اختصاصی «تابناک با تو»؛ در سال ۱۸۷۶ فردریک‌ریچارد لیلند، یکی از بزرگترین ملاکین کشتی‌های بریتانیایی، خانه‌ای بزرگ در خیابان پرینس‌گیت در کینسینگتون در لندن خریداری کرد. بعد از مدت کوتاهی، او مهندسی معمار به نام ریچارد نورمن را برای بازسازی طراحی دکور خانه‌اش منصوب کرد. او یک مهندس معمار با استعداد به نام توماس جیکل را که به سبک انگلیسی_ژاپنی معروف بود را نیز برای بازسازی اتاق غذاخوری تعیین نمود.
لیلند مجموعه بزرگی از سفال چینی سفید و آبی داشت، بخش بزرگی از کلکسیون او به دوران امپراتوری کانگ‌شی از دودمان چینگ بازمی‌گشت. لیلند می‌خواست کلکسیون متمایز خود را در اتاق غذاخوری به نمایش بگذارد. به همین خاطر جیکل یک سازه تور مانند و در هم تنیده‌ای را ساخت که رف‌هایی از چوب گردوی نقش و نگاردار روی آن به چشم می‌خورد و این سازه را با چرم طلایی و عتیقه روکش کرد و به دیوار آویخت. و تابلوی (شاهزاده خانم از سرزمین سرامیک) اثر نقاش آمریکایی به نام جیمز مکنل ویسلر را در بالای شومینه قرار داد.
تابلوی شاهزاده خانم سرزمین سرامیک
در آن زمان، نقاش ویسلر شخصاً بر طراحی سالن ورودی نظارت داشت. وقتی جکیل از لیلند پرسید که چه رنگ‌هایی را برای چهارچوب درهای اتاق غذا خوری استفاده کند، لیلند به وی پیشنهاد داد که در مورد طرح های رنگی با ویسلر مشورت کند.
ویسلر معتقد بود که رنگ لبه‌های فرش و گل‌های حکاکی شده روی دیوار با رنگ‌های پرتره او از یک شاهزاده خانم چینی مطابقت ندارد، بنابراین او پیشنهاد داد که رنگ زرد را نیز به دیوارها اضافه کنند. لیلند با تغییرات پیشنهادی ویستلر موافقت کرد و به کار خود در لیورپول بازگشت، سپس جکیل بیمار شد و دست از کار کشید.
تزئین اتاق طاووس با ظروف چینی
تغییر دادن دکوراسیون اتاق بدون هماهنگی با صاحب‌خانه
ویسلر از این فرصت استفاده کرد و شروع به انجام سایر اصلاحات در اتاق غذاخوری نمود، به طوریکه کل اتاق از سقف تا دیوارها را با فلز هلندی و الیاف طلایی پوشاند، سپس تصاویری را به شکل پرهای طاووس حکاکی کرد و همچنین قفسه‌های ساخته شده از چوب گردو را طلاکاری کرد و چهارچوب‌های چوبی درها را با نقش و نگارهای طاووس تزئین کرد. هنگامی که لیلند در اکتبر همان سال تصمیم گرفت بدون اطلاع قبلی به خانه‌اش برود، وی از تغییرات شدید ویسلر در اتاق غذاخوری خود شگفت زده شد. ویسلر نه تنها دکوراسیون اتاق غذاخوری را تغییر داده بود بلکه از هنرمندان و روزنامه نگاران نیز برای تماشای خانه دعوت کرد تا آنجا را ببینند بدون اینکه لیلند به او اجازه چنین کارهایی را داده باشد. لیلند از دیدن صورتحساب ۲۰۰۰ پوندی ویسلر شوکه شد و از پرداخت آن سرباز زد.
کارهای اضافه روی خانه بدون هماهنگی با من؟! ...برو که دیگر نبینمت
لیلند به ویسلر نوشت: من فکر نمی‌کنم شما حق داشته باشید بدون اینکه از قبل به من بگویید چه برنامه ای دارید، من را درگیر چنین پروژه گرانقیمتی بکنید. اتاق زیباست! شیک و فوق العاده ظریف است، دوست عزیز من این اتاق در لندن نمونه‌ای ندارد، اما شما این کارهای اضافه را بدون هماهنگی با من انجام دادید، طبقه‌های طلایی، نقش پرهای طاووس روی چهارچوبها... من همه اینها را سفارش ندادم. من فقط می‌توانم به شما پیشنهاد كنم كه آن را بگیرید و به شخص دیگری بفروشید.
اتاق طاووس
در پایان لیلند با پرداخت نیمی از مبلغ موافقت کرد، او سپس با عصبانیت دستور اخراج ویسلر را از خانه صادر كرد و گفت: معلوم شد كه تو فقط یک هنرمند سرکش هستی و از این پس به خدمتکارانم خواهم گفت که تو را به اینجا راه ندهند. و به فرزندانم خواهم گفت که ابداً تمایل ندارم با تو معاشرت کنند و اگر تو را نزدیک همسرم ببینم، جلوی چشم همه، تو را شلاق خواهم زد.
اتاق طاووس
معمار سرکش قبل از رفتن، با کشیدن عکس دو طاووس انتقام توهین‌ها را می‌گیرد
ویسلر هم برای اینکه انتقام این توهین و آزار را بگیرد، تصمیم گرفت تا قبل از رفتن تابلوی دیواری بزرگ از یک جفت طاووس را دقیقاً روبروی تابلوی شاهزاده خانم چینی ترسیم کند. این تابلو تمثیلی از روابط متشنج بین او و لیلند بود. طاووس سمت چپ نمادی از ویسلر و طاووس سمت راست که سکه‌های طلای درخشان از او آویزان بود و پرهای دم بلندش در سمت راست خودنمایی می‌کرد، نمادی از مالک خسیس خانه بود.
ویسلر این نقاشی دیواری را (هنر و پول) و (داستان اتاق) خواند و بعد از اینكه او كار خود را تمام كرد، اتاق طاووس را ترک كرد. او می‌دانست كه دیگر هرگز آنجا را نخواهد دید. لیلند عشق و تحسین خود به این اتاق را هرگز آشکار نکرد و چیزی را در آن تغییر نداد .او ۱۵ سال تا زمان مرگش در سال ۱۸۹۲ آن را حفظ کرد.
عاقبت اتاق طاووس
در سال ١٩٠٤ چارلز لانگ فر، بازرگان و کلکسیون‌دار آمریکایی اتاق طاووس را خریداری کرد. او اتاق را برچید و آن را به سراسر اقیانوس اطلس به (دیترویت-میشیگان) حمل کرد و آن را دوباره درون خانه خود بازسازی کرد. لانگ‌فر از این اتاق برای نمایش مجموعه سرامیک‌های خاص خود استفاده کرد و پس از مرگ وی در سال ۱۹۱۹ این اتاق جمع شد و در نمایشگاه لانگ‌فر در موزه اسمیتسونیان در واشنگتن دی سی نمایش داده شد.
