روستای تاریخی ابیانه دو طرح هادی و تفصیل دارد که اجرای آنها با مشکلات زیادی روبه‌رو است. از سویی افزایش هرروزه گردشگر و حضور تعداد قابل توجهی خودرو که آرامش را از اهالی بومی ابیانه گرفته و از سوی دیگر کمبود امکانات برای ارائه‌ی خدمات به مسافران زمینه‌ساز تخریب بافت تاریخی 900 متری با عرض سه متر این روستای ثبت ملی شده است.
هرچند مسوولان دهیاری ابیانه بارها خواستار ایجاد سایت ثبت‌نام گردشگران از سوی فرمانداری و میراث فرهنگی برای ورود به این روستای تاریخی به منظور کنترل حضور به تعداد و در زمان مناسب گردشگران شده‌اند اما تا کنون این پیشنهاد آنها عملی نشده است.
این در حالی است که عملیات مرمت، بهسازی و بازسازی بنای خانه‌های «صفره»، «رباطی»، «حاج میزرا» و «آب انبار» میان 10 روستای ابیانه نطنز در دی‌ماه سال 93 با بودجه‌ای به مبلغ 500 میلیون ریال و از محل اعتبارات ملی به پایان رسیده است. اما حال همچنان این پرسش باقی می‌ماند که مرمت بدون کنترل تعداد گردشگران تا چه حد زمینه‌ساز حفاظت از این روستای 1500 ساله حاشیه کویر نطنز خواهد بود؟
با همه‌ی این تفاسیر نباید حضور «استرکیش لاروش»، مدیر کل دفتر یونسکو در ایران، و فرهاد عزیزی، مدیر پایگاههای ملی و جهانی در ابیانه، را در 11 ادریبهشت روزی که رکورد ورود گردشگران به ابیانه با جمعیت 21 هزار نفری شکسته شد فراموش کرد.
فرهاد عزیزی که در سفر آن روز خود برای تبدیل پایگاه میراث فرهنگی ابیانه در سطح ملی به این روستای تاریخی رفته بود، در گفت‌وگو با ایسنا ابیانه را بافتی تاریخی در روستایی منحصر به فرد دانست که از یک منظر فرهنگی زنده برخوردار است و مردم در آن حضور دارند.
او با اشاره به قر ار گرفتن این روستا در فهرست موقت برای ثبت جهانی و تصمیم دولت پیشین برای تبدیل پایگاههای ملی به پایگاههای استانی و تأمین بودجه آنها از استان می‌گوید: در تلاش هستیم تا ابیانه را از پایگاه استانی به پایگاه ملی تبدیل کنیم تا تحت نظارت امور کل پایگاه‌ها قرار گیرد و طرح حفاظتی آن به اجرا درآید، هر چند هنوز برای این پایگاه مدیری انتخاب نکرده‌ایم.
مدیر کل امور پایگاه‌ها با تأکید بر دلسوزی و فرهیخته بودن اعضای شورای دهیاری ابیانه، اظهار می‌کند: این شاخصه‌های خوب سبب شده آنها برای پیشرفت روستا فرصت مناسب و صحیحی را در اختیار بخش دولتی بگذارند. دستگاه‌های دولتی همیشه زمینه‌ساز بهره‌گیری از امکانات برای مناطق مورد نظر هستند اما هنگامی داشتن امکانات باعث موفقیت می‌شود که مدیریت محلی بتواند از این امکانات به درستی استفاده و نگهداری کند.
او مدیریت روستای ابیانه را مصداق کسانی با چنین ویژگی می‌داند که همراه و دلسوز مردم بومی و محلی هستند و با ارتباطات خوبشان به دنبال ارتقا و رفع مشکلات روستای خود هستند و بیان می‌کند: این نوع برخورد در ابیانه می‌تواند الگویی برای سایر نقاط باشد.
وی در پایان تاکید می‌کند: امیدوارم با ملی شدن این پایگاه و تداوم برنامه‌های سازمان میراث فرهنگی در روستای تاریخی ابیانه، پایداری حفاظت بافت این روستای تاریخی تضمین و ارزش‌های آن حفظ شود.
ایسنا
