به نظر می‌رسد زمان در آن‌ها فراموش شده و زندگی در آن‌ها متوقف شده است.
تکوارچلی (Tkvarcheli) در گرجستان
این شهر ارواح در حقیقت داخل کشوری قرار دارد که جمهوری خودمختار آبخازیا قرار دارد و از لحاظ رسمی تنها توسط پنج کشور دیگر به رسمیت شناخته شده است. برای بقیه دنیا این منطقه بقایای شهر دیگری در گرجستان است. این شهر در دهه ۱۹۴۰ ساخته شد تا به شوروی زغال سنگ عرضه کند. اما در جنگ استقلال در اوایل دهه ۱۹۹۰ از نیروهای گرجی شکست خورد و به مدت یک سال در اشغال گرجی‌ها بود تا اینکه نیروهای آبخاز با کمک روس‌ها شهر را پس گرفتند. اما متاسفانه خیلی دیر شده بود، زیرا دوره شوروی‌ها به سر رسیده بود. جمعیت شهر مرتبا کم می‌شد تا اینکه در نهایت کاملا متروکه شد. امروزه این مکان به عنوان یادآور وحشتناک زندگی در اوج اتحاد شوروی عمل می‌کند.
جزیره هاشیما در ژاپن
یک نگاه کافیست تا بفهمیم چرا این جزیره را «جزیره کشتی جنگی» می‌نامند. این جزیره با توجه به دیوارهای دریایی بلندی که دارد از دریا به شکل یک کشتی جنگی عظیم بتنی به نظر می‌رسد. اما تاریخ این جزیره به اندازه منظره پانورامای آن زیبا نیست. هاشیما یک شهر معدنی در سال‌های ۱۸۸۷ تا ۱۹۴۷ بوده است که به صنعتی شدن ژاپن کمک کرده است. طبیعتا در آن زمان تقاضا برای کارگران معدن بالا بود. تا سال ۱۹۵۹ تعداد ۵۲۵۹ معدنچی در این جزیره کوچک زندگی می‌کردند. به عنوان یکی از پرتراکم‌ترین مناطق جهان از نظر جمعیت، شرایط زندگی در این جزیره شبیه زندگی در زندان بود. در دهه ۱۹۶۰ نفت جایگزین زغال سنگ شد. بسیاری از معدن‌های ژاپن تعطیل شدند و فعالیت هاشیما هم در سال ۱۹۷۴ متوقف شد. در عرض چند هفته یکی از شلوغ‌ترین مکان‌های زمین متروکه شد و جزیره فرسوده شد.
کیتساولت (Kitsault) در کانادا
شهر کیتساولت در بریتیش کلمبیا در کانادا قرار دارد. این شهر شامل ۱۰۰ خانه، ۲۰۰ آپارتمان، یک بیمارستان، یک مرکز خرید، یک سینما، یک مرکز ورزشی و یک بانک می‌شود. تنها چیزی که در این شهر وجود ندارد جمعیت است! این شهر در سال ۱۹۷۹ حول صنعت تولید فولاد شکل گرفت. مدتی همه چیز خوب بود، اما سرنوشت شهر بعد از اتمام مولبیدن طلسم شد. در نتیجه معدن تعطیل شد و در سال ۱۹۸۳ تقریبا یک شبه به شهر ارواح تبدیل شد. بااین حال ممکن است این شهر دوباره نجات پیدا کند، زیرا یک کارآفرین در سال ۲۰۰۴ به قیمت ۵ میلیون دلار آن را خرید. او امیدوار است شهر را از خواب بیدار کند، اما فقط زمان می‌تواند ثابت کند موفق می‌شود یا خیر.
