به گزارش «تابناک باتو»؛ خانه و وسایل حمل و نقل عمومی هر یک در ساده ترین و بدیهی ترین، کارکردهای خاص و ویژه خود را دارند. یکی محل اسکان و زندگی یک خانواده و دیگری وسیله ای موقت برای رفت و آمد در فواصل کوتاه یا بلند است.
این در حالی است که در کلانشهر تهران، این دو، معنا و کارویژه های دیگری هم یافته اند. در سالهای اخیر خیابان هایی از شهر تهران از عبدل آباد در جنوب غرب گرفته تا شاهین شمالی در شمال غرب تبدیل به خیابان هایی تجاری شده اند. خیابان هایی که در آن در گام اول در خانه های مسکونی به روی مشتریان باز شده و حیاط خانه ها تبدیل به یک مغازه درهم و برهم و پر از کالاهای ارزان قیمت مورد نیاز خانواده ها شده که به قیمتی به مراتب ارزان تر از فروشگاه های بزرگ و کوچک پایتخت عرضه می شوند.
همینطور است وسایل حمل و نقل عمومی به ویژه مترو و اتوبوس که به سرعت تبدیل به بازاری سیار از دست فروش هایی شد که فرهنگ خاص شغلی و صنفی خود را یافته با حمایت از هم زمینه تقویت و تداوم این شکل از مشاغل جدید را فراهم کرده اند.
در هر دوی این بازارهای جدید فروشندگانی فرودست (عمدتا زنان و کودکان به خصوص در مترو و مهاجران افغان در مغازه های خیابان ها) به عرضه کالاهای کم کیفیتی می پردازند که در شکل و ظاهر تفاوتی با کالاهای لوکس مجتمع های تجاری نوظهوری چون کورش، پالادیوم، تندیس و ... ندارند اما در کیفیت زمین تا آسمان با آن متفاوتند.
آنچه در این مکان ها و روابط خاص میان مشتری و فروشنده در جریان و قابل ردیابی است، صورت دوگانه فقر و تجمل گرایی است که به طرز غریبی با هم در میان طبقات گوناگون به خصوص فرودستان در جریان است.
متأسفانه در دهه های اخیر هر روز از حجم و اندازه طبقه متوسط کاسته شده دو گانه ای از اقلیت دارا و ثروتمند در برابر اکثریت ندار و فقیر شکل گرفته و با گسترش تجمل گرایی میل به شبیه سازی خود به اقلیت ثروتمند رو به افزایش نهاده است.
آنچه در این دو مکان تجاری شده دیده می شود، هم حاصل وضعیت اقتصادی نامطلوبی است که خانواده ها را ناگزیر کرده از فضای خانه های خود برای کسب درآمد استفاده کرده کاستی های مالی خود را از این طریق جبران کنند و هم ناشی از دوگانه سازی خطرناکی است که به خصوص در میان نسل جوان خانواده های فرودست طبقات پایین اجتماع آنها را به سمت خرید کالاهای تقلبی اما شبیه محصولات برندهای بین المللی مایل کرده است.
از طرف دیگر، تجاری شدن شهر و رشد قارچ گونه مغازه ها و مجتمع های تجاری کوچک و بزرگ فرهنگ دلالی و واسطه گری را رواجی بیش از پیش داده تولید را به حاشیه رانده است.
اینک در جامعه ای که هر روز ارزش و اعتبار تحصیل رو به کاهش گذاشته با گسترش بیکاری در میان دانش آموختگان دانشگاهی، فاصله طبقاتی قابل توجه و ملموسی میان دارندگان مدارک دانشگاهی و غیر آن رو به افزایش گذاشته است، زنگ خطر گسترش و تعمیق تضاد طبقاتی و رویارویی دارا و ندار به صدا در آمده است. تضادی که می تواند به تقابل میان طبقات اجتماعی انجامیده با احساس درد و رنج ناشی از فقر و پرسش از چرایی فقر خود و غنای دیگری زمینه ساز وقوع بحران های اجتماعی، اقتصادی و سیاسی و حتی بزهکاری های اجتماعی شود.
حال پرسش این است که ما تاکنون در برابر این پدیده عیان و آشکار چه کرده ایم؟ آیا به فکر تحلیل و تبیین چرایی وقوع و تداوم این روند بوده ایم یا به شکلی کاملا غیر مسئولانه آن را نادیده گرفته ایم؟
متأسفانه نادیده گرفتن یا در خوشبینانه ترین شکل آن کوچک انگاری آنچه در کوچه و خیابان ها و وسایل حمل و نقل عمومی ما می گذرد، دیر یا زود جامعه ایرانی را به سمت بحران خواهد برد. بحرانی که می تواند خطرناک و بنیان کن باشد.
چهره شهر های ایران واقعا زشته. هر جا میری پر از دست فروش هاست. معابری که برای عابران پیاده هست یا توسط دست فروش ها یا مغازه دار ها اشغال شده و یا موتور سورارها از آن با خیال راحت استفاده میکنند. همه جا پر از آشغاله. همه عهصبانی هستند. و از همه بدتر در خیابان یا اتوبوس هزار نفر روی آدم زوم میکنن. خانه سازی ها هم در یک محله در اشکال و اقسام مختلفه و هر کی ساز خودش رو میزنه. هر چقدر بیشتر به شهر داری ها رشوه بدی تعداد طبقه بیشتری هم مجوز میگیری.