اختصاصی «تابناک باتو»؛ شاید مهمترین بخش تعریف کننده ی مکالمه، انتظار گرفتن پاسخ باشد. بدون پاسخ، مکالمه مکالمه نیست و در واقع یک مونولوگ است. چه به صورت حضوری و چه هنگام صحبت با تلفن، این پاسخ ها در کمتر از ۲۰۰ میلی ثانیه بر زبان جاری می شوند.
در دهه های اخیر، ارتباطات نوشتاری سرعت مکالمات معمولی را به سخره گرفته اند. پاسخ دادن به یک پیام، بسیار بیشتر از ۲۰۰ میلی ثانیه طول می کشد. گویا درک مشترکی پدید آمده و کسی انتظار دارد پیام هایش به سرعت پاسخ داده شوند و همه می دانند که هیچ کس نیز مجبور نیست به پیام هایی که می بیند، پاسخ دهد.
می توان گفت، ابزاری که برای افزایش سرعت ارتباطات به وجود آمده اند، می توانند به راحتی نادیده گرفته شوند. پیام ها برای ساعت ها و روزها بدون جواب می مانند و ایمیل ها هفته ها دست نخورده درون صندوق ورودی پست الکترونیکی ما انباشته می شوند.
حتما می دانید که به لحاظ منطقی، دلایل بسیاری وجود دارد که باعث می شود یک شخص به پیام یا یک ایمیل پاسخ ندهد؛ مشغول انجام کارش است، هنوز پیام را ندیده است یا شاید به این فکر می کند که چه پاسخی بدهد. البته در جامعه ای که همگی همواره سر در تلفن همراه خود دارند احتمال این دلایل بسیار کم است.
بنا بر این گزارش، در مطالعه ای مشخص شد که ۹۰ درصد از دارندگان تلفن هوشمند همواره تلفن خود را با خود همراه دارند و ۷۶ درصد از این تعداد هرگز تلفن همراه خود را خاموش نمی کنند. نوجوانان نیز به طور میانگین در روز ۸۵ بار تلفن خود را چک می کنند. این را در کنار پذیرش اجتماعی استفاده از تلفن هوشمند در معیت افراد دیگر قرار دهید تا متوجه نامحتمل بودن دلایل شمرده شده بر ناتوانی یک فرد از پاسخ به یک پیام شوید.
هم اکنون محیطی برای افراد به وجود آمده که در آن احساس می کنند باید به سرعت پاسخ داده شوند و این اتفاق نمی افتد. این به خودی خود وجود افراد را سراسر اضطراب می کند. در این محیط امکان انتقال لحن صدا، زبان بدن و حالات چهره وجود ندارد. وقتی حضوری با شخصی صحبت می کنید، تأثیر حرف هایتان روی چهره ی طرف مقابل را عینا می بینید. به همین دلیل هر اموجی، حتی مکث بین ارسال چند پیام نیز اهمیتی چند برابر در روابط نوشتاری پیدا می کنند. حتی با دیدن اموجی ارسالی شخص نیز نمی توان منظور اصلی او را برداشت کرد. افراد مختلف نیز نظر متفاوتی درباره ی بازه ی زمانی مناسب برای دریافت پاسخ پیامشان دارند.
جالب است بدانید با اینکه افراد از اضطراب نادیده گرفته شدن باخبرند، از نادیده گرفتن پیام های دیگران دست نمی کشند.
گاهی جواب ندادن یعنی پیام های دریافتی آزار دهنده اند یا تنها اینکه نمی خواهیم به ارتباطی ناخواسته ادامه دهیم. شاید نادیده گرفتن و تظاهر به در دسترس نبودن بهتر از صرف زمان برای نوشتن پیامی خشمگینانه است.
گاهی هم افراد تنها سعی در کنترل کمیت ارتباطات نوشتاری خود دارند. به هر حال پاسخ دادن به ایمیل ها و پیام های دریافتی زمان زیادی لازم دارد. می توان گوشی را نادیده گرفت و کارهای بیشتری انجام داد.
با تمام این اوصاف، مردم ارتباط نوشتاری را ترجیح می دهند. افراد زمان بیشتری را نسبت به ارتباط تلفنی صرف ارتباط پیامی می کنند. دلیل آن چیست؟ شاید ناتوانی از ارتباط رودررو، توانایی ارتباط همزمان با چند نفر، دوری از مشاجره یا توانایی به تأخیر انداختن یا انکار پاسخی که باید داده شود.
منبع: Theatlantic.com
:))))))