اختصاصی «تابناک باتو»؛ ویت آیرس، مباشر سیاسی جمهوری خواه، عمدتا موکلانش را با سه کلید اصلی برای به دست آوردن اعتبار سیاسی آشنا می کند؛
۱.هرگز از موضوعی غیر قابل دفاع، دفاع نکنید.
۲.هرگز موردی عیان را انکار نکنید.
۳.هرگز دروغ نگویید.
ای کاش سیاستمداران به نصایح او رفتار می کردند! جعل حقایق، همواره بخشی از تاریخ سیاسی آمریکا بوده است. سیاستمداران دروغ می گویند تا به ارزش و اعتبار خود بیفزایند، رنگ و رویی به سوابق خود بزنند و یا روی بدرفتاری های خود سرپوش بگذارند. با این حال، تاریخ دانان و مباشران سیاسی هر دو جناح بر این باورند که جناب ترامپ تضاد میان سیاست و حقیقت را به سطحی کاملا متمایز ارتقا داده است.
از همان روزهای ابتدایی که در کمپین انتخاباتی اش اظهار داشت، رئیس جمهور باراک اوباما متولد کنیا بوده تا همین هفته ی گذشته که گفت، تماسی تلفنی از رئیس جمهور مکزیک دریافت کرده ـ اتفاقی که مسلما نیفتاده است ـ اثباتی بر این مدعاست که آقای ترامپ همواره درگیر مبالغه، تحریف و جعل حقایق است.
بخشی از این مسأله به عملکرد و شخصیت خصوصی جناب ترامپ بازمی گردد، ولی به طور کلی نشانه ی کاهش وسیع حقیقت گویی در اظهارات سیاسی نیز هست. نگاهی به سیاستمداران نیم قرن اخیر، نشان می دهد که ترامپ آغازگر سنت دروغگویی مسئولان نیست.
بنا بر این گزارش، در سال ۱۹۷۴، در جریان رسوایی واترگیت، رئیس جمهور نیکسون، به دروغگویی، ممانعت از اجرای عدالت و چندین مورد دیگر متهم شد و ترجیح داد تا به جای قرار گرفتن در برابر سناتورها در جلسه ی استیضاح خود، استعفا دهد. این اتفاق باعث انزجار رأی دهندگانی شد که به اعتماد به سیاستمداران خود عادت کرده بودند. در سال ۱۹۷۶ جیمی کارتر با شعار «من هرگز دروغ نخواهم گفت» به مقام ریاست جمهوری برگزیده شد.
جورج بوش پسر متهم شد که آمریکا را بر پایه اطلاعاتی غلط مبنی بر داشتن سلاح های کشتار جمعی توسط صدام وارد جنگی طولانی با عراق کرده است. آقای ترامپ هم در میان کسانی بود که همین انتقاد را نسبت به آقای بوش داشت.
طی دو دهه ی گذشته، تغییرات سیاست آمریکا دست سیاستمداران را برای دروغگویی باز گذاشته است. همچنین با افزایش روزافزون تاک‌شوهای تلویزیونی و گسترش اینترنت، به وجود آمدن محیط رسانه ای از هم گسیخته و صدالبته نبود نظارت بر اطلاعات پخش شده در رسانه ها، سیاستمداران بهتر از هر زمان دیگری امکان تحریف حقایق را دارند.
در گذشته به کار بردن کلمه ی دروغ در کمپین های تبلیغاتی امکان پذیر نبود و گستاخانه تلقی و باعث واکنش مورد اتهام می شد؛ بنابراین، از عباراتی چون «آنها کاملا صادق نبودند» یا «حقیقت را نگفته اند» و یا «حقایق چیز دیگری می گویند» استفاده می شد؛ حتی این عبارات نیز به نوعی لفاظی سیاسی شناخته می شدند.
با به وجود آمدن وبسایت های افشاگر، سیاستمداران اکنون مسئول چگونگی استفاده از کلمات هستند؛ وبسایت هایی چون پولیتی‌فکت.
