روزنامه کیهان طی یادداشتی به شدت از بهرام بیضایی؛ کارگردان پیشکسوت سینمای ایران انتقاد کرد.
این روزنامه نوشت:
بهرام بیضایی، فیلمساز گریخته از وطن در تازه‌ترین گفت‌و‌گویش که با برنامه آنلاین جشنواره برلین انجام داد، به دلایل خروج خود از ایران اشاره کرد. این گفتگو به بهانه نمایش یکی از فیلم‌های او در مجموعه‌ای از فیلم‌های فارسی زبان که از ۱۲ تا ۲۱ ژوئن به‌صورت آنلاین نمایش داده شد، انجام گرفت.
بیضایی در این گفتگو اظهار داشته که ۳۰ سال در ایران شغلی نداشته و بیکار بوده و علت مهاجرتش از ایران را پیدا شدن کاری در آمریکا عنوان کرده است! این در حالی است که وی در طی ۳۰ سالی که اظهار داشته بیکار بوده (یعنی سال‌های ۱۳۵۹ تا ۱۳۸۹) بیش از ۴۰ کتاب (اعم از فیلمنامه و نمایشنامه و گفتگو و مقاله) منتشر نموده، شش نمایشنامه به روی صحنه برده، ۸ فیلم کوتاه و بلند ساخته و به اکران عمومی درآورده (که اغلب جوایز مهمی را در جشنواره‌های داخلی به‌خصوص جشنواره فیلم فجر دریافت کردند)، هشت فیلم کارگردانان دیگر را تدوین کرده و چهار فیلمنامه برای سایر فیلمسازان نوشته است.
همچنین موسسه تولید و پخش فیلم به نام «لیسار» تاسیس نمود و در برخی از دانشکده‌ها و آموزشگاه‌های هنری به تدریس مشغول بود! آیا این حجم از کار که حتی بخش کوچک آن هم از بسیاری فیلمسازان و نویسندگان و اساتید سینما و تئاتر دریغ شد، یعنی بیکاری؟!
او در سال‌های پس از انقلاب با سوءاستفاده از بی‌بصیرتی برخی مدیران فرهنگی و متولیان سینمایی، همان روال قبل از انقلاب خود در ضدیت با فرهنگ اسلامی و ترویج اندیشه‌های باستان‌گرایانه را ادامه داد و علی‌رغم همه همراهی مسئولان سینمایی در دوران مختلف با وی، بار‌ها به خارج کشور رفت و در آنجا به فعالیت‌های ضدایرانی مشغول شد.
گفتنی است آنچه باعث ترک دائمی وطن از جانب او شد نه فشار جمهوری اسلامی که تهدید و ارعاب همکارانش بود، نام فیلم آخر بیضایی «وقتی همه خوابیم» بود که در انتقاد تند به ساختار و عوامل سینمای ایران ساخته شد و در جشنواره فیلم فجر نامزد دریافت شش جایزه از جمله بهترین فیلم و بهترین کارگردانی گردید که سه جایزه از آن‌ها را به خود اختصاص داد. پس از نمایش فیلم یاد شده، شبه‌روشنفکران و برخی عوامل سینمایی آنچنان بیضایی را آماج حملات تبلیغاتی و رسانه‌ای خود قرار داده و وی را در فضای سینمای ایران بایکوت کردند که بر اساس یکی از اولین مصاحبه‌هایش پس از خروج از ایران در سال ۱۳۸۹ فضای کار چنان بر وی تنگ شد که ترجیح داد علی‌رغم حمایت‌های دولتی، ایران را ترک کند.
اما اینک وی پس از گذشت ۱۰ سال از آن موقع و به فراموشی سپردن شرایط خروجش از کشور و حتی گفته‌های خودش، با تحریف واقعیات، علت خروج از ایران را بیکاری عنوان کرده است!
اینهمه بودجه صرف هزینه کرد تو کیهان میشه. اونوقت کیهان نشینان کارشون شده پاسخ دادن به این و آن
کیهان نشینان عزیز !!!بچه زرنگای تهرون!! بهتره چند تا مطلب ناب و نغز هم شما تو کیهانتون بنویسید تا بقیه بهش نقد وارد کنن. اینکه اونجا لم بدین و منتظر باشید تا یکی یه چیز بگه و شما جوابشو بدین این اسمش روزنامه نگاری نیست.