بنای یادبود «Buzludzha» در بلغارستان
اگرچه در نگاه اول این ساختمان شبیه یک بشقاب پرنده بزرگ بتنی روی کوه به نظر می‌رسد، اما در حقیقت یادمانی از کمونیسم است. داستان آن به سال ۱۸۹۱ باز می‌گردد، زمانی که جناح سوسیالیست بلغارستان در این مکان جمع شدند تا دریاره آینده بلغارستان بحث کنند. ساخت و ساز در سال ۱۹۷۴ آغاز شد و ساختمان با نمادهای فراوانی از بلغارستان و شوروی تزئین شد. اما متاسفانه این ساختمان زیبا در نهایت به فلاکت افتاد، زیرا حزب کمونیست بلغاری در انقلاب ۱۹۸۹ از هم پاشید. مالکیت این بنای تاریخی هم به دولت منتقل شد که ورودی‌های اصلی آن را بست و آن را به دست خرابکار‌ها و فرسایش زمان انداخت.
دوئل، بلژیک
شهر دوئل ۷۰۰ سال قدمت دارد، اما برای توسعه بندری که در نزدیکی آن قرار دارد، دولت بلژیک برای تخریب این شهر برنامه ریزی کرده و ساکنان را مجبور به مهاجرت کرده است. متعاقبا دوئل تبدیل به شهر ارواحی شد که در سکوت در انتظار تخریب است. تعداد کمی از شهروندان که حاضر به ترک شهرشان نشدند به طرز عجیبی ایستادگی کردند و هنرمندان خیابانی را از سراسر اروپا به این شهر آوردند و آن‌ها را تشویق کردند که دوئل را به عنوان نوعی اعتراض به بوم هنری خود تبدیل کنند. نتیجه نهایی شگفت انگیز شد، تمام دیوارهای شهر به یک گالری هنری زنده تبدیل شدند. تضاد بین ساختمان‌های قدیمی و تاریخی و لایه‌های گرافیتی مدرن که آن‌ها را آراسته واقعا دیدنی است. این شهر در حال حاضر تنها ۲۵ سکنه دارد و آینده آن‌ها در این شهر غم انگیز به نظر می‌رسد. تخریب هنوز اتفاق نیفتاده، اما زمانی که توپ‌های تخریب بیایند همه آن‌ها مجبورند شهرشان را ترک کنند.
کوکو پالمز در هاوایی
جزیره کوکو پالمز چیزی جز یک بهشت استوایی نیست. این تفریحگاه ساحلی در سال ۱۹۵۳ و به لطف تبلیغات و کسب و کارهایی افتتاح شد که دیگر وجود ندارند. وقتی الویس پریسلی برای فیلم هاوایی آبی به این جزیره آمد رونقی فراموش نشدنی به آن بخشید. زوج هایی از سراسر جهان از جمله افراد مشهور تعطیلات و ماه عسل خود را در این جزیره بهشتی می‌گذراندند. چندین دهه به همین شکل گذشت تا اینکه در سال ۱۹۹۲ قربانی طوفان اینکی شد. بیشتر جزیره به شدت آسیب دید و هزینه تعمیرات آن بسیار زیاد بود. بسیاری از شرکت‌های بیمه بعد از طوفان ورشکست شدند و بسیاری از تعمیرات حتی اجرا نشدند. این موضوع باعث سقوط کل جزیره شد و هرگز جزیره دوباره احیا نشد. اگرچه اقدامات بازسازی زیادی در آن انجام شده، اما هنوز راه زیادی برای بازگرداندن روزهای رونقش باقی مانده است.
تو گانز، آریزونا
داستان تو گانز (دو اسلحه) که در اصل کنیون لژ بسیار غم انگیز است. همه چیز از سال‌های ۱۹۲۰ آغاز شد، وقتی جاده ۶۶ پر از ترافیک مسافران ماجراجو شد. بسیاری از این مسافران در این مکان توقف می‌کردند که تنها یک فروشگاه کوچک بود که توسط ارل و لوئیس کاندیف اداره می‌شد. موفقیت این شهر خیلی زود توجه کارآفرین هری میلر را جذب کرد که ثروت زیادی در اینجا جمع کرد. او کاندیف‌ها را متقاعد کرد آنجا را ۱۰ سال به او اجاره دهند و اجازه بدهند نام شهر را عوض کند. به در خواست میلر این شهر تبدیل به یک منطقه توریستی با باغ وحش و جاذبه‌های دیگر شد.
