همه حرفهای عزیزان در مورد قصور مسوولین را قبول دارم ولی به عنوان یک پزشک این رو درک نمی کنم که چرا مردم قبول نمی کنند که مسوول جوونشون خودشون هستن و باید از پروتکلها پیروی کنند، درست وضعمون مثل کسی است که در شب با چشم بسته از یک بزرگراه تاریک و شلوغ عبور کنه و توقع داشته باشه که به سلامت به طرف دیگه برسه.همگی از همه کمبودها و قصورها و بی مسوولیتی اقایون آگاهیم ، ولی باز هم رعایت نمی کنیم،من خودم گاهی وقتی با موارد خانوادگی کرونا برخورد می کنم ،ازشون می پرسم چرا از دورهمی خانوادگی یا عروسی اجتناب نکردین و اکثرا جواب می دن؛ خوب زندگی رو که نمیشه متوقف کرد،یا مگه میشه عروسی اقوام نری ،یا ختم بزرگتر نری،البته که میشه و باید هم همین کار رو کرد.بخدا نه من و نه همکارانم ،نه توان روحی و نه توان جسمی داریم و نگران کمبود جا و دارو و اکسیژن هستیم،یکبار ما ملت مسوولیت قبول کنیم.یا علی