حکم «نجاست سگ» از کجا آمده است؟
کد خبر: ۲۲۶۱۹۹
تعداد نظرات: ۱۹ نظر
تاریخ انتشار: 2021 October 23    -    ۰۱ آبان ۱۴۰۰ - ۱۰:۲۰
چرا اسلام، سگ را نجس می‌داند؟ آیا در آیات و روایات و متون دینی، علت نجاست سگ بیان شده است؟ برخی افراد در این حکم، شک و شبهه‌ای ندارند و تنها از "فلسفه نجاست سگ" سؤال می‌کنند و می‌خواهند بدانند آیا در اسلام، فقط "حکم نجاست سگ" بیان شده یا علاوه بر این، به فلسفه این حکم نیز اشاره شده است؟

چرا اسلام، سگ را نجس می‌داند؟ آیا در آیات و روایات و متون دینی، علت نجاست سگ بیان شده است؟ برخی افراد در این حکم، شک و شبهه‌ای ندارند و تنها از "فلسفه نجاست سگ" سؤال می‌کنند و می‌خواهند بدانند آیا در اسلام، فقط "حکم نجاست سگ" بیان شده یا علاوه بر این، به فلسفه این حکم نیز اشاره شده است؟

حکم «نجاست سگ» از کجا آمده است؟

مسأله نجاست سگ، یکی از مسائل فقهی اسلام است که در جامعه امروزی، اطلاع از چگونگی آن برای بسیاری حائز اهمیت است. عده‌ای از سر کنجکاوی می‌خواهند بدانند که: چرا اسلام سگ را نجس می‌داند؟ و در کدام آیات یا روایات از متون دینی ما، علت نجاست سگ بیان شده است؟ برخی افراد در این حکم، شک و شبهه‌ای ندارند و تنها از "فلسفه نجاست سگ" سؤال می‌کنند و می‌خواهند بدانند آیا در اسلام، فقط "حکم نجاست سگ" بیان شده یا علاوه بر این، به فلسفه این حکم نیز اشاره شده است؟

حکم «نجاست سگ» از کجا آمده است؟

عده‌ای نیز دم از حقوق حیوانات می‌زنند و حکم نجاست را بر خلاف حقوق سگ می‌دانند!، از نگاه آنان سگ یک حیوان با وفا است و همین را دلیلی برای طهارتش می‌دانند. علاوه بر این از کوچک‌ترین دستاویز‌ها برای اثبات سلیقه شان استفاده می‌کنند:

- مگر می‌شود سگ با این وفاداریش نجس باشد؟

- در قرآن و روایات از نجاست سگ سخنی به میان نیامده است؟!

- قرآن با نام بردن از سگ اصحاب کهف، از این حیوان تمجید کرده است!

- حضرت علی (ع) مردم را به یادگیری ده خصلت ارزنده سگ و به کار بستن این خصائص در زندگی توصیه فرموده‌اند!

- و ...

حال آنکه معلوم نیست نام بردن از سگ اصحاب کهف در قرآن چه ربطی به نجاست یا طهارت سگ دارد؟ وفاداری سگ و مفید بودنش، چه ربطی به عدم نجاست او دارد؟ و چگونه می‌توان از سخن امیرالمومنین (ع) پی به طهارت سگ برد؟

اگر چنین باشد، آیا می‌توان سخن پیامبر (ص)، که بدعت‌گزاران را سگان دوزخ می‌داند، دلیلی بر نجاست سگ گرفت؟! آیا این‌گونه سخن گفتن صحیح است؟

همان‌طور که ملاحظه فرمودید، برخورد سلیقه‌ای با مسائل و ربط دادن همه چیز برای اثبات سلیقه شخصی، بخصوص برای کسانی که صلاحیت اظهار نظر در مسائل شرعی را ندارند تا جایی پیش می‌رود که در اصل و اساس مسأله‌ای تشکیک می‌کنند.

اگر مفید بودن و وفادار بودن سگ برای حکم به طهارتش کافی باشد، پس خون که حیات انسان با کمبود آن در خطر می‌افتد، نباید نجس باشد؟ آیا کسی در فواید و نیاز انسان به خون و همچنین در نجس بودن آن شک دارد؟ آیا به بهانه اینکه انسان اشرف مخلوقات هست، می‌توان نجاست خون او را انکار کرد؟

ما فعلاً قصد پرداختن به این سخنان را نداریم و در ضمن مباحث پیش رو به پاسخ آن‌ها اشاره خواهیم کرد.

در این نوشتار با جست‌وجو در منابع اسلامی از جمله قرآن و روایات معصومین علیهم السلام و ... در پی یافتن ادله این حکم خواهیم بود، پس از آن به چند مسأله که فرع بر مساله نجاست سگ است، خواهیم پرداخت.

مسائلی از قبیل نجاست انواع سگ، خرید و فروش آن، نگهداری سگ در خانه، حقوق سگ به عنوان یک حیوان، فلسفه نجاست سگ در اسلام و در نهایت پاسخ به چند سوال.

امّا لازم است قبل از آن، مفهوم و معنای «نجس» بخصوص در اصطلاح فقهی آن، مورد بررسی قرار گیرد و سپس اصل مساله را دنبال کنیم:

مفهوم نجس

واژه «نـجـس» از نـظر لغت شناسان به معناى کثیفى، ناپاکى، ضدطهارت، ضد نظافت و به معنای پلیدى آمده است.

بهترین تعریف لغوی از راغب اصفهانى است که نجس را به معنای پلیدی ظاهری و باطنی می‌داند، او مى نویسد: «النجاسة القذارة و ذلک ضربان: ضرب یدرک بالحاسة وضرب یدرک بالبصیرة ...» نجاست، قذارت وکثیفى است که بردو نوع می‌باشد:

۱- آنکه با حواس انسان قابل درک است.

۲- آنکه با دیده بصیرت درک می‌شود.

یعنی گاهی نجس دانستن چیزی بخاطر پلیدی باطنی آنست و تاثیر منفی بر روح و روان انسان می‌گذارد. راغب اصفهانی در ادامه برای معنای دوم، مصداقی را ذکر کرده و می‌گوید: «والثانی: وصف الله تعالى به المشرکین فقال: (إِنَّمَا الْمُشْرِکُونَ نَجَسٌ) ...: خداوند تعالی مشرکان را به آن توصیف کرده و فرموده: (مشرکان نجس هستند)»

حکم «نجاست سگ» از کجا آمده است؟

نجس در اصطلاح فقهی

در فقه اسلامی «نجس» به شیئی گفته می‌شود که بخاطر شدّت پلیدی باید از آن دوری و اجتناب کرد، و نحوه اجتناب و دوری از آن را شرع بیان کرده است مثلا: آبی که با عین نجاست برخورد کرده، قابل نوشیدن نیست و نمی‌توان با آن، وضو و غسل گرفت؛ و با لباسی که نجس شده، نمی‌توان نماز خواند و ....

پس نجس در فقه یعنی: شیئی که دارای شدّت پلیدی است که باید به نحوی خاص، از آن دوری کرد؛ و نحوه اجتناب از آن را شرع مشخص می‌کند. یا به عبارتی دیگر نجاست چیزی است که به کار بردن آن در نماز و طواف و تغذیه، به دو جهت حرام می‌باشد: یکی شدّت پلیدی که در آن هست و دیگری دستور به دوری و اجتناب از آن.

لفظ «نجس» با ظهور خود و تبادر، بر این معنا دلالت دارد. شـیـخ طـوسى، طبرسى، آیة اللّه حکیم، راوندى، میرزا محمد مـشـهـدى و فـخـر رازى در تفسیر «نجس» گفته اند: کلمه «نجس» نزد ما معناى روشنى دارد و آن نجاست فقهى است.

