استئوماها تومورهای استخوانی خوش‌خیم هستند که به طور معمول روی جمجمه شکل می گیرند. با توجه به مکان شکل گیری، گاهی اوقات آنها می توانند موجب مشکلاتی مانند سردرد یا عفونت های سینوس شوند.
به نقل از "مدیکال نیوز تودی"، اگرچه استئوماها به طور معمول روی جمجمه شکل می گیرند اما می توانند روی استخوان های بلند بدن مانند ساق و ران نیز ایجاد شوند. استئوماهایی که روی استخوان های بلند شکل می گیرند به نام استئوئید استئوما شناخته می شوند.
انواع
سه نوع استئوما شناخته شده شامل موارد زیر می شوند:
کامپکت: اینها از مواد استخوانی بسیار متراکم شکل گرفته اند.
اسفنجی: اینها مشابه با استخوان عادی هستند و اغلب شامل مغز استخوان می شوند.
ترکیبی یا مخلوط: این توده ها هم کیفیت کامپکت و هم اسفنجی دارند.
استئوماها می توانند در هر جایی نزدیک به استخوان ها در جمجمه ایجاد شوند. بنابر مطالعه ای در سال 2013، آنها در استخوان فک و سینوس های پارانازال رایج هستند.
علائم
در بیشتر موارد، استئوماها علائمی ایجاد نمی کنند. در حقیقت، فرد ممکن است متوجه رشد آنها نشود تا زمانی که پزشک سینوس ها یا جمجمه را به واسطه نگرانی های سلامت دیگر بررسی کند.
اندازه و موقعیت مکانی استئوما ممکن است در شکل گیری علائم بالقوه آن نقش داشته باشد. به عنوان مثال، توده های کوچک‌تر احتمال کمتری دارد موجب علائم شوند و توده های بزرگ‌تر بر اساس موقعیت مکانی خود احتمال بیشتری دارد موجب علائم شوند.
از جمله قسمت هایی که استئوما می تواند شکل بگیرد می توان به موارد زیر اشاره کرد:
نزدیک سینوس ها: تشکیل یک استئوما در نزدیکی سینوس ها می تواند موجب انسداد شود که می تواند از تخلیه مخاط جلوگیری کرده و به عفونت سینوس منجر شود.
نزدیک چشم: تشکیل یک استئوما در نزدیکی چشم ممکن است موجب بیرون زدگی چشم شود. این شرایط به نام پروپتوز شناخته می شود.
پیشانی یا جمجمه: تشکیل یک استئوما روی پیشانی یا جمجمه ممکن است موجب سردرد شود.
استخوان فک: تشکیل یک استئوما روی استخوان فک می تواند موجب احساس درد در صورت یا هنگام حرکت دهان شود.
گوش: تشکیل یک استئوما در گوش می تواند موجب کم شنوایی موقتی شود. این شرایط به طور معمول با درمان بهبود خواهد یافت.
استخوان های بلند: استئوماها روی استخوان های بلند در بدن به نام استئوئید یا استخوان‌واره شناخته می شوند. اینها می توانند روی استخوان ساق و استخوان ران شکل بگیرند.
دلایل
پزشکان هنوز به طور کامل با دلایل بروز استئوماها آشنا نیستند. آنها ممکن است در نتیجه واکنش بدن به بیماری یا آسیب دیدگی شکل بگیرند.
در موارد نادر، استئوما با سندرم گاردنر مرتبط است. سندرم گاردنر یک شرایط نادر است که موجب پولیپ های کولورکتال و انواع مختلف تومور خوش‌خیم و بدخیم می شود.
درمان
استئوماها همواره به درمان نیاز ندارند. زمانی که به درمان استئوما روی جمجمه نیاز است، پزشک می تواند از روش های اندوسکوپی استفاده کند.
اگر استئوما در نزدیکی سطح پوست ایجاد شده باشد، پزشک می تواند اغلب برش هایی کوچک در پوست ایجاد کرده تا توده را خارج کند. رسیدگی به توده های بزرگ ممکن است به تکنیک های تهاجمی‌تر نیاز داشته باشد.
همچنین، ممکن است از امواج فرکانس رادیویی برای تخریب استئوما و پیشگیری از رشد مجدد آن استفاده شود.
تشخیص
تصویربرداری سی‌تی اسکن از استخوان ها اغلب برای تشخیص استئوما کفایت می کند. در بسیاری از موارد، بافت‌برداری ضروری نیست.
با این وجود، روش های دیگری از جمله تصویربرداری ام‌آر‌آی و پرتو اکس نیز برای تشخیص استئوما وجود دارند.
عوارض
استئوماها می توانند گاهی اوقات عوارضی ایجاد کنند که از آن جمله می توان به موارد زیر اشاره کرد:
- درد اطراف محل رشد استئوما
- پروپتوز، اگر در کاسه چشم شکل گرفته باشد
- از دست دادن شنوایی به واسطه انسداد
استئوماها خوش‌خیم هستند به این معنی که سرطانی نبوده و به بافت مجاور گسترش نخواهند یافت.
چه زمانی به پزشک مراجعه کنیم
فرد ممکن است متوجه ابتلا به استئوما نشود. در عوض، پزشک ممکن است طی معاینات روتین یک توده را کشف کند.
در موارد دیگر، فرد ممکن است علائمی مانند درد یا توده مشهود زیر پوست را تجربه کند. وی باید در مورد این علائم با پزشک خود صحبت کند.
در برخی موارد، چنین علائمی ممکن است در نتیجه یک شرایط زمینه ای دیگر که پزشک می تواند آن را تشخیص دهد، شکل گرفته باشند.
چشم انداز
استئوماها اغلب موجب بروز علائم نمی شوند. زمانی که علائمی وجود ندارد، ممکن است درمان ضروری نباشد و پزشک ممکن است تنها بر شرایط استئوما نظارت داشته باشد.
در زمان نیاز به درمان، خارج کردن توده گزینه رایج محسوب می شود.
عصرایران
