چگونه جنگ قیافه سربازان را تغییر می‌دهد؟

اختصاصی «تابناک با تو»؛ جنگ تأثیر به‌سزایی در مردم و بیشتر بر سربازان به عنوان دریافت‌کنندگان مستقیم تأثیر دارد. تأثیر جنگ نه تنها بر سلامت جسمی آنها بلکه بر سلامت روحی و روانی آنها نیز به چشم می خورد.

معمولاً پس از جنگ، بیشتر سربازان حرفی برای گفتن ندارند، زیرا یادداشت کردن تجربیات خود برایشان دشوار است، چه در سمت باخت باشند و چه نباشند؛ خاطرات جنگ معمولاً برای آنها غیرقابل تحمل است.

روزنامه نگار، عکاس و فیلمساز با استعداد انگلیسی «لالاگ اسنو» مستقر در افغانستان، به جای جمع‌آوری تأثیرات مادی جنگ در کتاب‌ها، یک پروژه ۸ ماهه را آغاز کرد که عکس‌های ۱۴ نفر از اعضای گردان ۱ انگلیس سربازان هنگ سلطنتی اسکاتلند را نشان می‌داد.

عنوان پروژه: «ما مرده نیستیم: We Are Not Dead»؛ اسنو از این پروژه برای نشان دادن تغییرات فیزیکی سربازان در یک منطقه جنگی استفاده کرد. در حالی که عکس‌ها تغییرات در حالات چهره سربازان را قبل، در حین و بعد از جنگ نشان می‌دهد، اسنو این عبارات را مستقیماً به بار روانی که این مردان متحمل شده‌اند پیوند می‌دهد. از افراد احساساتی گرفته تا سربازان بی احساس، اسنو تغییر شکل ظاهری ساده این مردان را در کنار چهره‌های عبوس پس از تجربه جنگ نشان می‌دهد.

تأثیر جنگ با استناد به عکسها؛ قبل، در طول جنگ و بعد از جنگ

   قبل از جنگ                                                                             در جنگ                                      بعد از جنگ

«اسنو» تنها با نشان دادن چهره این سربازان در زمان‌های مختلف، عمداً آسیب جسمی و روانی جنگ را آشکار می‌کند. تصاویر منعکس کننده ظاهری از آرامش، سادگی و استرس قبل از اعزام سرباز به جنگ و بی‌رحمی، جدیت و تلاش برای زنده ماندن در جنگ و آمیزه ای از نگاه بی احساس و نگاه غم‌آلود پس از جنگ است. اسنو توانست روشن کند که کلمات به تنهایی برای توضیح وضعیت هر سرباز کافی نیستند و اگرچه این تصاویر در طول هشت ماه گرفته شدند، انگار ده سال یا بیشتر.بر سربازان گذشته است.  عکس‌های پس از جنگ نشان می‌دهد که برخی موفق شده‌اند با بی حسی و آرامش زیادی بیرون بیایند در حالی که برخی شکسته و آواره به نظر می‌رسند.

علاوه بر عکس‌هایی که حالت روانی سربازان را نشان می‌دهد، پروژه اسنو با مصاحبه‌هایی همراه بود که با شماری از این سربازان انجام داد.

این مصاحبه‌ها نشان می داد که سربازان در حالی به خانه‌هایشان بازگشتند که از شوک بعد از حادثه PTSD رنج می‌بردند. این حالت روانی اغلب بعد از اتفاقات ناگوار و خشن رخ می‌دهد، بسیاری از این سربازان احساس پشیمانی داشتند و نمی‌توانستند به عنوان یک شهروند غیرنظامی ، با زندگی روزمره سازگار بشوند.

بخشهایی از مصاحبه‌ها

گروهبان «الکساندر مک بروم»

گروهبان «الکساندر مک بروم» در نخستین مصاحبه تصویری خود گفت: من درباره رفتن به جنگ نگران نیستم، رفتن به جنگ پیش از هر چیزی شغل من است، او در مصاحبه دوم بعد از گذشت سه ماه به «لالاگ» گفت: در جنگ حقیقت را می‌فهمی. او در مصاحبه سوم که در ماه چهارم انجام شد گفت: همیشه این ترس و اضطراب وجود دارد، اگر منفجر شوم چه اتفاقی می افتد؟

در مصاحبه دیگری،  سربازی به نام «کریس مکگریگور» قبل از اعزام یازدهم مارس گفت: بدون شک دلم برای خانوادم تنگ میشه، اما برخلاف چیزی که فکر می‌کنید دلم برای سگ هایم بیشتر از هر چیز دیگر تنگ خواهد شد. سگهایم کمکم می‌کنند تا استرسم از بین برود و عقلانی عمل کنم. فکر کنم دلم برای تلویزیون هم تنگ بشه، سعی می‌کنم به سناریوی بدتر فکر نکنم.