عده‌ای نیز معتقدند پس از ظهور اسلام، کثرت استعمال لفظ نجس در این معنا به گونه‌ای بوده که سبب ثبوت حقیقت شرعیه شده است، یعنی هرگاه پس از اسلام این لفظ بدون قرینه بکار رود همین معنای فقهی از آن برداشت می‌شود نه معنای لغوی. (چنانکه واژه صلاة با اینکه قبل از اسلام به معنای دعا بود، پس از اسلام به معنای حرکات خاصی که نماز نام دارد، بکار می‌رود.) لازم به ذکر است، علاوه بر ابن زهره و راوندى که مدعى حقیقت شرعیّه در این باره هستند، شیخ انصارى نیز مى نویسد: در وجود معناى حقیقت شرعیه برای لفظ «نجس» جاى شک ندارد. حال که چنین است روشن می‌شودکه، اگر واژه نجس در متن روایات آمد به کدامیک از این دو معنا خواهد بود:

- پلیدی تنها (معنای لغوی) یا، پلیدی خاصّی که باید به نحوی خاص از آن دوری شود. (معنای فقهی)

علاوه بر این، تعابیر دیگری نیز هستند که شارع با آن‌ها معنای نجاست فقهی را، قصد می‌کند. بعضی از این تعابیر عبارتند از:

«لاتشرب منه، لاتتوضاء منه، لاتصل فیه، یجتنب عنه، اذا اصابه یدک مع الرطوبه فطهّره، صب علیه الماء و  ...:

منوش از آن، وضو مگیر از آن، در آن نماز مگذار، از آن اجتناب کن، هرگاه دست مرطوبت آن را لمس کرد تطهیر کن، بر آن آب بریز و...»

نتیجه اینکه، هرگاه واژه «نجس» و «تعابیر مرادف آن» در متون اسلامی بکار رفت، معنای فقهی نجاست مدّ نظر است.

حکم «نجاست سگ» از کجا آمده است؟

نجاست سگ در قرآن

پیش از این گفتیم یکی از سوالات مطرح در مساله نجاست سگ، اینست که: آیا در قرآن که کاملترین کتاب آسمانی است به نجاست سگ اشاره‌ای شده است یا نه؟

در قرآن کریم در سه مورد از سگ سخن گفته شده که عبارتند از:

۱- ماجرای سگ اصحاب کهف: خداوند در سوره کهف در مورد سگ اصحاب کهف چنین می‌فرماید:

«.. سگشان بر آستانه‌ی غار دو دست‏خود را دراز کرده بود.» «.. وَکَلْبُهُم بَاسِطٌ ذِرَاعَیْهِ بِالْوَصِیدِ ...»

در این آیه هیچ گونه اشاره‌ای به طهارت و نجاست سگ نشده است، نهایت استفاده‌ای که از این آیه می‌شود، اینست که:

- اصحاب کهف سگ نگهبانی را همراه داشتند.

- سگ در دهانه غار، یعنی محلی غیر از محلّ استراحت اصحاب کهف آرمیده بود (بِالْوَصِیدِ).

تنها نکته قابل توجه در اینجا، مساله همراه داشتن سگ است که در ذیل عنوان «نگهداری سگ در خانه» به آن خواهیم پرداخت. (که نگهداری سگ نگهبان اشکالی ندارد.)

۲- ماجرای بلعم باعورا: خداوند در سوره اعراف، بلعم باعورا را به سگ تشبیه کرده ‏است و چنین می‌فرماید: «فَمَثَلُهُ کَمَثَلِ اَلْکَلْبِ إِنْ تَحْمِلْ عَلَیْهِ یَلْهَثْ أَوْ تَتْرُکْهُ یَلْهَثْ»

سخن از یک عالم دانشمند است که ابتدا در مسیر حق بود، به گونه‏اى که کسى انتظار انحراف او را نداشت. سرانجام دنیاپرستى و پیروى از هواى نفس او را به سقوط کشاند. به نحوى که تشبیه به سگ شده است. اما چرا به سگ تشبیه شده؟ زیرا او بر اثر شدت هواپرستى و چسبیدن به لذات جهان ماده، یک حال عطشِ نامحدود به خود گرفته که همواره دنبال دنیاپرستى مى ‏رود نه به خاطر نیاز و احتیاج بلکه به شکل بیمارگونه‏اى همچون یک «سگ هار» که بر اثر بیمارى هارى، حالت عطش کاذب به او دست مى‏دهد و در هیچ حال سیراب نمى ‏شود.

در این آیه نیز نه سخن از طهارت سگ است و نه سخن از نجاست آن آمده است.

نکته قابل توجه اینست که: اگر در آیه قبل، ذکر سگ اصحاب کهف دلیلی بر تمجید و طهارت او باشد، این آیه نیز به وجود نوعی مزمت و پستی در سگ دلالت دارد که سبب شده خداوند حالت یک عالم هواپرست را به آن تشبیه کند و می‌توان از آن بر نجاست سگ استناد کرد! امّا حقیقت اینست که هر دو سخن، سست و باطلند.

۳- حکم صید سگ شکارچی: خداوند در ابتدای سوره مائده می‌فرماید:

«یَسْأَلُونَکَ مَاذَا أُحِلَّ لَهُمْ قُلْ أُحِلَّ لَکُمُ الطَّیِّبَاتُ وَمَا عَلَّمْتُمْ مِنَ الْجَوَارِحِ مُکَلِّبِینَ تُعَلِّمُونَهُنَّ مِمَّا عَلَّمَکُمُ اللَّهُ فَکُلُوا مِمَّا أَمْسَکْنَ عَلَیْکُمْ وَاذْکُرُوا اسْمَ اللَّهِ عَلَیْهِ ...»

از تو سؤال مى‏کنند چه چیزهایى براى آن‌ها حلال شده است؟ بگو: آنچه پاکیزه است، براى شما حلال گردیده؛ و (نیز) صید حیوانات شکارى و سگ‏هاى تربیت یافته ....

در این آیه سخن از حلال بودن گوشت حیوانی است که توسط سگ شکاری صید شده است نه نجاست یا طهارت سگ. هرچند دلالت بر قابل استفاده بودن صیدی که توسط سگ شکاری انجام شده دارد و در روایات نیز آمده است که این صید را می‌توان پس از شستن محل تماس سگ استفاده کرد.

این سه آیه تنها مواردی بودند که در آن سخن از سگ به میان آمده، امّا در آن نه اشاره به طهارت سگ شده نه نجاست آن. حال که ثابت شد قرآن دلالتی بر نجاست و طهارت سگ ندارد، آیا می‌توان نتیجه گرفت که پس سگ نجس نیست؟

آیا همه احکام باید در قرآن ذکر شده باشند؟

آیا می‌توان حکمی را فقط بخاطر عدم ذکر آن در قرآن انکار کرد؟

آیا حرام بودن گوشت سگ در قرآن ذکر شده است؟

آیا کسی در حرام بودن گوشت سگ شک دارد؟ با اینکه در سوره انعام  محرمات فقط چهار موردند: ۱- مردار (مَیْتَة) ۲- خون (دَماً مَسْفُوحاً) ۳- گوشت خوک (لَحْمَ خِنزیرٍ) ۴- و حیوانی که برای بت‌ها ذبح شده باشد. (أُهِلَّ لِغَیْرِ اللَّهِ بِهِ). گوشت سگ که از این‌ها نیست، پس طبق این آیه اگر ذبحش کنیم حلال است! بنابراین منکران نجاست سگ باید خوردن گوشت سگ را نیز به ناچار حلال بدانند با اینکه همه، آن را حرام می‌دانند.

پاسخ اینست که:

اولاً: قرآن کریم در احکام فقهی معمولا به کلیات بسنده کرده است. به عبارتی دیگر قرآن همچون قانون اساسی است که فروع قوانین مدنی، حقوقی، جزائی و ... را در آن نمی‌توان یافت.

ثانیاً: تبیین و تفسیر آن را به پیامبر اکرم (ص) و به دنبال آن، امامان معصوم (ع) سپرده است، «وَ أَنْزَلْنَا إِلَیْکَ الذِّکْرَ لِتُبَیِّنَ لِلنَّاسِ مَا نُزِّلَ إِلَیْهِمْ» یعنی‌ای پیامبر ما ذکر بر تو نازل کردیم تا برای مردم آنچه را بر ایشان نازل شد (قرآن) تبیین و تفسیر نمایی و خود قرآن دستور داده که علاوه بر آنچه خداوند در قرآن بیان فرموده، از سخنان پیامبر (ص) و امامان (ع) اطاعت کنیم: «وَ مَا آَتَاکُمُ الرَّسُولُ فَخُذُوهُ وَ مَا نَهَاکُمْ عَنْهُ فَانْتَهُوا» یعنی‌ای مردم هر چه را رسول الله (ص) به شما دستور داد، اجرا کنید و هر چه را نهی کرد باز ایستید.

