کشف فسیل یک پانگولین ۲ میلیون ساله در کشور رومانی، افقی جدید در مطالعات این گونه جانوری را گشوده است، زیرا این جانور در یان دوره زمانی فقط در آفریقا و آسیا زندگی می‌کرده و تاکنون تصور می‌شد که آخرین پانگولین‌های اروپا حدود ۱۰ میلیون سال پیش و در پی یخبندان‌ها اروپا را ترک کرده و راهی عرض‌های جنوبی‌تر شده اند.
این یافته مربوط به کشف فسیل استخوان کاملاً سالم بازوی این جانور می‌شود که از سایت دیرینه‌شناسی گراونچانو در کشور رومانی (جنوب شرقی اروپا) بدست آمده است. بررسی‌های آزمایشگاهی انجام شده بر روی این یافته به طور قطع نشان میدهد که این حیوانات در دوران پلیستوسن در اروپا حضور داشتند. پلیستوسن، یکی از دور‌های زمین‌شناسی است که از ۲٫۵ میلیون سال پیش تا ۱۰ هزار سال پیش را پوشش میدهد.
پانگولین یا مورچه‌خوار پولک‌دار عناوینی هستند که برای اشاره به گروهی از جانوران از راسته پولک‌پوست‌سانان Pholidota استفاده می‌شوند. این راسته تنها شامل یک خانواده یعنی پولک‌پوستان Manidae می‌شود و خود خانواده پولک‌پوستان نیز به ۳ سرده Manis ,Phataginus و Smutsia تقسیم می‌شود. آن‌ها که اغلب به عنوان مورچه خواران پولک دار شناخته می‌شوند، تا حدودی شبیه آرمادیلو‌هایی هستند که در جنوب ایالات متحده زندگی می‌کنند. فسیل پانگولین تازه کشف شده متعلق به گونه‌ای ناشناخته از جنس Smutsia است که در حال حاضر فقط در آفریقا یافت می‌شود.
دکتر کلر ترهون، محقق دانشگاه آرکانزاس که مسئولیت این کشف را برعهده دارد، می‌گوید: «قبلا تصور می‌شد اسموتسیا یک تیره آفریقایی است، زیرا قدیمی‌ترین نمونه آن که مربوط به ۵ میلیون سال پیش است، در کشور آفریقای جنوبی کشف شده و گونه‌های زنده موجود آن نیز هم اکنون در سراسر آفریقا دیده می‌شوند. با این حال کشف فسیل جدید در رومانی این برداشت‌های اولیه را دگرگون کرده است. این نمونه اکنون ثابت می‌کند که اسموتسیا قبلاً محدوده جغرافیایی زیستی بسیار بزرگتری داشته است».
بررسی‌های آزمایشگاهی نشان میدهد این گونه جدید که اکنون با نام Smutsia olteniensis شناخته می‌شود، بین ۱.۹ تا ۲.۲ میلیون سال پیش (دوران پلیستوسن) زندگی می‌کرد. دکتر ترهون در این خصوص می‌گوید: «ما فسیل یک گونه جدید از یک حیوان عجیب و غریب را پیدا کردیم که بسیار شگفت انگیز است، زیرا سابقه فسیلی برای پانگولین‌ها بسیار کم است. این جوانترین پانگولینی است که تا به حال از اروپا کشف شده و تنها فسیل پانگولین از دوران پلیستوسن در اروپا محسوب می‌شود». به گفته این تیم، شناسایی این فسیل به عنوان یک پانگولین بسیار مهم است، زیرا تحقیقات قبلی نشان میدهد که پانگولین‌ها در دوران میوسن میانی، نزدیک به ۱۰ میلیون سال پیش، از سوابق دیرینه‌شناسی اروپا ناپدید شدند.
به عبارت دیگر، یافته‌های دیرینه شناسی پیشین این فرضیه را مطرح کرد که این پانگولین‌ها به دلیل روند‌های یخبندان جهانی به سمت محیط‌های استوایی گرمسیری و نیمه گرمسیری رانده شدند. در همین زمان بود که این جانوران به قاره‌های آسیا و آفریقا راه یافتند و در آنجا گسترده شدند. اگرچه ارتباط این پنگولین‌ها با گونه‌های آسیایی و آفریقایی بی پاسخ مانده بود، اما برخی نیز باور داشتند که همین پنگولین‌ها بودند که گونه‌های بعدی را شکل دادند.
به هر حال، کشف این فسیل جدید به طور جدی این فرضیه را به چالش می‌کشد، زیرا اکنون ما می‌دانیم که پانگولین‌های اروپا همگی این قاره را ترک نکرده اند و حتی علی رغم یخبندان‌ها توانسته اند خود را در آب و هوای جدید حفظ کنند. دیرینه شناسان همچنین می‌گویند: بازسازی رایانه‌ای محل گراونچانو نشان میدهد که این محل از علفزار‌ها و جنگل‌های نسبتاً باز تشکیل شده است، که زیستگاهی غیرعادی برای اکثر پانگولین‌ها محسوب می‌شود. مقاله این تیم در ۲۱ دسامبر ۲۰۲۱ در مجله معتبر Journal of Vertebrate Paleontology به چاپ رسیده است.
فرارو
