ادویه یا به فارسی افغانستان مصالحه مواد گیاهی استفاده‌شده به‌منظور عطر و طعم دهی به مواد غذایی هستند و از برخی از آن‌ها برای مقاصد خوراکی یا دارویی نیز استفاده می‌شود. ادویه در زبان عربی جمع مکسر دواء است و چاشنی معادل فارسی آن است.
ادویه‌ها به‌عنوان ماده نگه‌دارنده هم استفاده‌شده‌اند و برای انسان در بسیاری از زمینه‌های دیگر مفید هستند. یک ادویه می‌تواند دانه خشک‌شده، میوه، ریشه، پوست یا مواد مغذی گیاهی در مقادیر ناچیز به‌عنوان افزودنی مواد غذایی برای عطر و طعم و رنگ باشد یا به‌عنوان یک ماده نگه‌دارنده باشد که باکتری‌های مضر را می‌کشد یا از رشد آن‌ها ممانعت به عمل می‌آورد. ادویه ممکن به‌منظور عطر و طعم دهی به غذا یا برای پنهان کردن طعم‌های دیگر استفاده شود. در آشپزخانه، ادویه‌جات از سبزی‌های برگ‌دار و قسمت‌های گیاه سبز مورداستفاده برای طعم دهی یا به‌عنوان چاشنی هستند، متمایز هستند.
در فرهنگ‌های مختلف گیاهان متعددی جهت طعم دادن به غذاهای مختلف به کار می‌رود و شاید راز تفاوت عمده در طعم غذاها در ملل مختلف علاوه بر نحوه پخت، به‌طور عمده به ادویه‌جات به‌کاررفته در آن‌ها مربوط می‌شود.
به‌عنوان نمونه در آشپزی هندی و بلوچی و پاکستانی به علت استفاده فراوان از انواع ادویه و طعم‌دهنده‌های گرم، طعم تند طعم غالب بر غذاها است؛ اما این در هند بیشتر و پاکستان کمی کمتر و در جنوب ایران بلوچستان خیلی کم استفاده می‌شود.
استفاده اقوام مختلف از انواع ادویه‌جات به شرایط اقلیمی آن‌ها نیز بستگی فراوان دارد. مثلاً در جنوب ایران از ادویه‌های مختلف و متنوعی استفاده می‌شود.
ده نوع ادویه و گیاه دارویی برای تقویت ایمنی بدن شناخته‌شده‌اند که عبارت‌اند از: دارچین، سیر، زنجبیل، فلفل کائن، زردچوبه، فلفل سیاه، ادویه کاری، پونه کوهی، نعنا فلفلی و آویشن.
برای بهره‌مندی بیشتر از خواص ادویه و گیاهان دارویی بهتر است آن‌ها را به‌صورت کامل یا تازه خریداری کرده و خودتان در منزل آن‌ها را آسیاب یا خشک‌کنید.
بهداشت نیوز