اگر پیامبر اکرم (ص) مى فرمایند: «إِنِّی تَارِکٌ فِیکُمُ الثَّقَلَیْنِ کِتَابَ اللَّهِ وَ عِتْرَتِی أَهْلَ بَیْتِی» (۲۶)، من دو چیز گرانبها را در میان شما به امانت مى گذارم که این دو از هم جدا نمى شوند «إِنْ تَمَسَّکْتُمْ بِهِمَا لَنْ تَضِلُّوا أَبَداً»، اگر به هر دوى آن‌ها تمسک کردید هلاک نمى شوید. سرّ این فرمایش پیامبر اکرم (صلّى الله علیه وآله وسلّم) این است که تمام آنچه ما به آن احتیاج داریم در نصّ و ظاهر قرآن نیامده است و ما باید در کنار قرآن روایات پیامبر (ص) و ائمه (ع) را در نظر بگیریم. اما اگر گفتیم یکى را قبول داریم، اگر گفتیم «حَسبُنا کِتابُ الله»، و عترت را رها کردیم، ضمانتى براى هدایت ما نخواهد بود. این دو چیز را باید با هم داشته باشیم تا بتوانیم به هدایت برسیم.

خلاصه اینکه برای به دست آوردن حکم شرعی، قرآن یکی از منابع استنباط احکام الهی می‌باشد، علاوه بر کتاب آسمانی ما، روایات معصومین (ع) یکی دیگر از منابع است که اگر حکمی در قرآن ذکر نشده بود باید به این روایات رجوع شود.


نجاست سگ در روایات

عمده دلیل برای حکم به نجاست سگ، روایات می‌باشند. احادیث زیادی در این باره وارد شده است بطوری که در کتاب ارزشمند وسائل الشیعه و بحارالانوار، ابواب مختلفی در این رابطه وجود دارد با عناوین: «بَابُ نَجَاسَة سُؤْرِ الْکَلْبِ وَ الْخِنْزِیرِ»، «بَابُ طَهَارَة عَرَقِ جَمِیعِ الدَّوَابِّ وَ أَبْدَانِهَا وَ مَا یَخْرُجُ مِنْ مَنَاخِرِهَا وَ أَفْوَاهِهَا إِلَّا الْکَلْبَ وَ الْخِنْزِیرَ»، «بَابُ نَجَاسَة الْکَلْبِ وَ لَوْ سَلُوقِیّاً»، «بَابُ جَوَازِ لُبْسِ جِلْدِ مَا لَا یُؤْکَلُ لَحْمُهُ مَعَ الذَّکَاة وَ شَعْرِهِ وَ وَبَرِهِ وَ صُوفِهِ وَ الِانْتِفَاعِ بِهَا فِی غَیْرِ الصَّلَاة إِلَّا الْکَلْبَ وَ الْخِنْزِیرَ وَ جَوَازِ الصَّلَاة فِی جَمِیعِ الْجُلُودِ إِلَّا مَا نُهِیَ عَنْهُ»، «بَابُ کَرَاهَة اتِّخَاذِ کَلْبٍ فِی الدَّارِ إِلَّا أَنْ یَکُونَ کَلْبَ صَیْدٍ أَوْ مَاشِیَة أَوْ یُضْطَرَّ إِلَیْهِ أَوْ یُغْلَقَ دُونَهُ الْبَابُ»، «بَابُ تَحْرِیمِ بَیْعِ الْکِلَابِ إِلَّا کَلْبَ الصَّیْدِ وَ کَلْبَ الْمَاشِیَة وَ الْحَائِطِ وَ جَوَازِ بَیْعِ الْهِرِّ وَ الدَّوَابِّ» و ...

هر یک از ابواب فوق، روایاتی را در بر دارد که بیان کننده نجاست سگ اند. کسی که از علوم دینی کمترین اطلاعی داشته باشد با دیدن عنوان این ابواب یقین به حکم نجاست سگ در اسلام می‌کند چه رسد به اینکه روایات هر باب را مطالعه و بررسی کند.

روایاتی که از پیامبر (ص) و امامان معصوم (ع) دربار نجاست سگ به ما رسیده اند، دو گونه می‌باشند:

دسته نخست: روایاتی که به صراحت در آن واژه نجس آمده است. مانند:

۱- «سَأَلَ عُذَافِرٌ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ (ع) وَ أَنَا عِنْدَهُ عَنْ سُؤْرِ السِّنَّوْرِ وَ الشَّاة وَ الْبَقَرَة وَ الْبَعِیرِ وَ الْحِمَارِ وَ الْفَرَسِ وَ الْبَغْلِ وَ السِّبَاعِ، یُشْرَبُ مِنْهُ أَوْ یُتَوَضَّأُ مِنْهُ؟ فَقَالَ: نَعَمِ، اشْرَبْ مِنْهُ وَ تَوَضَّأْ. قَالَ قُلْتُ لَهُ: الْکَلْبُ؟ قَالَ: لَا. قُلْتُ: أَ لَیْسَ هُوَ سَبُعٌ؟ قَالَ: لَا وَ اللَّهِ إِنَّهُ نَجَسٌ؟ لَا وَ اللَّهِ إِنَّهُ نَجَسٌ.»

عذافر از امام صادق (ع) از نوشیدن و وضو گرفتن با پس مانده آبی که بعضی از حیوانات (سنور، گوسفند، گاو، شتر، الاغ، اسب، استر و درندگان) نوشیده اند، سوال کرد. امام فرمود: بنوش و وضو بگیر. سپس از سگ سوال کردم. امام فرمود: نه. پرسیدم: آیا او یک درنده (مثل دیگر درندگان) نیست؟ فرمود: نه به خدا، او نجس است. نه به خدا، او نجس است.

۲- «عَبْدِ اللَّهِ بْنِ أَبِی یَعْفُورٍ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ (ع) قَالَ: إِنَّ اللَّهَ لَمْ یَخْلُقْ خَلْقاً أَنْجَسَ مِنَ الْکَلْبِ (۲۹).»

عبدالله بن ابی یعفور از امام صادق (ع) نقل می‌کند: همانا خداوند نیافرید خلقی را که نجس‌تر از سگ باشد.

۳- «عَنِ الْفَضْلِ أَبِی الْعَبَّاسِ، قَالَ: سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ (ع) عَنْ فَضْلِ الْهِرَّة وَ الشَّاة وَ الْبَقَرَة وَ الْإِبِلِ وَ الْحِمَارِ وَ الْخَیْلِ وَ الْبِغَالِ وَ الْوَحْشِ وَ السِّبَاعِ، فَلَمْ أَتْرُکْ شَیْئاً إِلَّا سَأَلْتُهُ عَنْهُ؛ فَقَالَ لَا بَأْسَ بِهِ؛ حَتَّى انْتَهَیْتُ إِلَى الْکَلْبِ، فَقَالَ رِجْسٌ نِجْسٌ.» (۳۰)

فضلمی گوید از امام صادق (ع) از پس مانده حیوانات (گربه، گوسفند، گاو، شتر، ...) سوال کردم؛ و امام فرمود: اشکالی ندارد. تا اینکه از سگ سوال کردم؛ و امام فرمود: پلید و نجس است.

۴- «سَأَلَ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ (ع) عَنِ الْکَلْبِ؛ فَقَالَ: رِجْسٌ نِجْسٌ، لَا یُتَوَضَّأْ بِفَضْلِهِ، وَ اصْبُبْ ذَلِکَ الْمَاءَ وَ اغْسِلْهُ بِالتُّرَابِ أَوَّلَ مَرَّة ثُمَّ بِالْمَاءِ. (۳۱)

راوی حکم سگ را از امام صادق (ع) سؤال کرد، حضرت فرمود: پلید و نجس است، از اضافه آبی که آشامیده نباید وضو گرفته شود، آن آب را بریز و (ظرف) را بار اول با خاک و سپس با آب بشوى.»

