مقایسه ای جالب میان هلند و مازندران

هنوز هم 18 تا 22 درصد خاک دو استان را آخرین جنگل های عتیقه و نایاب «هیرکانی» در بر گرفته است. پوشیده از بلوط و ممرز و توسکا و لرگ و انجیلی و صدها گونه ی دیگر. از 300 تا 2500 متری هنوز ایستاده در برابر ایلغار و بی فرهنگی و به ویژه نامدیریتی، ولی شوربختانه رو به نیستی. بی گمان مدیری که ندای هل من ناصرا جنگل هیرکانی را نشنود، هرگز به یاری مردم در فقر فرو رفته نیز نخواهد شتافت و کسی که ندای زخم های عمیق این میراث کهن طبرستان را نشنود، صدای توفان توفنده ای را که در پیش است نیز نخواهد شنید. با چنین روندی بعید نیست روزگاری ساروی ها و علی آبادی ها، برای فهماندن مفهوم جنگل به فرزندانشان باید فیلم و عکسش را به آنان نشان دهند.
خزر رو به پایان

کمتر شهروند زمین است که نام کاسپین و خاویار و زیبایی های خیره کننده اش را نشنیده باشد؛ این بزرگترین دریاچه ی زمین که بیش از 89 درصد حجم اب هاش را که از ولگا بدان می ریزد، دو دستی تقدیم ایران تشنه کرده و راه های خود را برای پیوند دادن ایران به چندین کشور گشوده است، در پیرامون جنوبی اش، نه تنها رتردام، ولف زیل، آمستردام، وغل، هارلینگن و فلیسینگن ی (بندر شهر های هلند)  را نمی بیند، که چند بندر کوچکش، چونان امیرآباد، نوشهر، گز، فریدونکنار و... درمانده و در خود فرو رفته اند.


خزر یا کاسپین، بیش از 600 کیلومتر، کرانه ی بیشتر ماسه ای  با اقلیم معتدل  با آب ملایم  را با سخاوت کم مانند به ما تقدیم کرده است، ولی کدام ساحل؟!  بیش از 90 و بلکه 95 درصد آن را ارگان های دولتی و بخش خصوصی و شخصی گرفته اند. در واقع ، خزر که در شمار یازدهمین ساحل زیبا و دلنواز کره ی زمین است، بی نظم ترین گستره ی کرانه ای جهان نیز به شمار می رود. ساحلی که از نزدیک نیز چشم اندازش دیده نمی شود؛ ساحلی خصوصی شده، قربانگاه تابستانی گردشگران، آلوده و غیر قابل کاربری علمی اراضی.

کریمی پور، استاد جغرافیای سیاسی و ژئوپلتیک دانشگاه خوارزمی