محسن ماندگاری از مدیران سابق روزنامه جام جم و روزنامه نگار اصولگرا نوشته: در همه سال های فعالیت در حرفه روزنامه نگاری همیشه از طرف همکاران اصولگرایم با این انتقاد مواجه بوده ام که چرا به اخبار رسانه های خارجی بیش از رسانه های داخلی اعتماد دارم؟ چرا فکر می کنم رویترز و فرانس پرس و آسوشیتدپرس دروغ نمی گویند اما ممکن است کیهان، فارس، ایسنا یا صداو سیما اخبار نادرست به مردم بدهند؟
من آدم بدبینی نیستم اما واقعیت این است که بسیاری از اوقات ناچارم اخبار تلویزیون و یا برخی رسانه های داخلی را گوگل کنم تا بفهمم آنچه گفته اند درست است یا خیر. متاسفانه کم نبوده اخباری که با واقعیت فرسنگها فاصله داشته و بعضا اکنون این اطلاعات نادرست یا تحریف شده به یک باور عمومی در کشور هم تبدیل شده است.
برگردم به همان سوال؛ چرا رسانه های معتبر بین المللی دروغ نمی گویند؟ به چند دلیل ساده:
1. اغلب رسانه های بزرگ جهانی غیردولتی و درآمدزا هستند؛ یک بنگاه اقتصادی سودده. درآمد همه این رسانه ها از فروش محصول است. خبرگزاری آسوشیتدپرس نمی تواند دروغ بگوید چون درآمدش از فروش محصول به 1700 روزنامه و بیش از 5000 شبکه رادیویی و تلویزیونی در جهان از جمله ایران است و اگر قرار باشد اخبار نادرست به مخاطب بدهد، دیگر کسی برای حق اشتراک خروجی آن پول نمی دهد!
خبرگزاری رویترز نمی تواند در لابلای اخبارش به مخاطب دروغ تحویل دهد چون کمترین بی اعتمادی به رویترز، از درآمد سالانه 11 میلیارد دلاری هولدینگ تامسون رویترز می کاهد و چند خبر اشتباه می تواند یک بنگاه سودآور اقتصادی را به خاک سیاه بنشاند.
2. رسانه های معتبر جهانی در رقابتی فشرده به دنبال جذب مخاطبند و هر خبر اشتباه از اعتماد مخاطبان به آنها خواهد کاست و تیراژ و مخاطب آنها را کم خواهد کرد. کاهش مخاطب یعنی ورشکستی. آنجا عرصه رقابت است و قرار نیست به آنها یارانه دولتی بدهند تا فلان روزنامه هرچه خواست دروغ بگوید و تیراژش به یک دهم کاهش یابد اما همچنان با یارانه و دوپینگ دولتی به حیات خود ادامه دهد.
3. رسانه های معتبر خارجی نوک دماغشان را نمی بینند. سن هر کدام از آنها به اندازه تاریخ مطبوعات ماست؛ فرانس پرس 164 ساله است، رویترز 166، آسوشیتدپرس 171 سال. همین روزنامه اسرائیلی هاآرتص 99 سال قدمت دارد. آنها حتی اگر بخواهند دروغ هم بگویند دروغ هایی می گویند که دهها سال طول بکشد نادرستی آن آشکار شود، آن هم وقتی که دیگر کسی یادش نیست قضیه چه بوده! اما اینجا رسانه های ما، مختصر اعتبار خود را هم شب انتخابات با دروغ های شاخدار صرف پیروزی فلان نامزد کرده و حتی افتخار می کنند فدایی پیروزی فلان جریان در انتخابات شده اند!
بیست سال تجربه روزنامه نگاری به من آموخته تا رسانه های ما از بودجه دولتی استفاده می کنند و کاهش تیراژ و افت مخاطب و بیننده نقشی در بودن یا نبودن فلان مدیر رسانه ای ندارد، امکان انتشار آگاهانه خبرهای نادرست هم وجود دارد. ضربه به اعتماد مخاطب را مدیری می فهمد که رسانه اش را با هزینه خودش یا سهامدارانش که لحظه ای در برکناری اش درنگ نمی کنند اداره کند.
یادم نمی رود یک روز یکی از روزنامه های معروف ژاپن اومده بود سرکار ما که یک اداره فرهنگی است یک اشتباه کوچک کرده بودند و با شخص بی ربطی مصاحبه کرده بودند دقیقا داشتند از ناراحتی سکته می کردند و نمی دانستند جواب رئیس اصلی شان را چه بدهند برای همینه که عمر روزنامه و خبرگزاری در اونجاها اونقدر بالاست و اینقدر هم قابل اعتمادند 