۵- «عَنْ مُعَاوِیَة بْنِ شُرَیْحٍ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ (ع) فِی حَدِیثٍ أَنَّهُ سُئِلَ عَنْ سُؤْرِ الْکَلْبِ یُشْرَبُ مِنْهُ أَوْ یُتَوَضَّأُ؟ قَالَ: لَا؛ قُلْتُ أَ لَیْسَ سَبُعٌ؟ قَالَ: لَا وَ اللَّهِ إِنَّهُ نَجَسٌ، لَا وَ اللَّهِ إِنَّهُ نَجَسٌ.

ابن شریح، حکم نیم خورده سگ را از امام صادق (ع) پرسید که آیا مى توان از آن نوشید یا با آن وضو گرفت؟ حضرت فرمود: نه، راوى پرسید: آیا او یک درنده (مثل دیگر درندگان) نیست؟ فرمود: نه، به خدا سوگند، او نجس است. نه، به خدا سوگند، او نجس است.»

۶- «عَنْ أَبِی سَهْلٍ الْقُرَشِیِّ قَالَ: سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ (ع) عَنْ لَحْمِ الْکَلْبِ؛ فَقَالَ هُوَ مَسْخٌ. قُلْتُ: هُوَ حَرَامٌ؟ قَالَ: هُوَ نَجَسٌ؛ أُعِیدُهَا عَلَیْهِ ثَلَاثَ مَرَّاتٍ، کُلَّ ذَلِکَ یَقُولُ هُوَ نَجَسٌ.

ابی سهل می‌گوید از امام صادق (ع) درباره گوشت سگ سؤال کردم، حضرت فرمود: از حیوانات مسخ شده است. گفتم آیا حرام است؟ امام فرمود: نجس است. سه مرتبه این سوال را تکرار کردم و هر سه بار امام فرمود: نجس است.»

و مواردی دیگر.

همانطور که در بحث لغوی گذشت، با وجود حقیقت شرعیه برای واژه نجس، این دسته از روایات برای اثبات حکم نجاست سگ کفایت می‌کنند، و به صراحت بیانگر آن هستند.

دسته دوم: روایاتی که واژه نجس در آن‌ها ذکر نشده، امّا با قرائن موجود در آن، نجاست سگ اثبات می‌شود. در این روایات، روش برخورد با سگ همانند روش بر خورد با نجاسات دیگر، بیان شده است. مانند:

۱- «عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ (ع) قَالَ: سَأَلْتُهُ عَنِ الْکَلْبِ‏ یَشْرَبُ مِنَ الْإِنَاءِ، قَالَ: اغْسِلِ الْإِنَاءَ.

ابن مسلم می‌گوید از امام صادق (ع) سوال کردم: اگر سگی از ظرفی آب بیاشامد وظیفه چیست؟ آن حضرت فرمود: لازم است ظرف را بشوئید.»

۲- «عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ (ع) قَالَ إِذَا وَلَغَ الْکَلْبُ فِی الْإِنَاءِ فَصُبَّهُ.

امام صادق (ع) فرمود: هرگاه سگ از ظرفی آب خورد، آن آب را دور بریز.»

۳- «عَنْ أَبِی بَصِیرٍ، عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ (ع)، قَالَ‏: لَیْسَ بِفَضْلِ السِّنَّوْرِ بَأْسٌ أَنْ یُتَوَضَّأَ مِنْهُ وَ یُشْرَبَ؛ وَ لَا یُشْرَبُ سُؤْرُ الْکَلْبِ إِلَّا أَنْ یَکُونَ حَوْضاً کَبِیراً یُسْتَقَى مِنْهُ.

ابی بصیر از امام صادق (ع) نقل می‌کند: نیم خورده سنور را می‌توان نوشید و با آن وضو گرفت، و نیم خورده سگ را نمی‌توان نوشید مگر از حوض بزرگی آب خورده باشد.»

۴- «عَنِ الْفَضْلِ أَبِی الْعَبَّاسِ، قَالَ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ (ع): إِنْ‏ أَصَابَ ثَوْبَکَ مِنَ الْکَلْبِ رُطُوبَة فَاغْسِلْهُ ....

فضل از امام صادق (ع) نقل می‌کند: هرگاه رطوبتی از سگ به لباس شما برخورد کرد، پس آنرا بشوی.»

۵- «عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ قَالَ سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ (ع) عَنِ الْکَلْبِ یُصِیبُ شَیْئاً (مِنْ جَسَدِ الرَّجُلِ)، قَالَ: یَغْسِلُ الْمَکَانَ الَّذِی أَصَابَهُ.»

محمد بن مسلم از امام صادق (ع) در مورد سگی که خودش را به بدن مردی مالیده است، سوال کرد. حضرت فرمود: محل تماس سگ را بشوید.

۶- «عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ قَالَ سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ (ع) عَنِ الْکَلْبِ السَّلُوقِیِّ فَقَالَ إِذَا مَسِسْتَهُ فَاغْسِلْ یَدَکَ.

محمد بن مسلم می‌گوید: از امام صادق (ع) در مورد سگ سلوقی سوال کردم؛ حضرت فرمود: چنانچه او را لمس کرده ای، دستت را بشوی.»

۷- «عَنْ عَلِیٍّ (ع) ... قَالَ: تَنَزَّهُوا عَنْ قُرْبِ الْکِلَابِ، فَمَنْ أَصَابَ الْکَلْبَ وَ هُوَ رَطْبٌ فَلْیَغْسِلْهُ؛ وَ إِنْ کَانَ جَافّاً فَلْیَنْضِحْ ثَوْبَهُ بِالْمَاءِ. (۴۱)

حضرت علی (ع) فرمود: از نزدیک شدن به سگ‌ها بپرهیزید؛ و کسی که سگ مرطوبی را لمس کرد، ـ لباسش را ـ بشوید و چنانچه سگ خشک بود، بر لباسش آب بپاشد.»

و مواردی دیگر.

همانطور که ملاحظه می‌کنید در احـادیـث بالا، حکم عدم جواز آشامیدن و وضـو گرفتن از نیم خورده سگ به صراحت بیان شده است، که قرینه‌ای بر نجاست سگ است. به بیان ساده تر: در این دسته از روایات حکم نجاست سگ آمده است بدون اینکه لفظ نجس، ذکر شده باشد، و این حکم با تعابیر دیگری بیان شده است.

در نتیجه برای اثبات نجاست سگ، روایات دسته دوم نیز به تنهایی کفایت می‌کنند. این احادیث و روایات بقدری زیادند که هرگز نمی‌توان در اعتبار و قطعیّت آن‌ها اشکال کرد؛ و با وجود چنین ادله قاطعی برای هیچ مسلمان و مؤمنی جای هیچ گونه شک و شبهه‌ای باقی نخواهد ماند.

روایات دیگری نیز هستند که در خلال بحث‌های آینده به آن‌ها اشاره خواهد شد:

دسته نخست: روایاتی که قانون خرید و فروش سگ را بیان می‌کنند.

دسته دوم: روایاتی که در مورد نگهداری سگ وارد شده اند.

دسته سوم: روایاتی که بیانگر حقوق سگ بعنوان یک حیوان است.

نجاست سگ و اجماع فقهاء

فق‌های عظام شیعه، سگ را یکی از نجاسات می‌دانند و این حکم بین آن‌ها اجماعی است.

در مذاهب اسلامی، تنها گروهی که سگ را نجس نمی‌دانند مالکی‌ها ـ یکی از فرق اهل سنت ـ هستند که آن‌ها هم معتقدند احکام و دستورات مربوط به سگ، باید به صورت تعبّدی عمل شود. آن‌ها با اینکه سگ را نجس نمی‌دانند، اما از روی تعبد ظرفی را که سگ لیسیده، هفت بار می‌شویند. شافعیه و حنابله نیز می‌گویند: این ظرف باید هفت بار تطهیر شود، که یک بار آن به صورت خاکمال است. آن‌ها تقدم خاکمال بر شستن را شرط نمی‌دانند.

