آلفرد پکر مردی بود که به دنبال طلا، کوه‌های کلرادو را جست‌وجو می‌کرد. در طول زمستان ۱۸۷۴ پکر با یک گروه ۵ نفره برای یافتن طلا راهی کوهستان شدند. در طول این مسیر حادثه‌ای ناگوار برای آن‌ها اتفاق افتاد و آذوقه‌های این افراد تمام شد و گرفتار برف‌های سنگین کوهستان شدند. این افراد آنقدر گرسنه شدند که به گفته پکر مجبور به کشتن یکدیگر می‌شوند.
پکر پس از اینکه از این سفر به تنهایی بازگشت گفت: آن‌ها در اثر یخ زدگی جان خود را از دست دادند، اما اجساد تکه تکه شده بودند و این توضیح قانع کننده‌ای برای قاضی نبود. پس از سوالات بسیار پکر اعتراف کرد که این افراد را خورده است. حکم دادگاه برای مجازات او اعدام تعیین شد، اما قوانین کلرادو در آن سال برای جرم آدم خواری مجازاتی تعیین نکرده بود به همین خاطر حکم اعدام او لغو شد و به زندان محکوم شد، چندی نگذشت که از زندان فرار کرد و پس از ۹ سال شناسایی به ۴۰ سال زندان محکوم شد، اما قصاص واقعی او انجام نشد و در نهایت در حکمی آزاد شد و در سال ۱۹۰۷ درگذشت. یک قاضی در سال ۱۹۸۰ سعی کرد پس از درگذشت پکر او را عفو کند، اما نتوانست.
باشگاه خبرنگاران
و بازم نتونسته
ایول به روحیه این قاضی و ایول به ضرب المثلی که میگه
نوش دارو بعد مرگ سهراب