به گزارش «تابناک باتو»؛ نزدیک به ۲۱۳ سال زنان پاریسی حق پوشیدن شلوار را نداشتند؛ یعنی از نوامبر ۱۸۰۰ پوشیدن شلوار برای زنان پاریس ممنوع شد و تخلف از این قانون می‌توانست زنان را به زندان بفرستد. البته استثناهای این قانون منوط به کسب اجازه از پلیس شده بود.
بنا بر این گزارش، یک قرن بعد، متممی به این قانون اضافه شد که اجازه می‌داد تنها زنانی شلوار بپوشند که بخواهند سوار اسب یا دوچرخه شوند، در غیر این صورت، هر زنی که شلوار یا دامن شلواری بپوشد باید رسما دستگیر شود و چند شب را در بازداشتگاه پلیس بماند.
کوکو شنل طراح لباس معروف فرانسوی از زنان خط شکنی بود که با پوشیدن شلوار به این نتیجه رسید که پوشیدن شلوار راحت‌تر از دامن است و آزادی عمل بیشتری دارد. این کشف باعث شد تا شلوارهای زنانه‌ای طراحی شود که موارد استفاده‌اش به ساحل دریا و استخر محدود بود.
هرچند در آمریکا هم پوشیدن شلوار غیرقانونی نبود، تابوی جامعه تا سال ۱۸۵۰ زنان را از انتخاب لباس‌های راحت منع می‌کرد.
سال ۱۹۳۲ بود که مارلین دیتریش در مراسم افتتاحیه یکی از فیلم‌هایش با تاکسیدو، کلاه و کفش چرم روی فرش قرمز رفت. این کار دیتریش باب گفت‌وگوهای ملی در آمریکا درباره شلوار پوشیدن زن‌ها را باز کرد.
اما کارهای کاترین هپ‌بورن در این زمینه غلیظ‌تر بود. دیتریش برای داشتن استایل خاص شلوار می‌پوشید، ولی هپ‌بورن اساسا به آزادی در پوشش معتقد بود و شلوار می‌پوشید، چون در آن راحت بود. این برای تهیه‌کننده‌های هالیوود یک کابوس بود چرا که چنین زنی در طبقه‌بندی‌های هالیوود جایی نداشت و می‌توانست فروش فیلم‌ها را زیر سؤال ببرد.
سال ۱۹۳۸ اوج درگیری بر سر شلوار پوشیدن زن‌ها وقتی بود که هلن هولیک، یک مربی مهدکودک متهم به دزدی با شلوار به دادگاه رفت.
قاضی که از انتخاب لباس او تعجب کرده‌بود، هلن را به خانه فرستاد و دستور داد تا پنج روز بعد با پیراهن زنانه به دادگاه بیاید.
او در جواب قاضی گفته بود: «من روی حقم پافشاری می‌کنم. اگر به من می‌گویید که بروم و لباسم را عوض کنم هرگز این کار را نمی‌‌کنم. من شلوار را دوست دارم چون راحت است.»
هلن یک بار دیگر با شلوار به دادگاه رفت. قاضی او را بیرون کرد تا با دامن به دادگاه بیاید. اما او باز هم شلوار پوشید به دادگاه رفت تا اینکه قاضی دستور داد او را به خاطر اهانت به دادگاه دستگیر کنند.
بعد از این ماجرا زن‌ها همچنان مختار نبودند تا آزادانه سراغ شلوار بروند تا وقتی که جنگ جهانی دوم شروع شد و زنان شاغل در کارخانه‌ها فهمیدند کار کردن با شلوار لذت دیگری دارد.
در دهه ۱۹۵۰ پوشیدن شلوارهای جین نشانه شورشی بود که عموما دخترهای نوجوان پیشگام آن بودند در حالی که مادرهایشان ترجیح می‌دادند در خانه شلوار بپوشند. تا اینکه سال ۱۹۶۶ ایو سن لورن اولین کت و شلوار مخصوص زن‌ها را طراحی کرد؛ شلوار زنانه از یک تابو شکنی به یک استایل تازه مد و فشن تبدیل شد.
سال ۱۹۶۹ هم شارلوت رید اولین زنی بود که در صحن مجلس سنا با شلوار وارد شد. در حال حاضر شلوار یکی از بدیهی‌ترین لباس‌های روزانه زنانه محسوب می‌شود؛ اما در اصل این لباس سمبل مبارزات مدنی زن‌ها برای دست‌یابی به حقوق برابر برای انتخاب پوشش راحت است.
با این حال هنوز هستند کشورهایی که زن‌هایش باید با محدودیت پوشش شلوار دست و پنجه نرم کنند. مثلا سال گذشته در سودان ۲۴ زن در یک میهمانی دستگیر و بازداشت شدند. تنها جرم آنها این بود که شلوار پوشیده بودند.
ایا بهتر نیس اون چیزی که اسلام گفته رعایت بشه تا حرمت زن حفظ بشه.
این زنهایی که بد حجاب بیرون میان نمیدونن که اسلام نهایت حرمت و عزت را برا زنان خواسته ولی نمیفهمن .روزی میفهمن که به زن به عنوان کالا محسوب بشن .ومرد اونا را برای لذاتشون بخوان .
اینجا هم بعضی ها ازاد بزاری میخوان شلوار در بیارن
:)
یک فرد یا حجاب دارد و یا ندارد، پس وقتی دارد نباید مارک خوب یا بد بودن روش بزاریم و یکی رو بگیم خوش حجاب و یکی رو بگیم بد حجاب؛ هر فردی خودش باید پوشش مورد نظرش رو انتخاب کنه.
دو سه سال پیش یکی از اقوام زن از کوینز نیویورک برای دیدار با خویشاوندان به تهران آمده بود و چند مرتبه در بالای شهر تهران بخصوص میرداماد و نیاوران و کامرانیه تردد کرده بود و بعضا برخی خانمها جدی به ایشان میگفتن از کدام دهات آمدی با این سر و وضع بدون آرایشی که داری اینجا ما میخواهیم برویم نون بخریم دو الی سه ساعت توالت میکنیم و ایشان جدی گفت یک بر صفر به نفع تیم خانمها و به ضرر گشت ارشاد.قسم بخداوند متعال که ایران بهشت است برای خانمها از همه نظر و از تمامی جهات...
هم اتاقی من یک خانمه که سالی دو سه ماه مرخصی استحقاقی و استعلاجی هستش و روزایی که سرکار هم میاد دو سه ساعت بیشتر نیستش و جیم میزنه.
حسود نیستم ولی دریافتی این خانم با من مساویه.
حالا همش بگید حقوق خانم ها رعایت نمیشه حداقل تو ادارات دولتی این طور نیست و اگر حقوقشان بیشتر باشد کمتر نیست (چه مادی چه معنوی)