محمد جواد مغنیه، در کتاب «الفقه علی المذاهب الخمسه» چنین می‌نویسد:

«الکلب نجس إلاّ عند مالک، ولکنّه قال: یغسل الإناء مِن ولوغه سبعاً، لا للنجاسة بل تعبداً. وقال الشافعیة والحنابلة: یغسل الإناء مِن ولوغ الکلب سبع مرات إحداهنّ بالتراب. وقال الإمامیة: غسل الإناء مِن ولوغ الکلب مرة بالتراب، ثُمّ بعد‌ها مرتین بالماء».

نجاست انواع سگ‌ها

در نجاست سگ فرقی بین انواع آن نیست، و حکم همه سگ‌ها یکی است. گروهی تصور کرده اند فقط سگ‌هایی نجس هستند که از نگهداری آنها، نهی شده است، مثل سگ‌های ولگرد، امّا سگ‌های نگهبان و سگ شکاری یا سگ‌هایی که امروزه توسط پلیس و گروه‌های امداد بکار گرفته می‌شوند، پاک هستند. این تصور صحیح نمی‌باشد، انواع سگ‌ها ـ چه شکاری و چه سگ چوپان و... ـ نجس هستند و آب دهان و تمامی بدن آن‌ها نجس است. این مطلب نیز از روایات معصومین (ع) استفاده می‌شود:

۱. «عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ قَالَ سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ (ع) عَنِ الْکَلْبِ السَّلُوقِیِّ فَقَالَ إِذَا مَسِسْتَهُ فَاغْسِلْ یَدَکَ.

محمد بن مسلم از امام صادق (ع) در مورد سگ سلوقی (یک نوع سگ شکاری معروف) سوال کرد. حضرت فرمود: چنانچه او را لمس کرده ای، دستت را بشوی.»

۲. «عَنْ عَلِیٍّ (ع) ... قَالَ تَنَزَّهُوا عَنْ قُرْبِ الْکِلَابِ فَمَنْ أَصَابَ الْکَلْبَ وَ هُوَ رَطْبٌ فَلْیَغْسِلْهُ وَ إِنْ کَانَ جَافّاً فَلْیَنْضِحْ ثَوْبَهُ بِالْمَاءِ.

حضرت علی (ع) فرمود: از نزدیک شدن به سگ‌ها بپرهیزید و کسی که سگ مرطوبی را لمس کرد، بشوید ـ لباسش را ـ و چنانچه سگ خشک بود، بر لباسش آب بپاشید.»

و فتوای علما و فق‌ها از قدیم تاکنون بر نجاست انواع سگ‌هایی که در خشکی زندگی می‌کنند، بوده است. فقط شیخ صدوق (ره) درمورد سگ شکاری فرموده است: مقداری آب به محلّ ملاقات بپاشید، کافی است و شستن لازم نیست. با این حال سگ را نجس می‌داند.

بنابراین، اگر سگ شکاری، حیوان حلال گوشتی را شکار کرد، محل اصابت با دهان سگ باید شسته شود؛ و اگر دست و بدن و لباس انسان با بدن سگ‌ها حتی سگ شکاری برخورد کند، در صورتی که بدن سگ و یا ملاقی‌تر باشد، نجس می‌شود.

حکم «نجاست سگ» از کجا آمده است؟

خرید و فروش سگ

پس از بیان حکم نجاست سگ در اسلام، این سوالات مطرح می‌شود که:

آیا خرید و فروش آن جایز است یا خیر؟ اگر حرام می‌باشد، این حکم برای انواع سگ است یا برای بعضی؟ برای رسیدن به پاسخ این سوالات، بیان مقدمه‌ای ضروری است.

عدم دخالت نجاست در معامله

بعضی به اشتباه برای حرمت خرید و فروش سگ اینگونه استدلال کرده اند:

«یکی از انواع معاملات حرام، معامله عین نجاست است. یعنی اگر چیزی نجس است، معامله آن حرام است. علما وقتی نظرشان این است که سگ نجس است، خودبخود معامله آن هم حرام می‌شود. اما اغلب علما معتقدند که اگر معامله عین نجاست، منفعت و سود عقلایی داشته باشد، در آن مورد حرمت آن برداشته می‌شود.»

حکم تحریم خرید و فروش، دایر مدار منفعت و سود عقلایی است، نه نجس و پاک بودن. ـ یعنی اگر شیئی سود عقلایی داشت معامله اش جایز است و الّا جایز نیست، چه نجس باشد و چه طاهر ـ بنابراین، نجاست شیء، نقشی در حرمت معامله آن ندارد و بهتر است چنین گفته شود:

یکی از شرایط مبیع ـ یعنی شیء مورد معامله ـ داشتن منفعت و سود عقلایی ـ یا به عبارتی مالیّت داشتن آن ـ است و، چون عین نجاسات غالباً منفعت و سودی ندارند، مالیّت نداشته و صلاحیت خرید و فروش را ندارند. امّا هرگاه همین نجاسات دارای منفعت و سودی شدند، معامله آن‌ها صحیح است و دارای مالیّت بوده و قابل خرید و فروشند. مانند خون که نجس است، اما هم اکنون از آن استفاده عقلایی می‌شود و مالیّت دارد، بنابراین خرید و فروش آن مجاز است.

پس نمی‌توان گفت: معامله مردار، خون و سگ، چون نجس هستند حرام است. بلکه گفته می‌شود:، چون منفعت عقلایی و مالیّت ندارند حرام است، امّا اگر دارای منفعتی شد، معامله اش جایز است.

لازم به ذکر است که در گذشته بیشتر نجاسات، منفعت حلالی نداشتند و بهمین خاطر علما حکم به حرمت معامله نجاسات می‌دادند. این سبب شده تا عده‌ای تصوّر کنند معامله شیء نجس، مطلقاً حرام می‌باشد و علّت تحریم هم چیزی جز نجاست نیست.

خلاصه اینکه صرف نجس بودن، سبب حرمت معامله نجاسات از جمله سگ نمی‌شود تا کسی بگوید: چرا با اینکه انواع سگ ـ سگ صید، شکار، ولگرد و زینتی ـ نجس هست، امّا معامله سگ صید جایز است، ولی معامله سگ زینتی حرام است. چراکه ملاک در اینجا انتفاع و عدم انتفاع عقلائی است، نه چیز دیگری.

روایات خرید و فروش سگ

روایات وارد شده، از خرید و فروش سگ نهی کرده و بهای آن را «سُحت » می‌دانند. مثل:

۱- عَنْ عَبْدِ اللَّهِ الْعَامِرِیِّ، قَالَ سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ (ع) عَنْ ثَمَنِ الْکَلْبِ الَّذِی لَا یَصِیدُ؛ فَقَالَ:سُحْتٌ؛ وَ أَمَّا الصَّیُودُ فَلَا بَأْسَ.

از امام صادق (ع) در مورد بهای سگی که شکاری نیست، سوال شد. حضرت فرمود: سُحت (حرام) است؛ اما (گرفتن بهای) سگ صید اشکالی ندارد.

۲- عَنِ الرِّضَا (ع) فِی حَدِیثٍ قَالَ: وَ ثَمَنُ الْکَلْبِ سُحْتٌ .

امام رضا (ع) در سخنی فرمود: بهای سگ، سُحت (حرام) است.

۳- عَنْ أَبِی بَصِیرٍ، قَالَ سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ (ع) عَنْ ثَمَنِ کَلْبِ الصَّیْدِ؛ قَالَ: لَا بَأْسَ بِثَمَنِهِ وَ الْآخَرُ لَا یَحِلُّ ثَمَنُهُ .

ابی بصیر از امام صادق (ع) از بهای سگ شکاری سوال کرد، حضرت فرمود: اشکالی ندارد؛ اما بهای دیگر سگ‌ها حلال نیست.