برای بررسی اینکه آیا دروغ های کشف شده ی سیاستمداران، باعث به خطر افتادن اعتبار آنها می شود یا نه، گروهی از دانشمندان دانشگاه دارتموث، اثرات اظهارات غلط آقای ترامپ را در مبارزات انتخاباتی سال گذشته مطالعه کردند.
در این مطالعه محققان ادعاهای جعلی جناب ترامپ را به یک گروه نشان دادند و به گروهی دیگر علاوه بر دعاوی ذکر شده اصلاحیه ای دادند که جعلی بودن اظهارات وی را روشن می نمود. گروه دوم دروغگو بودن آقای ترامپ را پذیرفتند؛ اما تغییری در دیدگاهشان نسبت به آقای ترامپ دیده نشد.
سرپرست این پژوهش می گوید، می دانیم که سیاستمداران از ریسک گریزانند و سعی می کنند، تا حد امکان بازخورد منفی را از خود دور سازند، چون این می تواند طی گذشت زمان به تصور عموم از آنها آسیب بزند. اما این عواقب همان طور که این تحقیق نشان داد آنقدر قوی نیستند تا سیاست‌پیشه ها را از گمراه کردن مردم بازدارد.
جوئل ساویر، استراتژیست جمهوری خواه از کارولینای جنوبی می گوید، در رابطه با نیرنگ دو راه بیشتر پیش روی سیاستمداران نیست. به گفته ی وی: مورد نخست این است که به هیچ عنوان به خدعه ی خود اعتراف نکند؛ موردی که به خوبی توسط رئیس جمهور کنونی ما از آن استفاده می شود. راه دوم آنکه از هاله ی خود بیرون آمده، به خرابکاری خود اعتراف کرده و دلیل آن را بیان کند. در نهایت درخواست فرصتی دوباره کرده و قول بدهد، دیگر مردم را نا امید نخواهد کرد.
بسیاری از دروغ های جناب ترامپ سطحی اند و در شأن یک رئیس جمهور نیستند و غالبا برای ارضای حس خودپسندی او اظهار می شوند؛ مانند زمانی که به دروغ گفته بود، رکورد حضور روی جلد مجله ی تایم را شکسته است.
این موضوع باعث سردرگمی باب نی، نماینده ی سابق جمهوری خواه مجلس نمایندگان ـ که اتفاقا به خاطر دریافت رشوه و انکار آن در حضور بازپرسان اف‌بی‌آی به زندان رفته بود ـ شده است. وی می گوید: واقعا گیج کننده است و نمیدانم چرا آقای ترامپ احساس می کند باید تا این حد در مورد خود مبالغه کرده و خود را بیشتر از آنچه هست نشان دهد.
اما دروغ های دیگر وی، مثلا ادعای غلط وی مبنی بر رای دادن میلیون ها مهاجر غیر قانونی به نفع رقیب او، خانم کلینتون، در انتخابات سال گذشته، بسیار تعیین کننده هستند و یک تهدید بالقوه به شمار می‌آیند، زیرا وی و کابینه اش، سیاست های خود را طبق این مدعا برنامه ریزی خواهند کرد.
تفاوت واضح میان آقای ترامپ و رؤسای جمهور پیشین، همین عظمت محض در دروغگویی و مبالغه است. سایت پولیتی‌فکت تنها 20 درصد از اظهارات وی را صادقانه تلقی می کند و ۶۹ درصد از آنها را غلط می داند. این مسأله محققان و پژوهشگران را در فکر فرو می برد که آیا توانایی وی در ارتقای هنر جعل سیاسی، برای همیشه آستانه ی صبر مردم آمریکا را در مورد رهبرانشان تغییر خواهد داد یا خیر؟!
چیزی که ترسناک می نماید اینکه با اینکه دروغ بودن این اظهارات مشخص و اسنادی حاکی از این دروغگویی ها رو می شود، باز هم افرادی هستند که تنها به دلیل بی اعتمادی به رسانه های جمعی، بگویند: «شاید درست می گوید!»
بیچاره ها چه زجری می کشن با اینهمه دروغ !