ایمان در زندگیِ با افقِ بسته
کد خبر: ۱۶۹۰۵۷
تعداد نظرات: ۳ نظر
تاریخ انتشار: 2020 January 26    -    ۰۶ بهمن ۱۳۹۸ - ۱۰:۵۹
نظریه‌ی تاب‌آوری به ما گوشزد می‌کند که آدمیان، عموما، هر وضعیتی را و آن هم برای همیشه تاب نمی‌آورند، در جایی شکسته می‌شوند، فرومی‌ریزند؛ اما این فقط روان‌شان نیست که خسته می‌شود و از پا درمی‌آید؛ اعتقادات، باورها و عواطف‌ و تصمیم‌شان، تاب هر موقعیت دردناکی را آن هم به نحو بلندمدت تاب نخواهد آورد.

ایمان در زندگیِ با افقِ بسته

ایمان در زندگیِ با افقِ بستهبه گزارش «تابناک باتو» ـ آدمی ظرفیت محدود روان‌شناختی دارد. تاب‌آوری‌اش در برابر شداید و مشقات تا بی‌نهایت نیست. یک جایی می‌شکند و دچار فروپاشی می‌شود. این "یک‌جا"، البته میان افراد مختلف است. ممکن است کسی خیلی زود و دیگری بسیار دیرتر فرو بریزد. از استثنائات که بگذریم، اما عموم آدمیان در طول تاریخ، توان و تحمل‌شان مرز و اندازه‌ای دارد، وقتی زمینِ زیر پای‌شان شروع به لرزیدن می‌کند، مقاومت می‌کنند، می‌ایستند و تلاش می‌کنند هنوز بایستند، اما هر قلعه‌ای، هر چند مستحکم، بالاخره در شدت لرزش فرو‌می‌ریزد. قلعه‌ی ایمان نیز چنین است.

شرایط و اوضاع (فردی و اجتماعی)، چگونه بودن، چگونه زیستن و چگونه ایمان‌ورزی ما را می‌سازد. چه بخواهیم و چه نخواهیم، ما آدمیان شدیدا تحت تاثیر اوضاع و احوال درونی و بیرونی‌مان هستیم. این سخن، هیچ به معنای نفی اختیار نیست، اما وقتی به سرگذشت آدمی در تاریخ نظر می‌افکنیم، و یا وقتی به احوال شخصی و تجربه‌ی زیسته‌ی خویش می‌نگریم، در‌می‌یابیم حتی یک خستگی و گرسنگی ساده، درد مزمن، بی‌خوابی و یا بسیاری از این گونه اقتضائات انسانی، ما را از حالت عمومی و هنجارمند بیرون می‌برد. در این شرایط، گاهی دست به عملی می‌بریم، سخنی می‌گوییم و تصمیمی می‌گیریم که وقتی از آن شرایط خارج شدیم، از گفته و کرده‌ی خود پشیمان و شرمنده می‌شویم؛ این همان چیزی است که روان‌شناسان با نام "تاب‌آوری روان‌شناختی" از آن یاد می‌کنند.

نظریه‌ی تاب‌آوری به ما گوشزد می‌کند که آدمیان، عموما، هر وضعیتی را و آن هم برای همیشه تاب نمی‌آورند، در جایی شکسته می‌شوند، فرومی‌ریزند و زیر آوار خویش مدفون می‌گردند. اما این فقط روان‌شان نیست که خسته می‌شود، تاب نمی‌آورد و از پا درمی‌آید؛ اعتقادات، ایمان، باورها و عواطف‌شان و نیز اراده و تصمیم‌شان، تاب هر بار سنگین و هر موقعیت دردناکی را آن هم به نحو بلندمدت تاب نخواهد آورد. هریک از این‌ها به منزله‌ی ساختمانی است که فرسوده می‌شود، فرو می‌ریزد و به تلی از خاک تبدیل می‌شود. این نظریه به ما یادآوری می‌کند مختصات انسانی، در شرایط کم و بیش نرمال و قابل تحمل، احتمال بقا و ادامه دارند و اگر وضعیتی اسف‌بار و سخت پیش بیاید، هر تغییر و شکستی دور از انتظار نخواهد بود.

ایمان در زندگیِ با افقِ بسته

چو بید بر سر ایمان خویش می‌لرزم (حافظ)

در کتاب مقدس مسیحیان آمده است كه وقتی مسیح به صليب كشيده ‌شد گفت: ایلی ایلی لما سبقتنی؟ خدایا، خدایا، چرا مرا ترک كردی؟! این سخن (فارغ از صدق و کذب آن)، پر از اعتراض و شک و تردید کسی است که در شرایطی بسیار سخت و پرمشقت قرار گرفته و کوه درد و رنج، او را خرد کرده است و او خود را تنها می‌یابد.

