همه چیز هایمان شده کپی و تقلبی با اینکه کشوری عظیم و قدرتمند در زمینه تمدن و فرهنگ بودیم و شاید هستیم..!
پاسخ ها
ناشناس
||
۱۳:۱۳ - ۱۴۰۰/۰۸/۰۲
بفرمایید این تمدن و فرهنگ شما کجاست؟ تمدن و فرهنگ یونانی تمام علوم ریاضی و فلسفه و پزشکی و.... رو بنیان گذاشته و ساختمان های باشکوهش هنوز پابرجاست.
بفرمایید که از تمدن ایرانی چه چیزی برای بشریت! حاصل شده؟
ناشناس
||
۰۲:۰۳ - ۱۴۰۰/۰۸/۰۳
از تمدن ایرانی چه حاصل شده؟!!
قند و شکر!!
(که هر دو واژه فارسی هستند و الان در زبان انگلیسی وارد شده اند)
یونان بعنوان یک کشور و سیستم، هزاران سال پیش برای همیشه از بین رفت.
ایران پس از هزاره ها سر برمی آورد.
بیخود نیست که الان ایران یکی از 3-4 کهنترین کشورهاست، درحالیکه از به اصطلاح یونان فعلی (که تنها همنام یونان باستان است) در این لیست، اصلا خبری نیست
با همین تقلیدها و اسکی رفتن ها مقاله مینویسید که چرا ما نمیتونیم سریال بازی مرکب رو بسازیم و سینمای ما مگه چی کم داره ؟ خخخخ
پاسخ ها
ناشناس
||
۰۲:۵۳ - ۱۴۰۰/۰۸/۰۳
سینمای ایران در نوع خود بهترین است، هرچند که بعنوان صنعت و بازار، بسیار ضعیف است یا اصلا وجود ندارد، که اون بحث دیگریست.
بهرصورت، خدارا صدهزار مرتبه شکر که نمی توانیم یک سریال پوچ و بیمعنی مثل بازی مرکب را بسازیم.
من مبتذلترین سریال ایرانیِ قبله عالم را بهش ترجیح می دم، چون مفاهیم عمیقتری را بیان می کند و صرفا یک بازی نیست که توش عده ای بدون هیچ توجیهی (اقتصادی، سیاسی، اجتماعی یا حتی جنون بازیگردانان) کشته می شوند؛ به این بهانه که همه چی یک بازی است (که نیست؛ چون هیچ گربه ای محض رضای خدا، موش نمی گیره؛ هرچیزی، از جمله گرداندن یک بازی، باید یک نفعی داشته باشد) و با القای همینکه همه چیز، بازیست، دست به تحمیق مردم می زند.
جالبه، که فلسفه کار را در نظرنمی گیرند و تنها شباهت ظاهری را ملاک قرارمی دهند.
مقصود فیلم خارجی اینه که شخصیتها یک طبیعت دیگر و ماورایی (دم) دارند.
فلسفه سریال ایرانی، اینست که شخصیتها (با یک هویت و طبیعت واحد) باید در دو محیط متفاوت، بطور همزمان حرکت کنند (به سمت اهدافشان بروند و با مشکلاتشان و با یکدیگر، برخوردکنند).
در اولی، محیط ثانویه، طبیعت دیگرگون شخصیتهایش را می پوشاند و نوعی آزادی عمل را در دنیایی دیگر، برای شخصیتها به ارمغان می آورد (به اصطلاح، می توانند از "نیرو" هایشان استفاده کنند)
در دومی، محیط دوم، به سختی کار شخصیتها می افزاید؛ و بیشتر، دست و پایشان را می بندد.
وقتی سطحی بنگرید، کوچکترین شباهتی که ببینید، قدرت تمییز خود را از دست می دهید که "خب، این هم همونه که.... کپی!!!"
بفرمایید که از تمدن ایرانی چه چیزی برای بشریت! حاصل شده؟
قند و شکر!!
(که هر دو واژه فارسی هستند و الان در زبان انگلیسی وارد شده اند)
یونان بعنوان یک کشور و سیستم، هزاران سال پیش برای همیشه از بین رفت.
ایران پس از هزاره ها سر برمی آورد.
بیخود نیست که الان ایران یکی از 3-4 کهنترین کشورهاست، درحالیکه از به اصطلاح یونان فعلی (که تنها همنام یونان باستان است) در این لیست، اصلا خبری نیست
بهرصورت، خدارا صدهزار مرتبه شکر که نمی توانیم یک سریال پوچ و بیمعنی مثل بازی مرکب را بسازیم.
من مبتذلترین سریال ایرانیِ قبله عالم را بهش ترجیح می دم، چون مفاهیم عمیقتری را بیان می کند و صرفا یک بازی نیست که توش عده ای بدون هیچ توجیهی (اقتصادی، سیاسی، اجتماعی یا حتی جنون بازیگردانان) کشته می شوند؛ به این بهانه که همه چی یک بازی است (که نیست؛ چون هیچ گربه ای محض رضای خدا، موش نمی گیره؛ هرچیزی، از جمله گرداندن یک بازی، باید یک نفعی داشته باشد) و با القای همینکه همه چیز، بازیست، دست به تحمیق مردم می زند.
مقصود فیلم خارجی اینه که شخصیتها یک طبیعت دیگر و ماورایی (دم) دارند.
فلسفه سریال ایرانی، اینست که شخصیتها (با یک هویت و طبیعت واحد) باید در دو محیط متفاوت، بطور همزمان حرکت کنند (به سمت اهدافشان بروند و با مشکلاتشان و با یکدیگر، برخوردکنند).
در اولی، محیط ثانویه، طبیعت دیگرگون شخصیتهایش را می پوشاند و نوعی آزادی عمل را در دنیایی دیگر، برای شخصیتها به ارمغان می آورد (به اصطلاح، می توانند از "نیرو" هایشان استفاده کنند)
در دومی، محیط دوم، به سختی کار شخصیتها می افزاید؛ و بیشتر، دست و پایشان را می بندد.
وقتی سطحی بنگرید، کوچکترین شباهتی که ببینید، قدرت تمییز خود را از دست می دهید که "خب، این هم همونه که.... کپی!!!"