یکی از این جاذبه‌ها دره‌ای در آن نزدیکی بود که محل مبارزه بین آپاچی‌ها و ناواهو بود. درون دره غاری به نام غار مرگ آپاچی وجود داشت که مقبره ۴۲ مرد آپاچی بود. اگرچه داستان این غار به خودی خود جالب بود، اما میلر معتقد بود این داستان به اندازه کافی برای گردشگران جذابیت ندارد. او آن را «غار اسرارآمیز» نامید و خرابه‌های جعلی ساخت و جمجمه‌های آپاچی را به عنوان سوغات فروخت. این شهر خیلی زود قربانی سرقت بزرگی شد که روابط بین میلر و کاندیف‌ها را تیره و تار کرد و سرانجام در یک دعوای شدید میلر ارل کاندیف را کشت. به طور باورنکردنی میلر در محاکمه تبرئه شد، اما مدت کوتاهی پس از آن دو بار مورد حمله شیرهای کوهستان قرار گرفت. رشته بدبختی‌های او در نهایت در سال ۱۹۲۹ به اوجش رسید، زمانی که آتش سوزی کل شهر را سوزاند. میلر زمین‌ها را در دادگاه به لوئیس کاندیف برگرداند و مسیر جاده ۶۶ تغییر کرد و توگانز به آرامی با همه روزهای طلایی اش محو شد.
سینمایی در آخر دنیا
در میان بیابان سینای یک سینمای عجیب قرار دارد که هیچوقت کسی در آن فیلمی ندیده است. اطلاعات زیادی درباره این مکان در دسترس نیست و ما را با سوال‌های بی جوابمان ر‌ها می‌کند. این مجموعه عجیب توسط فیلمساز فرانسوی «دین ادل» در دهه ۱۹۹۰ ساخته شده است. اما او موفق به دریافت مجوزهای ساختمان لازم نشده و سرمایه گذاران پاریسی را متقاعد کرده صندلی‌ها و پروژکتورهای سینمای قدیمی قاهره را بخرند. در نهایت این سینما با ۳۰۰ صندلی حتی یک شب هم باز نشد و هیچ کس نمی‌داند چرا و پس از گذشت سال‌ها به یک خرابه تبدیل شده است.
سالتون ریوریا (Salton Riviera) در کالیفرنیا
به نظر می‌رسد سالتون ریوریا منظره‌ای از دنیا در آخرالزمان است و یکی از حیرت انگیزترین مکان‌های زمین است. این مکان در اطراف دریای سالتون ساخته شده که به طور اتفاقی در جریان سیلی که طی دو سال از رودخانه کلرادو به اینجا می‌ریخت در اوایل این قرن شکل گرفت. بسیاری فکر کردند که سیلاب در نهایت خشک خواهد شد، اما سال‌ها گذشت و ظاهرا یک قطره آب هم از آن تبخیر نشد.
توسعه دهندگان به زودی از فرصتی که این دریاچه ارائه می‌کرد استفاده کردند و یک منطقه تفریحی کامل ساخته و آن را به عنوان «معجزه صحرا» تبلیغ کردند. دریای سالتون به رود فرانسوی کالیفرنیا تبدیل شد. گردشگران از سراسر کشور به آن سفر می‌کردند و بسیاری از آن‌ها حتی در این مکان که زمانی یک بیابان غیرقابل سکونت بود ساکن شدند.
بااین حال این بهشت پایدار نماند. از آنجا که تن ها آب بازمانده کشاورزی وارد آن می‌شد به طور فزاینده‌ای طی سال‌ها شور شد. میلیون‌ها ماهی مرده روی سطح دریاچه شناور شدند و سواحل شنی پر از استخوان‌های آن‌ها شد. تمام گردشگران از شهر فرار کردند. تقریبا یک شبه سالتون ریوریا متروکه شد و به یک زمین بایر سمی تبدیل شد.
بعضی رخدادهای زندگی هست که اینجوره. مثلا مرداد 94 یا ابان 93 برای من اتفاقاتی افتاد که انگار دل و روحم تو اون تاریخها مونده. امیدوارم هیچکس اینجوری نشه. از دست رفتن یا دادن برخی چیزها و احساسها و انسانها خیلی سخته. امید به اینده عالیه 