در سراسر خیابان‌های لندن، کلبه‌های سبز کوچکی وجود
دارد که اغلب نادیده گرفته می‌شوند و از سال ۱۸۷۵ به راننده تاکسی‌های شهر
سرپناه و غذای گرم ارائه می‌دهند. در زمان‌های قدیم، کالسکه رانان
نمی‌توانستند کنار جاده پارک کنند و یک نوشیدنی بخورند، زیرا قانون اجازه
نمی‌داد کالسکه‌های خود را بدون مراقبت ر‌ها کنند. به همین دلیل برخی
کالسکه رانان پسربچه هایی را استخدام می‌کردند که شغلشان مراقبت از کالسکه
در این مواقع و کمک به حمل بار و موارد دیگر بود.
داستان
از آنجا شروع شد که یک روز صبح در سال ۱۸۷۵، سردبیر روزنامه گلوب، کاپیتان
آرمسترانگ خدمتکار خود را فرستاد که برایش یک تاکسی بگیرد که او را به
دفترش ببرد. خدمتکار یک ساعت بعد برگشت و گفت: همه راننده‌ها به دنبال
پناهگاهی بودند که یک نوشیدنی بخورند و هیچکس نبوده که او را به دفترش
برساند. در پاسخ، کاپیتان آرمسترانگ یک خیریه ایجاد کرد که ماموریت داشت
توقفگاه هایی مخصوص رانندگان در خیابان‌های شهر بسازد.
بین
سالهای ۱۸۷۵ تا ۱۹۱۴ در مجموع ۶۱ توقفگاه ساخته شد؛ که همه آن‌ها در
نزدیکی شلوغ‌ترین ایستگاه‌های تاکسی قرار داشتن. از آنجا که این توقفگاه‌ها
در یک بزرگراه عمومی قرار داشتند، پلیس اعلام کرد که نمی‌توانند بزرگ‌تر
از یک اسب و کالسکه باشند. حتی با وجود این ابعاد کم، هر یک از آن‌ها یک
آشپزخانه و محلی برای نشستن ۱۲ مرد همزمان داشتند و غذا و نوشیدنی‌های
غیرالکلی به رانندگان می‌فروختند. رانندگان می‌توانند لیوان‌های مخصوص خود
را در این مکان‌ها بگذارند. هم چنین میز، صندلی و مجموعه‌ای از کتاب‌ها و
روزنامه در آن‌ها قرار دارد که بیشترشان توسط ناشران و سایر خیرین اهدا شده
است. امروزه تنها ۱۳ توقفگاه باقی مانده که هنوز هم کار می‌کند و سرپناهی
برای راننده تاکسی‌های لندن فراهم می‌کند.
