«جشن رنگ» میراث کشور هند است. با این حال چند وقتی است به جمع جشنهای بیگانه در ایران اضافه شده و پای ثابت تورهای آخر زمستان شده است. جشنی که محققان هندی آن را تهدیدی برای طبیعت و مهمتر از آن جان انسان دانستهاند.
«بسیاری از افراد مطلع در هندوستان این جشن را به دلیل آسیبهایش دیگر برگزار نمیکنند. این آسیبها هم جسمی و هم مرتبط با محیط زیست است.
در هر حال فرقی نمیکند رنگ شیمایی با فشاری که هنگام پاشیدن دارد ابتدا بدن انسان و بعد هر موجود زندهای را تا شعاع چند کیلومتری آلوده خواهد کرد.
جشن «هولی» یا جشن رنگ در فصل بهار برگزار میشود؛ دورهای که بین پایان زمستان و شروع تابستان است. در این مرحله رشد باکتریها در اتمسفر و در بدن زیاد است و آتش روشن کردن در این جشن باعث کشتن باکتریها میشود.
رنگهای مصنوعی موجود در بازار که اکنون در جشن رنگ استفاده میشود، دارای مواد سمی اکسید سرب، گازوئیل، ید، کروم و سوفلات مس است، بنابراین در جشن رنگ بیش از آنکه طبیعت آسیب ببیند، سلامتی افراد در معرض خطر است.
سبز حاوی سولفات مس که آلرژی چشم و کوری موقت را ایجاد میکند. رنگ قرمز حاوی جیوه که خطر ابتلا به سرطان پوست، عقب ماندگی ذهنی و فلج و آسیب بینایی را به همراه دارد. رنگ بنفش حاوی یدیدکروم که آسم و آلرژی را سبب میشود. رنگ نقرهای حاوی برمید آلومینیوم که سرطانزا است. رنگ آبی که مشکلات پوستی به دنبال دارد و رنگ سیاه که نارسایی کلیه و ناتوانی یادگیری را موجب خواهد شد.
ما ظرفیت قوی فرهنگی برای نشاط مردم داریم که عامدانه آنها را ندید میگیریم و راهمان را کج میکنیم تا نبینیمشان. بنابراین مردم هم راهشان را کج میکنند و از جشنی به نام هولی سر در میآورند.
از جشن «طبیعتبرانداز» سیزده بدر بسیار راضی هستیم و در تمام شبکههای تلویزیونی و رادیویی آن را تبلیغ میکنیم. این درحالی است که سالهاست با چهارشنبهسوری میجنگیم و به جای فرهنگسازی و تبلیغ درست برای این جشن مردم را حریص میکنیم که از یک ماه قبل مواد محترقه بخرند. ما نمیدانیم چه چیز برایمان خوب است چه چیز بد.
بیشتر آژانسها در شرایط اقتصادی فعلی ورشکستهاند، بعضیها پا روی وجدان میگذارند و برای حفظ خود به جنگ طبیعت میروند و از ناآگاهی و نیازهای مردم سوءاستفاده میکنند.
اینجا باز هم متولی اصلی سازمان میراث فرهنگی و گردشگری است که باید نظارت درستی داشته باشد و با استراتژیهای مناسب شرایط را در وضعیت عدم قطعیت کنترل کند. سازمانی به نام محیط زیست هم وجود دارد که عرصه فعالیتش را بسیار محدود کرده، درحالیکه پهنه اصلی این سازمان به وسعت ایران است.»
جشن رنگ یک ایرانی را در زمان و مکان دیگری همچون پاییز هزار رنگ جاده اسالم ـ خلخال، زیارت مسجد نصیرالملک شیراز، غرق شدن در منحنیهای کاشیهای فیروزهای، احیای کارگاههای قالی بافی و حمایت از فرهنگ عشایر ایران میتوان یافت.
ایسنا