سرباز کریس مکگریگور

وی در مصاحبه دوم خود در نوزدهم ژوئن، پس از یک حادثه انفجار گفت: بیشتر مردم به دور بودن از خانه خود عادت می‌کنند اما من برایم مشکل است. این ترس شماست که شما را در اینجا زنده نگه می‌دارد. من معتقدم اگر اتفاقی قرار است بیفتد، آن اتفاق خواهد افتاد و در این زمینه کاری نمی‌توانید انجام دهید. وی افزود: شنیدن خبر مرگ یک سرباز هنوز دردناک است. شما به آنچه خانواده اش پشت سر می‌گذارد فکر می‌کنید. شما می‌پرسید که او برای چه مرد و ما در اینجا به چه چیزهایی می‌رسیم. دیگر مطمئن نیستم آن سرباز افغان چندی پیش هر دو پای خود را از دست داد ... نمی دانم.

در ماه آگوست، پس از بازگشت به خانه وی در سومین مصاحبه خود توضیح داد: «پا‌های من به راحتی منصرف شدند، من فکر می‌کنم به دلیل وزن (۶۱ کیلوگرم) یا چیزی شبیه به آن بود. باید قبول می‌کردم هر وقت او را هل می‌دادم، بدنم به من می‌گفت که تسلیم شو... از او می‌خواستم که ادامه دهد و او به من می‌گفت که دست بردار.»

وقتی سربازان برمی‌گردند، آن‌ها هنوز آدرنالین و عصبانیت زیادی درون خود دارند. من مجبور شدم پس از بازگشت از عراق با خشم خود کنار بیایم، اگر این اتفاق دوباره بیفتد، من به سادگی با سگ‌ها می‌روم پیاده روی. این بهترین روش برای مقابله با آن است تا عصبی بودن و عقده‌هایت را سر مردم خالی کنی... اولین کاری که وقتی برگشتم، جدا از رفیق‌بازی، انجام یک پیاده روی طولانی با سگ‌ها بود. مایل‌ها و مایل‌ها راه می‌رفتم و برایم مهم نبود که کجا قدم بگذارم.

مصاحبه‌های بعدی با این سربازان پس از جنگ، پریشانی و همدردی آنهارا با افرادی که در طول انجام وظایف خود آنها را کشتند  نشان داد. بسیاری از آنها گفتند که نمی‌دانند برای چه می‌جنگند و دلیل اینکه در جبهه جنگ هستند را نمی‌فهمند. «لالاگ اسنو» این پروژه را نه تنها برای احترام به شجاعت افرادی که تصمیم گرفتند جان خود را فدای دیگران کنند، آغاز کرد بلکه می‌خواست به تغییرات روانی آنها نیز بپردازد.

وی در مصاحبه ای اظهار داشت که این پروژه از رابطه شخصی او در چهار سال گذشته با ارتش ناشی می‌شود و می‌گوید: این یک پروژه کاملاً شخصی بود و به دلیل مشارکت من در ارتش به مدت چهار سال در عراق و افغانستان حاصل شد من شاهد بودم که سربازان فقط با سایه‌ای از خود و با زخم های روانی عمیق به خانه برمی‌گشتند.  همانطور که تعداد سربازان انگلیسی کشته و زخمی شدند، و با افزایش پیامدهای سیاسی حضور ارتش انگلیس در افغانستان، تعداد بیشتری از سربازان احساس کردند که آنها هیچ صدایی ندارند یا حداقل از آنها خبری نیست«ما نمرده‌ایم» تلاشی برای فرصت دادن به انها است.

آیا جنگ تمام شده‌است؟!

از هفتم اکتبر سال ۲۰۱۹ میلادی، ایالات متحده آمریکا و افغانستان در شرایط جنگ هستند. شنیده می‌شود مدیریت ترامپ برای پایان جنگ با افغانستان برنامه‌ریزی می‌کند، اما شماری از مشاوران ترامپ علیه این برنامه‌ریزی ایستادند.

این شایعه (عقب‌نشینی نیرو‌های آمریکایی از افغانستان) از سوی «زلمی خلیل‌زاد» نماینده ویژه آمریکا برای صلح افغانستان مطرح شد؛ او ادعا کرده بود که ایالات متحده با طالبان توافقنامه‌ای را امضا کرده که براساس آن ۵۰۰۰ سرباز آمریکایی در طول ۱۳۵ روز از افغانستان خارج شوند.

این فرستاده همچنین افشا کرد که موافقت رئیس‌جمهور (ترامپ) تنها چیزی که برای اجرای این توافقنامه لازم است.

در کوران این شایعات بیانیه مطبوعاتی از سوی برخی دیپلمات‌های آمریکایی صادر شد.

 بیانیه مطبوعاتی صادره از نه دیپلمات آمریکایی که شبکه ان.بی.سی منتشر کرد حاوی متنی بود که به دولت ترامپ درباره بیرون آوردن نیروهای آمریکایی از عراق هشدار می‌داد با این ادعا که خروج نیروهای آمریکایی از افغانستان تأثیر زیادی روی خاورمیانه خواهد داشت و باعث می‌شود داعش افغانستان را به لانه و پناهگاه خود تبدیل کند.