بزرگراه‌ها قائدتا باید مکانی پر از ترافیک و سر و صدا و
شلوغی باشند، اما مشاهده بزرگراه‌های کره شمالی، حس و حال خاصی
برمی‌انگیزد که وصف‌شدنی نیست.
یک خوبی بازدید از این بزرگراه‌ها
این است که در حواشی آن، زندگی واقعی در کره شمالی و نه آنچه سعی می‌شود در
پیونگ یانگ در معرض نمایش قرار گیرد، جاری و قابل مشاهده است.
این
بزرگراه‌ها خالی از خودرو هستند و پر از چاله و پستی و بلندی هستند. وقتی
با اتوبوس در آنها سفر کنید، برنامه سفر شما کاملا برنامه‌ریزی دنبال
می‌شود، طوری که حتی اجازه داده نمی‌شود، غیر از سرویس‌های بهداشتی مقرر
بین راه، در جای دیگری توقف داشته باشید.
شاید این بزرگراه‌ها، تنها
بزرگراه‌هایی در دنیا باشند که با خیال راحت می‌شود، در آنها دوچرخه‌سواری
کرد. آن هم بزرگراه‌هایی که آنقدر عریض هستند که یک هواپیما هم می‌تواند
روی آنها فرود آید.
این بزرگراه‌های انقدر خلوتند که گاهی حتی
کودکان روی آنها میوه و غلات خشک می‌کنند! بسیاری از مردم ا زاین
بزرگراه‌ها برای رفت و آمدهای روتین خود استفاده می‌کنند، مثلا جابجایی
احشام و پرندگان.
در این برهوت همان طور که پیش می‌روید، ناگهان به فروشگاه‌هایی در وسط ناکجاآباد برمی‌خورید.
در
حاشیه این جاده‌ها گاهی به تجهیزات و ادوات خیلی قدیمی یا سنتی
برمی‌خورید، طوری که ناگهان تصور می‌کنید که به سال‌های دهه ۱۹۵۰ بازگشت
کرده‌اید.
در همین احوالات هستید که ناگهان بیلبوردهایی حاوی تبلیغ
خودرو، جلب نظرتان را می‌کند. معلوم نیست که این تبلیغات، چه جامعه هدفی
دارند و آیا مردم عادی قادر به خرید این خودروها هستند یا اصلا این خودروها
با چه تیراژی ساخته می‌شوند.
در نزدیکی مرز کره جنوبی، در دو طرف بزرگراه‌ها ستون‌های سیمانی نصب شده تا در مواقع ضروری از آنها برای بستن جاده استفاده شود.
در
جای جای این بزرگراه‌ها پوسترهای پروپاگاندا نصب شده. عده زیادی هم مأمور
متوقف کردن خودروها و اتوبوس‌ها و بازرسی از آنها هستند. صرف‌نظر از اینکه
هر بار باید چند ساعت انتظار بکشند تا خودروی بعدی از راه برسد.
یک پزشک
بجز خلوتى مورد بد ناراحت کننده اى ديده نشد