تابناک باتو ـ هرچند ما این روز‌ها نالانیم که چرا گوشی‌ها، حتی در رده پرچم‌دار، به ندرت تحولات انقلابی پیدا می‌کنند و تغییرات آن‌ها عمدتا قطره‌چکانی است، واقعا اگر گوشی‌ها پنج – شش سال پیش را با گوشی‌های کنونی مقایسه کنید، تغییرات خیلی شگرفی را می‌بینید.
برخی از ماها، به موقع گوشی‌های خود را می‌فروشیم و گوشی تازه می‌خریم، اما برخی‌ها هم آنقدر یک گوشی را نگه می‌دارند که دیگر نمی‌توانند با قیمت مناسبی آن را در بازار بفروشند.
این گوشی‌ها معمولا در کنجی از خانه رها می‌شوند. گهگاه هنگام نظافت‌های سالانه، ما به این گوشی‌ها برمی‌خوریم. کمی براندازشان می‌کنیم و حس نوستالژی غریبی ما را فرامی‌گیرد.
یاد همه آن روز‌ها می‌افتیم که با این گوشی این سو و آن سو می‌رفتیم. یاد مکالمه‌ها و تکست‌های تلخ یا شیرینی می‌افتیم که با آن گوشی رد و بدل کرده بودیم.
یاد آن روز‌هایی می‌افتیم که تازه گوشی قدیمی را با صرف پول قابل توجهی خریده بودیم و چند صباحی بابت داشتن یک گوشی نو چقدر خوشحال بودیم.
از این دید یک گوشی کلاسیک نوکیا n۹۵ یا گوشی آلکاتل نسل اول، برای ما زنده‌کننده خاطره‌های زیادی هستند.
در همین زمان، ما متوجه می‌شویم که چه سال‌هایی گذر کرده‌اند و چه بسا خود ما در مقابل نسل جوان، ممکن است آن‌تر و تازگی سابق را نداشته باشیم و بدون اینکه آگاه باشیم، در سیر زندگی فرسوده و کند و خسته شده باشیم …
این‌ها چیز‌هایی هستند که با دیدن یک گوشی قدیمی در خانه به یادمان می‌افتد. اما گوشی‌های قدیمی و سیر سریع به‌روز شدن گوشی‌ها، یک جنبه خیلی مهم دیگر هم دارند.
در شرایطی که حتی در امریکا هواپیما‌های مسافربری فعال و عملیاتی عمری تا ۲۰ سال دارند و در جاده‌های خودرو‌هایی با ۱۰ سال کارکرد دیده می‌شوند، حتی تصورش را هم نمی‌شود کرد که کسی یک گوشی را ۱۰ سال نگه دارد!
اصولا شرکت‌ها دوست دارند که ما هر سال گوشی عوض کنیم. اگر آدم منطقی باشیم که به‌صرفه هزینه می‌کند و تکانه‌ای خرج نمی‌کند، مقداری می‌توانیم مقاومت کنیم و یک سال در میان گوشی عوض کنیم.
حتی اگر آدم خسیسی باشیم که نخواهد بعد از دو سه سال هم گوشی عوض کند و بیشتر کاربرد «فیچر فونی» گوشی برایمان مسئله باشد، معمولا باتری گوشی، آنقدر ضعیف می‌شود که ناچار به تغییر گوشی خواهیم شد. (با عنایت به این که شرکت‌ها تا جایی که می‌توانند تعمیر و تعویض باتری را دشوار می‌کنند و تعویض باتری برخی از گوشی‌ها کار هر کسی نیست.).
اما این فرایند مصرف‌گرایی و تغییر مداوم گوشی، یک مشکل عمده برای دنیا درست می‌کند: ضایعات، مواد سمی، منابعی که برای تولید گوشی‌های تازه استخراج شوند و با طی کردن مسافت‌های خیلی زیاد به محل نهایی مونتاژ برسند.
ماده سافایر صفحه نمایش باید از چین بیاید، باتری لیتیومی از آفریقای جنوبی، کبالت از آفریقا، پلاستیک از خاورمیانه، پردازنده از کره و نمایشگر از ژاپن!
یک برآورد جالب نشان می‌دهد که برای ساخته شدن هر دکمه هوم آی‌فون، مواد اولیه و قطعات مورد نیاز باید ۱۲ هزار مایل در سفر باشند!
برای ساخته شدن کامل یک آی‌فون، میزان جایجایی قطعات و مواد اولیه به ۱۶۰ هزار مایل می‌رسد.
حالا تصور کنید که برای ساخته شدن گوشی‌های ۲.۶ میلیارد کاربر گوشی همراه در دنیا، چقدر جابجایی باید صورت بگیرد و چقدر CO۲ به خاطر این جابجایی وارد جو می‌شود و اثر گلخانه‌ای و تغییرات اقلیمی را سبب می‌شوند.
از سوی دیگر بازیافت گوشی‌های فرایند ساده‌ای نیست. گرچه اپل به صورت محدود از فناوری رباتیک مثل روبات لیام استفاده می‌کند که می‌تواند یک آی‌فون را در ۱۱ ثانیه باز کند و قطعاتش را بازیافت کند، اما بسیاری از گوشی‌های هوشمند بی‌هدف در طبیعت رها می‌شوند و آلودگی شدید ایجاد می‌کنند یا اینکه برای بازیافت دستی وارد حومه شهر‌های فقیرنشین می‌شوند و یک آلودگی با تراکم بالا در محیط زیست منطقه ایجاد می‌کنند.
گوشی‌های هوشمند پرچم‌دار، چیز‌های اغواگر غیرقابل اجتنابی هستند، اما ما از آن سو، با خودخواهی خود در حال نابود کردن محیط زیست زخمی کره زمین هستیم.
منبع: یک پزشک
بنظرتون چرا؟