محمدجواد ظریف: مشهورترین دیپلمات‌ برجسته ایران

 

 

 

همگی داستان‌های غریبی از دوران جنگ از این جنس انسان‌ها شنیده‌ایم. از سربازانی شنیده‌ایم که برای عبور از میدان مین با هم رقابت می‌کردند. از سربازانی که در گرمای جبهه به صف می‌ایستادند، یک قمقمه آب میان‌شان دست‌به‌دست می‌شد، هریک جرعه‌ای می‌نوشید اما قمقمه همچنان پُر آب به آخرین نفر می‌رسید! از سربازی که در حد فاصلِ عملِ جراحی و سَرکشیِ پرستار، مخفیانه به میدان جنگ بازگشته بود، دوباره ترکش خورده بود و با زخمی جدید بر تخت‌ بیمارستان‌اش «بی صدا» خزیده بود تا تیم پزشکی سرزنش‌اش نکند‌! از کسانی که «بیش از اندازه خوب» از کشورشان دفاع می‌کردند.

جواد ظریف هم سربازی است از این جنس در جبههٔ دیپلماسی که سال‌هاست از این مرز و بوم دفاع می‌کند. در روزهای متلاطم اول انقلاب، در روزهای بحرانی جنگ، در روزهای وحشتناک موشک‌باران شهرها و سلاح‌های شیمیایی، در روزهای پرواز ۶۵۵ بر فراز خلیج فارس، در روزهای سرنوشت‌ساز ۵۹۸، در روزهای ناو و آتش در منطقه، در روزهای خطیر جرج بوش اول و دوم و اِشغال و جنگ در همسایگی، در روزهای «محور شرارت»، در روزهای «مدیریت جهانی»، در روزهای انزوا، در روزهای سراشیبی و تحریم، در روزهای «فصل هفتم» و «شورای امنیت»، در روزهای قطعنامهٔ ۱۹۲۹، در روزهای برجام و پسا برجام، در روزهای ترامپ و داعش و سوریه و دسیسه‌های قدرت‌های لجام‌گسیخته! به قول خود او در «دوران‌های گذار»! جواد ظریف همواره - در هر کسوت و مقام که بوده،‌ از سفیر تا معلم و وزیر - در صحنه حاضر شده و «بیش از اندازه خوب» از ایران دفاع کرده است.

به همین خاطر هم کم  تیر و ترکش نخورده است از هر طرف! بیگانه و معاند که به سوی‌اش رگبار بسته‌اند. شاید کم‌تر وزیری در تاریخ کشورمان چون او مورد هجمه‌‌ٔ کمپین‌های سازمان‌دهی شده از جانب جریان‌های متخاصم و بنگاه‌های «روابط عمومی» واشنگتن و تل‌آویو و ریاض  قرار گرفته باشد. ترکش ناملایمتی‌ها، بد اخلاقی‌ها، بی انصافی‌ها، مانع‌تراشی‌ها و تخریب‌های «خودی»‌ هم بر تن‌اش نشسته است. اما باز با زخم‌هایش بی صدا به جبهه بازگشته، در میدان مانده و با لبخند - «بیش از اندازه خوب» - برای منافع مردم و اعتلای کشورش سینه سپر کرده است.

 

گردآوری: همشهری آنلاین، کانال تحلیل اجتماعی