از یک طرف این زباله‌ها محل زندگی شماری از
زاغه نشینان است و از سوی دیگر کسب و کاری است که منبع درآمد آنان به شمار
می‌آید. مجارول یکی از ساکنان این زاغه‌ها می‌گوید: «من ۱۰ سال است که در
اینجا کار می‌کنم. شفل کثیفی است، اما نتوانستم کار دیگری پیدا کنم. ما
زباله‌ها را با دست مرتب می‌کنیم. این کار توسط دولت یا هیچ بخش خصوصی
کنترل نمی‌شود بنابراین هیچکس تجهیزات ایمنی برای ما فراهم نمی‌کند.»
مردمی
که در کنار کوشک، یکی از بزرگترین محل‌های تخلیه فاضلاب در دهلی، زندگی
می‌کنند ادعا می‌کنند بوی بد و آلودگی بسیار بیشتر شده است. ساخت پارکینگ و
ستون‌های پل روی این زهکش فاضلاب باعث شده آب بیشتر جمع شود و به جای یک
جریان پیوسته، آب آلوده انباشته می‌شود و موجب بیماری و آلودگی بیشتر
می‌شود.
هیچکس بر فاضلاب تخلیه شده نظارت ندارد و هنگام بارش سنگین پر از
زباله‌های جامد می‌شود و دچار آب گرفتگی می‌شود. این پل مشکلات زیادی برای
مردم این منطقه ایجاد کرده، اما هیچکس نیست که بتوانند به او شکایت کنند.
آن‌ها زاغه نشین هستند و اگر صدایشان را بالا ببرند، زاغه هایشان را با
بولدوزر تخریب می‌کنند و بی خانمان می‌شوند. بسیاری از کودکان آن‌ها به
دلیل آلودگی جان خود را از دست داده اند.
آن‌ها به آب پاکیزه دسترسی ندارند
و درآمد آن‌ها نیز برای خرید بطری‌های آب معدنی کافی نیست. آن‌ها روزانه ۴
- ۵ پوند از این زباله‌ها به دست می‌آورند که حتی برای غذایشان نیز کافی
نیست.