آدمی وقتی خود را بر بالای صلیب زندگی خویش تنها ببیند، وقتی از هر سو امواجِ فقر و رنج بر او هجوم بیاورد و باران تجربه‌های سخت و دردناک و آن هم در مدتی طولانی بر او ببارد، آن‌گاه ناله‌کنان زمزمه می‌کند:" ایلی ایلی لما سبقتنی؟ خدایا، خدایا، چرا مرا ترک كردی؟!" تجربه‌ی طولانی مدتِ فقر و ستم، سبب می‌شود، راه زندگی مسدود گردد. چشم‌اندازش را از دست بدهد و بی‌افق شود. چنان که گویی دور دستی وجود ندارد و چنان که گویی زندگی به بن‌بست رسیده‌ است. زندگیِ بی‌افق، یعنی زیستن در شرایط هولناک نومیدی از گشودگی در آینده. یعنی در بسته ‌است و تو با هر تلاشی نمی‌توانی بازش کنی. سال‌های سال در می‌زنی، سری بیرون نمی‌آید، همه‌ی سال‌های عمر و تمام همت و توانت را می‌گذاری تا به بیرون از زندان، نقبی و راهی بگشایی، اما هر چه تلاش می‌کنی، بیش‌تر در دالان و حفره‌های خود ساخته‌ات گم می‌شوی. گویی اصلا قرار نیست این در باز شود. این جاست که می‌نشینی و ایمانت را به مصاف امر ناممکن می‌بری. در این جدال، ایمان شکست می‌خورد، از دست می‌رود.

ایمان در زندگیِ با افقِ بسته

ایمان یعنی احساس می‌کنم، شهودم و ندایی از درون و تجربه‌ی درونی به من می‌گوید: کسی"آن‌جا" هست. آن که مرا یاری خواهد کرد. آن که به اطمینان او و زیر سایه‌ی او زندگی می‌کنم. به او اعتماد دارم و می‌دانم که مواظب من است. باور دارم که تنها نیستم و فریادرسی مهربان، "آن‌جا"، نگران من است. ایمان، یک باور نیست، حالتی انفسی است که در تجربه‌ی بلند مدتِ زیستن برای من حاصل می‌شود. از این رو وقتی تجربه‌ی بلند مدت، حسی از بی‌افقی و فروبستگی و تنهایی را در آدمی ایجاد می‌کند، آن‌گاه ایمان، کاری سخت و شاید هم ناممکن شود.

نظرات بینندگان
انتشار یافته: ۳
در انتظار بررسی: ۰
غیر قابل انتشار: ۰
ناشناس
|
Iran, Islamic Republic of
|
۱۲:۰۷ - ۱۳۹۸/۱۱/۰۶
1
7
حضرت ابراهیم هنگامیکه می خواستن بندازنش توی اتیش ایمانشو داشت خدا هم اتش را براش سرد کرد.اونهم که این حرفها رو زده حضرت مسیح نبوده بلکه کسی بوده که اون را لو داده بود .
وهر کس بر خدا توکل کند خدا برای او کافی است.
رصا
|
Iran, Islamic Republic of
|
۲۳:۲۸ - ۱۳۹۸/۱۱/۰۶
0
0
مقاله خوبی بود
احمد
|
Iran, Islamic Republic of
|
۰۶:۱۹ - ۱۳۹۸/۱۱/۰۷
0
0
متاسفانه این مطلب دقیقا بر خلاف ایمان و آموزه های دینی ما است. این مقاله ایمان را مطلبی جدای از انسانیت و روح انسانی میداند. اسلام به ما میآموزد که روح خدائی در ما دمیده شده است و همه ما از جنس خدائی هستیم. حال چگونه است که روح خدائی خسته میشود و بی ایمان میشود. بله جسم ممکن است خسته شود اما ارتباطی با روح خدائی ندارد. این مطلب برگرفته از ایده های برخی روشنفکران غربی است که تئوری های ذهنی خود را میخواهند با هر اسمی به خورد ما بدهند. این تئوری ها حتی در بین مسیحیان واقعی هم قابل قبول نیست تا چه رسد به مسلمانان.
نام:
ایمیل:
* نظر:
آخرین اخبار