۴- فِی حَدِیثٍ أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ (ص) قَالَ: ثَمَنُ الْخَمْرِ وَ مَهْرُ الْبَغِیِّ وَ ثَمَنُ الْکَلْبِ الَّذِی لَا یَصْطَادُ مِنَ السُّحْتِ.

رسول خدا (ص) در سخنی فرمود: بهای شراب، بهای زناکار، و بهای سگی که شکار نمی‌کند، سُحت (حرام) است.

۵- عَنِ الْحَسَنِ بْنِ عَلِیٍّ الْوَشَّاءِ، عَنِ الرِّضَا (ع) قَالَ سَمِعْتُهُ یَقُولُ: ثَمَنُ الْکَلْبِ سُحْتٌ وَ السُّحْتُ فِی النَّار .

امام رضا (ع) فرمود: قیمت سگ سُحت است و سُحت در آتش است.

این دسته از روایات غالباً اشاره به سگ صید دارند، امّا شامل سگ‌های دیگری هم که منفعت عقلایی دارند می‌شوند، چنانکه شیخ طوسی در مبسوط، سگ گله و نگهبان را همانندِ سگ صید می‌داند. از این روایات و سخن علما ـ که قبلا گذشت ـ استفاده می‌شود: هر سگی که منفعت عقلایی داشت، خرید و فروشش جایز؛ و الّا حرام است؛ و اگر سگ‌های زینتی و سگ ولگرد و ... خرید و فروش آن‌ها حرام است بخاطر اینست که یا فاقد منفعت عقلایی بوده و یا منفعت قابل توجّهی ندارند.

نگهداری سگ در خانه

مساله نجس بودن سگ، غیر از حرمت نگهداری از آن است. نگهداری از سگ برای کسانی که استفاده عقلایی از آن ندارند، کراهت شدید دارد؛ و در روایات، امری ناپسند دانسته شده است؛ بنابراین نگهداری سگ برای نگهبانی و شکار، و سگی که امروزه مورد استفاده پلیس و نیرو‌های امداد می‌باشد، مکروه نیست. (البته این به معنای عدم نجاست این سگ‌ها نمی‌باشد.)

در بعضی از روایات آمده است که خانه‌ای که در آن سگ است، ملائکه وارد نمی‌شوند. این کراهت سبب می‌شود که حتی نماز خواندن در چنین خانه‌ای مکروه باشد. ما در اینجا به بیان برخی از روایاتی که به نحوی بر کراهت نگهداری سگ در خانه اشاره دارند، می‌پردازیم:

۱- وَ قَالَ الصَّادِقُ (ع): لَا تُصَلِّ فِی دَارٍ فِیهَا کَلْبٌ إِلَّا أَنْ یَکُونَ کَلْبَ صَیْدٍ، وَ أَغْلَقْتَ دُونَهُ بَاباً، فَلَا بَأْسَ، وَ إِنَّ الْمَلَائِکَة لَا تَدْخُلُ بَیْتاً فِیهِ کَلْبٌ وَ لَا بَیْتاً فِیهِ تَمَاثِیلُ وَ لَا بَیْتاً فِیهِ بَوْلٌ مَجْمُوعٌ فِی آنِیَة.

امام صادق (ع) فرمود: نماز مگذار در خانه‌ای که در آن سگ است مگر اینکه سگ صید باشد، و دربی برویش بسته شود، در این صورت اشکالی ندارد ...

۲- قَالَ رَسُولُ اللَّهِ (ص): إِنَّ جَبْرَئِیلَ أَتَانِی فَقَالَ إِنَّا مَعْشَرَ الْمَلَائِکَة لَا نَدْخُلُ بَیْتاً فِیهِ کَلْبٌ وَ لَا تِمْثَالُ جَسَدٍ وَ لَا إِنَاءٌ یُبَالُ فِیه‏.

پیامبر اسلام (ص) فرمود: همانا جبرئیل بر من وارد شد و گفت: ما ملائکه بر خانه‌ای که در آن سگ و مجسمه و ظرفی که در آن ادرار می‌کنند، وجود دارد، داخل نمی‌شویم.

۳- عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ (ع): قَالَ یُکْرَهُ أَنْ یَکُونَ فِی دَارِ الرَّجُلِ الْمُسْلِمِ الْکَلْبُ.

امام صادق (ع) فرمود: ناپسند است در خانه مرد مسلمان سگ باشد.

۴- عَنْ زُرَارَة عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ (ع) قَالَ: مَا مِنْ أَحَدٍ یَتَّخِذُ کَلْباً إِلَّا نَقَصَ فِی کُلِّ یَوْمٍ مِنْ عَمَلِ صَاحِبِهِ قِیرَاطٌ.

زراره از امام صادق (ع) نقل می‌کند: کسی سگی را نگهداری نمی‌کند مگر اینکه هر روز از عمل او کاسته می‌شود.

۵- قَالَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ (ع): لَا خَیْرَ فِی الْکَلْبِ‏ إِلَّا کَلْبَ الصَّیْدِ أَوْ کَلْبَ مَاشِیَة.

امیرالمؤمنین (ع) فرمودند: خیری در نگهداری سگ نیست، به جز سگ شکاری و سگ گلّه.

۶- عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ (ع) قَالَ: لَا تُمْسِکْ کَلْبَ الصَّیْدِ فِی الدَّارِ إِلَّا أَنْ یَکُونَ بَیْنَکَ وَ بَیْنَهُ بَابٌ.

امام صادق (ع) فرمود: سگ شکاری را در خانه‌ات نگهداری مکن مگر اینکه بین تو و او دربی باشد. (محل زندگی او جدا باشد)

۷- عَن أَبِی رَافِع قَالَ: جَاءَ جِبرَئِیل إِلَى النَبِی (ص) فَاستَأذَن عَلَیهِ- فَأذن لَهُ، فأبطأ، فأخذ رِدَاءَه فَخرجَ- فَقَالَ: قَد أذنا لَکَ- قَالَ: أَجل وَ لَکنا لا ندخل بَیتَاً فیه کَلب و لا صورة- فَنظروا فإذا فِی بَعضِ بُیُوتِهِم جرو-.

از ابى رافع نقل‏ کرده‏اند که گفت: جبرئیل بر رسول خدا (ص) نازل شد، و اجازه ورود خواست، رسول خدا (ص) به وى اجازه داد، اما جبرئیل وارد نشد، ناگزیر رسول خدا (ص) رداى خود را گرفت و بیرون شد و فرمود: ما به تو اجازه ورود دادیم؟ جبرئیل گفت: بله، و لیکن ما فرشتگان به خانه‏اى که در آن سگ و یا مجسمه باشد داخل نمى‏شویم. رسول خدا (ص) - که گویا تا آن لحظه از وجود سگ در خانه خبر نداشت- نظر کرد و دید که در بعضى از مرافق خانه ایشان توله سگى وارد شده.

از مجموع روایات استفاده می‌شود که نگهداری سگ‌های مفید مثل سگ نگهبان، با وجود اینکه کراهت ندارد، امّا بهتر است محل زندگی او جدای از محل زندگی انسان باشد، بگونه‌ای که حداقل بینشان دربی فاصله شود. یعنی خانه‌ای جداگانه برای سگ ساخته شود؛ و اگر در برخی روایات از نگهداری سگ‌های مفید هم نهی شده، در صورتی است که محل زندگی او جدا نباشد. اما نگهداری سگ‌های دیگر ـ غیر از سگ شکاری و سگ نگهبان و هر سگی که برای کار‌های عقلایی بکار گرفته می‌شود ـ کراهت داشته و ناپسند است.

البته با توجه به مساله نجاست سگ که قبلا ثابت شد، این حکم معقول به نظر می‌آید و دستورات دین نسبت به دوری از نجاسات مؤیّد آنست. هرچند اسلام برای رفاه انسان، نگهداری سگ‌های مفید را مکروه نمی‌داند.

