد های پنهان و مغفول و کمتر توجه شده را شکوفا نماید.
به امید توفیق و بهروزی همه مردمان ایران عزیز
اینکه داوران منتظر رای دیگران میشوند تا تصمیم به رای دادن بگیرند،غیرمنطقی است!!!
اینکه نمایش احساسات فقط برای برخی شرکت کننده ها برگزار میشود،بی اساس است!!!
اینکه از داورانی حداقل مثل فصل دوم استفاده شود ،غیر عملی است!!
چرا ممکن ها را ناممکن میکنید دوست عزیز؟!!!!!
چرا انتقاد بی پایه و اساس می کنی؟
آن کسی که برای انجام یکسری کارهای نمایشی تهییج می شود هم مورد استثمار فکری قرر گرفته و زندگی اش تباه شده است. یک جور بردگی برای دنیای سرمایه داری.
و بیننده هم که به جای مخاطب شدن توسط یک موضوع فاخر و آموزنده ، مخاطب چنین سرگرمی های سطح پایینی شده که هیچ نوع رشدی برایش به همراه ندارد، به نوعی دیگر مورد استثمار قرار گرفته است.
حالا تصور این که در هر دو گروه کودکانی هم وجود دارند باز بیشتر دل انسان را به درد می آورد.
و جالب تر اینکه به عنوان کسی که 18 سال فول کنتاکت کار کردم میخوام بهتون بگم که :
اون چیز هایی که داور ها نسبت بهش واکنش نشون می دهند و تحسین بر انگیز و عجیب و غریب می بیننش و شروع می کنند به تعریف و تمجید غالبا حرکت هایی هست که یک مبتدی که وارد رشته رزمی شده کمتر از یک سال با تمرین می تونه این کار ها رو انجام بده ...یعنی شما در هر باشگاه دیگه ای که وارد بشوید همین حرکت های نمایشی و فرم ها و پشتک وارو ها رو می تونید ببینید
اینکه کسی که دارای استعداد متوسط هست رو تلنت معرفی کنید خیانت به خود اون فرد هست