لازم به ذکر است با اینکه علامه طباطبائی متن آخرین روایت را مضطرب و آن را از روایات مجعول می‌داند. اما به دلیل اینکه مجموع این روایات ـ که می‌گویند: «جبرئیل و ملائکه وارد خانه‌ای که سگ در آن است، نمی‌شوند» ـ، روایات متضافرند، و متضافر بودن براى حجیت کافى است، اگرچه سند تک تک آن‌ها ضعیف باشد. بنابراین این روایات به وضوح دلالت بر کراهت شدید نگهداری سگ در منزل دارند.

زشتی و قبح سگ‌بازی

از آنچه گفته شد معلوم می‌شود که در اسلام نگهداری و انس گرفتن با سگ بدون اینکه مورد استفاده عقلایی قرار گیرد توصیه نشده بلکه مورد کراهت و مزمّت است. در سیره و سخنان معصومین (ع) نیز سگ بازی زشت تلقّی شده و سگ بازان سزاوار ملامت اند.

نقل شده است هنگامی که امام حسین (ع) کنار قبر شریف پیامبر اکرم (ص) نشسته بود قاصدی آمد و گفت: امیر می‌خواهد به نزد او بروید. امّا امام (ع) که می‌داند معاویه مرده است و این دعوت برای گرفتن بیعت است، این دعوت را نمی‌پذیرد و در پاسخ کسی که از بیعت با یزید سوال می‌کند می‌فرماید: «من هرگز با یزید بیعت نخواهم کرد، چون یزید مردی است فاسق که فسق خود را آشکار کرده، شراب می‌نوشد، سگ بازی و... می‌کند و ما خاندان رسول خداییم».

آری، امام (ع) سگ بازی را از مواردی می‌داند که سبب شده فسق یزید آشکار شود.

در جای دیگر امام حسین (ع) طی نامه‌ای معاویه را توبیخ کرده و چنین می‌نویسد: «آیا تو آن کس نیستی که... پسر بچه‌ای را که شراب می‌خورد و سگ بازی می‌کند به امارت می‌رسانی!»

نامه امام حسین (ع) یادآور نامه امیر المومنین (ع) به منذر بن جارود است که از سوی حضرت (ع) فرماندار بخشی از بلاد اسلامی بود و پس از اینکه تخلفات و خیانت‌های او برای امیر المومنین (ع) گزارش شد، توسط ایشان در طی نامه‌ای توبیخانه، احضار شد. امام (ع) در این نامه او را چنین توبیخ می‌کند:

«.. تَخْرُجُ لاَهِیاً مُتَنَزِّهاً، تَطْلُبُ الصَّیْدَ، وَ تُلاَعِبُ الْکِلاَبَ ...: (خبر رسیده است، تو) پیوسته مشغول گردش و صید (تفریحی) و بازی با سگ‌ها می‌باشی ...».

با دقّت در کلام امیرالمومنین (ع) و امام حسین (ع) درک زشتی و قبح سگ بازی و انس با او، دشوار نمی‌باشد.


حقوق سگ به عنوان یک حیوان

اسلام دین تعادل و میانه روی است. این اعتدال و میانه روی را به وضوح می‌توان در دستورات اسلامی مشاهده کرد. هرچند در اسلام سگ حیوانی نجس است، امّا این سبب نشده تا حقوق او به عنوان یک حیوان، نقض شود. رعایت حقوق سگ به این نیست که به آن دست بزنی، و او را مونس و هم بازی خود قراردهی! بلکه با رسیدگی به آب و غذایش و آزار نرساندن به او، حقوقش را رعایت کرده ای. همانطور که به رعایت حقوق سایر حیوانات و سیرکردن و رفع تشنگی آن‏ها در روایات اسلامی تأکید شده است.

پیشوایان و بزرگان مذهبی ما، با اینکه عقیده به نجاست سگ دارند، امّا ظلم به این حیوان را روا ندانسته، حق و حقوقی برای آن قائل شده اند. با مطالعه در آثار دانشمندان اسلامی این مساله به روشنی قابل درک است.

در کتب فقهی آمده است: اگر شخصى، به مقدار وضو گرفتن آب داشته باشد، و بترسد که اگر با آن وضو بگیرد، دچار تشنگى شود، بر او واجب است که تیمم کند و آب را برای نوشیدن نگهدارد. صاحب جواهر (قدّس سرّه)، پس از نقل این فتوا مى نویسد: «وکذا الحیوان اذا کان کذلک وان کان کلبا»  (اگر از تشنگى حیوانى نیز بترسد، حکم همین است، گرچه آن حیوان، سگ باشد.)

شهید ثانى در بحث اطعمه و اشربه کتاب مسالک، مى نویسد: «و لو کان للانسان کلب غیر عقور جائع و شاة فعلیه اطعام الشاة»  (اگر انسان، داراى سگ ـ بی‌آزارـ و گوسفندی گرسنه باشد، بر او واجب است تا گوسفند را آب و علف دهد.) یعنی نجات گوسفند بر سگ اولویت دارد.

صاحب جواهر، در این حکم به شهید ثانی ایراد گرفته و می‌گوید: «فیه منع، بل قد یقال باولویة الکلب لامکان ذبح الشاة بخلاف الکلب» (حفظ جان سگ اولویّت دارد. زیرا مى توان گوسفند را سر برید؛ ولى این کار، در مورد سگ ممکن نیست.)

کلام این دو فقیه، گویاى واجب بودن حفظ جان حیوان حتى سگ است، هرچند در این مورد اختلاف بر سر اینست که حفظ حیات کدامیک اولویت دارد.

اگر فق‌های اسلام در نظرات فقهی خود اینگونه حقوق حیوانات حتی سگ را در نظر می‌گیرند، بخاطر این است که سخنشان برگرفته از روایات معصومین (ع) است.

در متون روایی ما، روایات فراوانی هستند که توجه به حقوق سگ را ـ به عنوان یک حیوان ـ تأیید می‌کنند. در بعضی از روایات از اذیت و آزار سگ منع شده، در دسته‌ای دیگر به اطعام و سیراب‌کردن سگ توجه شده است. علاوه بر این روایاتی هستند که قاتل سگ را ملزم به پرداخت دیه می‌کند. از این روایات نیز شاید بتوان حق و حقوقی برای سگ در اسلام ثابت کرد. هرچند عده‌ای می‌گویند: روایات دیه سگ، حقی را برای این حیوان ثابت نکرده بلکه تنها خسارت مالی صاحبش را جبران می‌کند، امّا با در نظر گرفتن همه روایات، خلاف این مطلب ثابت می‌شود چرا که دیه انسان را نیز به ولیّ او می‌پردازند، امّا این سبب نمی‌شود خود آن شخص ارزش و قدری نداشته باشد. پس وقتی در دین اسلام برای سگ دیه قرار داده می‌شود، می‌توان نتیجه گرفت که به این حیوان، ارزش و بهایی داده شده است و پرداخت دیه به صاحب آن جبرانگر همین بهاء و ارزش فوت شده است.

حکم «نجاست سگ» از کجا آمده است؟

نتیجه بحث

خلاصه اینکه مسئله نجاست سگ، یکی از مسائل قطعی فقهی اسلام است. با اینکه در قرآن اشاره‌ای به این مسئله همانند بسیاری از مسائل دیگر نشده است، اما این حکم در روایات معتبر صریحاً بیان شده است. در عین حال نجاست سگ سبب نشده معامله آن حرام باشد، چرا که نجاست هیچ مدخلیّتی در حرمت معامله نداشته، و حرمت خرید و فروش، دایر مدار این است که مبیع دارای منفعت عقلایی باشد یا نباشد. پس تنها معامله سگ‌هایی که فاقد منفعت عقلایی می‌باشند، جایز نیست. امّا در مورد فلسفه نجاست سگ روایات معصومین (ع) مطلق بوده و فلسفه حقیقی این حکم بر ما پوشیده است و فلسفه نداشتن یک حکم، غیر از ندانستن فلسفه آن است.

فارس

نظرات بینندگان
انتشار یافته: ۱۹
در انتظار بررسی: ۰
غیر قابل انتشار: ۱
ناشناس
|
Iran, Islamic Republic of
|
۱۱:۰۳ - ۱۴۰۰/۰۸/۰۱
19
8
چه عجب تابناک یه چیز درستی رو بازنشر کردی
پاسخ ها
ناشناس
| |
۱۶:۳۸ - ۱۴۰۰/۰۸/۰۱
سگ نجس هست معنیش این نیست که دست گرفتن به سگ باعث گناه می شود، معنی این هست که بعد اون دستها را بایستی کاملا تمیز کرد. وبه علت انتقال ویروس وبیماری کاملا عقلانی است
ناشناس
|
United Kingdom
|
۱۱:۳۹ - ۱۴۰۰/۰۸/۰۱
10
35
پس کلا باز هم به این نتیجه میرسیم که فقهی خودشون تصمیم گرفتن که سگ نجس باشه ولی توی قرآن از نجاست سگ گفته نشده.پس چون باز پای سلیقه اقایون در بین بوده، پس سگ از دید خدا نجس نیست.
پاسخ ها
ناشناس
| |
۱۴:۱۲ - ۱۴۰۰/۰۸/۰۱
حالت خوب نیست برادر.

بفرمایید در کجای قرآن گفته شده نماز صبح 2 رکعته؟ پس نتیجه میگیریم نماز صبح 2 رکعت نیست
ناشناس
| |
۱۴:۱۳ - ۱۴۰۰/۰۸/۰۱
اگر در ایران عوام الناس عقب افتاده اظهارنظر نکنن تمام مشکلات ما حل میشه.

یعنی الان آیت الله بهجت یا مثلا آیت الله سیستانی که میگن سگ نجسه اشتباه میکنن ولی تو میگی نجس نیست درست میگی خخخ
ناشناس
|
Iran, Islamic Republic of
|
۱۲:۰۵ - ۱۴۰۰/۰۸/۰۱
29
12
الان مدافعان کمپین "من سگ هستم" بهشون برمیخوره خخخخ
پاسخ ها
- مهدی
| |
۱۷:۵۷ - ۱۴۰۰/۰۸/۰۱
ما نگران شما هستیم که به شما برنخوره
ناشناس
| |
۰۰:۱۳ - ۱۴۰۰/۰۸/۰۲
شما بفرما آب باقی مانده از الاغ و گاو رو بنوش. بعد بیا درباره ی ادامه ی ماجرا حرف می زنیم.
ناشناس
|
Iran, Islamic Republic of
|
۱۳:۴۱ - ۱۴۰۰/۰۸/۰۱
5
26
سگ نجس هست یا نیست اینکه دو پهلو جواب داده بشه که بله محل تماس سگ با شکار شسته بشه ایرادی ندارد،،، وبعد باز بگید سگ نجسه جور در نمیاد،،،، چون الان قاشقی که به دهان شخصی خورده بخاطر میکروب بزاق دهان آ ن شخص شسته و بعد مصرف میشه که کسی هم به انسان نمیگه نجس چون علم روز میگه شسته بشه در حالیکه همین سگ به اصطلاح نجس شبانه روز در روستاها ودر کوه ها مشغول خدمت به انسان هستش واز گله واز جان ، مال و اموال روستاییان دربرف و سرمای چند درجه زیر صفر ودر گرمای طاقت فرسا در حال خدمت به بشر هستش وهمین نان وگوشت ولبنیاتی که سر صفره همه ما هست بخشی مدیون همین حیوان با وفا و کم توقع هستیم واین طبیعی هستش که در دهان و بزاق سگ میکروب باشه کما اینکه در انسان هم این باکتری وجود دارد ونباید مخلوق خداوندرا نجس اطلاق کرد بلکه باید بهداشت و نظافت رعایت بشه و این همه صفات مثبت سگ رو ندیده صفات منفی آ ن را نمایان کنیم
پاسخ ها
ناشناس
| |
۱۲:۴۸ - ۱۴۰۰/۰۸/۰۴
شما شرع و منطق را نمی توانید کنار هم قرار دهید چرا که منطق همواره شرع را زیر سوال می برد.
ناشناس
|
Iran, Islamic Republic of
|
۱۸:۴۲ - ۱۴۰۰/۰۸/۰۱
1
10
نجس انسانی است که توهم برتر یودن دارد ...
ناشناس
|
Iran, Islamic Republic of
|
۱۹:۱۱ - ۱۴۰۰/۰۸/۰۱
3
11
فلسفه نجس بودن سگ زمانی بود که ایرانیان در خانه های خود حداقل یک سگ داشتند و زمانیکه اعراب به ایران حمله کردند سگ ها مانع آن بودند که کسی به خانه ها تجاوز و غارت انجام دهد در نتیجه گفتند که سگ پلید و کثیف(نجس) هست و هرکس در خانه داشته باشد تا 40 خانه اطراف آن برکت از آنجا می رود...!
پاسخ ها
ناشناس
| |
۱۱:۰۴ - ۱۴۰۰/۰۸/۰۵
احسنت و درود بر شما...
ناشناس
|
Iran, Islamic Republic of
|
۱۹:۵۷ - ۱۴۰۰/۰۸/۰۱
2
12
گرگ هم نژاد سگ است و فرقي به لحاظ ژنتيك بين اين دو نيست ولي در مورد نجس بودن گرگ چيزي نشنيده ايم . مضاف بر اينكه با پيشرفت علم دامپزشكي ،سگهاي كنوني بسيار تميز و عاري از بيماري هستند و از بسياري از حيوانات حلال گوشت ، تميز ترند . افكار و اعتقادات بايد متناسب با زمان تغيير كنند مانند : منع شرعي نداشتن بازي شطرنج و حلال بودن ماهي اوزون برون و تغيير جنسيت در شرايط خاص و ........ كه طي چند دهه تغيير يافتند .
پاسخ ها
ناشناس
| |
۱۲:۴۹ - ۱۴۰۰/۰۸/۰۴
1400 سال قبل ژنتیکشون کجا بود؟؟؟؟
علی
|
Iran, Islamic Republic of
|
۲۰:۵۸ - ۱۴۰۰/۰۸/۰۱
1
3
خیلی طولانی نوشتید
در آخر هم به گونه ای نوشتید که برای غالب افراد جای ان قلت گذاشتید ..مثلا الان خیلی ها میگویند ،سگ من تزیینی هست ولی نگهبان آپارتمانم هم هست ...یا از نظر عقلی سگ من رو از تنهایی در میاره پس حلاله یا یا یا

باید با اهل فن دقیقا مشورت نمایید و سپس درج نمایید وگرنه باعث اشتباه و سواستفاده میشوید .
ناشناس
|
Iran, Islamic Republic of
|
۲۳:۱۷ - ۱۴۰۰/۰۸/۰۱
10
3
سگ حیوانی قابل احترام است نباید به آن آذار رساند و بدون توجیه کافی عقلی آنرا به قتل رساند اما نجس است نجس بودن سگ یک حکم فقهی است همان خدا و پیامبر و أئمه ای که گفته حقوق سگ را نگهدار حتی حق نداری وضوء بگیری و سگ از تشنگی تلف شود، همانها فرموده اند که سگ نجس است پس چرا زور می زنی که سگ پاک است
پاسخ ها
ناشناس
| |
۱۲:۴۹ - ۱۴۰۰/۰۸/۰۴
نجس تر از انسان روی این کره خاکی وجود ندارد
ناشناس
|
Iran, Islamic Republic of
|
۱۹:۲۰ - ۱۴۰۱/۰۴/۰۷
0
0
خیلی پولش دادی وبه حاشیه رفتی،تااونجاخواندم که اگه سگ نجس نیست پس بایدذبحش حلال باشه.فقط خواستم بدانی خیلی ازحیوانات نجس نیستن ولی حرام گوشتن،ما میتونیم به گرگ پلنگ مار نهنگ کوسه خرس وغیره دست بزنیم ودستمون نجس نشه و احتیاج به شستن نباشه وباهمون دست غذاخورد،ولی گوشتشون حرامه نمیشه گوشتشون خورد یاازپوستشون استفاده کرد چون حرام گوشتن ولی نجس نیستن،حالا شما چطورمیگی اگه سگ نجس نیست پس ذبحش حلاله
نام:
ایمیل:
* نظر:
آخرین اخبار